به گزارش مشرق، محسن مهدیان فعال رسانه ای فعال رسانه ای طی یادداشتی در کانال خود در پیام رسان سروش نوشت:

بعد از ادبار و روی برگردانی مجلس از رئیس جمهور، ماندن یا نماندن روحانی ابعاد متفاوتی به خود گرفته است.

نتیجه سوال از رئیس جمهور به شکل بی سابقه ای اعتبار دولت را کاهش داد. نمایندگان در نهایت آرامش و بدون جنجال و فارغ از هرگونه سیاسی کاری به 80 درصد سخنان رئیس جمهور اعتنا نکردند و از کنارش گذشتند. حتا سخنان وحدت بخش آقای روحانی نیز باور نشد.

ماجرا اما بدین جا نیز ختم نشد. بعد از جلسه مجلس، در بسیاری از رسانه ها نظرسنجی ساده ای با عنوان "میزان رضایت شما از سخنان آقای روحانی" برگزار شد که در جمله موارد با فاصله معنادار 80 به 20 مردم معترض بودند. ازین نیز فراتر است. تنها قانع نشدن نیست. مزاح های بی جا و دفاع های ناروا از برجام و گوشه و طعنه زدن های انتخاباتی و غیره مخاطب منتقد را عصبی کرد. آقای روحانی به نظر می رسد هنوز دریافت دقیقی از اعتبار دولت نیز مردم ندارد.

یادداشت دیگری از محسن مهدیان را بخوانید:

پلنگ های شاخ دار علیه ستاره ها

نقش بانک ها در حاکمیت زدایی سیاسی

سه پیشنهاد اخلاقی به رئیس دولت اصلاحات

خلاصه اینکه سوال فیزیکی مجلس از رئیس جمهور، استیضاح دولت در ذهن مردم بود و حکم بی کفایتی برپیشانی این دولت.   

آقای احمدی نژاد در بدترین حالت که سال 91 بود و اقتصاد به اوج تحریم های بحرانی رسید، با همه شوربختی و ریزش اعتبار، جمعیت قابل اعتنایی طرفدار متعصب و محبوبیت قابل توجهی در میان مردم داشت. 

اما امروز آقای روحانی منفورترین دولت بعد از انقلاب شده است. منتقدین دولت بعد از تحقق عینی هشدارهای گذشته، امروز دست برتر دارند و الحق شرافت بخرج می دهند که برخ دولت نمی کشند.  

از طرفی جریان اصلاحات به کل سفره اش را جدا کرده است و نمی خواهد با سقوط این دولت هوار شود. حضرتی بر سر رئیس جمهور فریاد می کشد و به تعبیر مرعشی بی اعتبارترین دولت تاریخی انقلاب بنام آقای روحانی خورده است. و از همه مهمتر و در نهایت اینکه مردم بعد از فشارهای بی امان اقتصادی، عصبانی و به غایت ناراضی اند.

با این مقدمه ماندن یا رفتن روحانی را یکبار دیگر مرور کنید. داستان رقابت سیاسی و انتخاباتی نیست. به این فهم روحانی باید بماند و البته با ترمیم کابینه و اصلاح برخی سیاست ها توان عبور از چالش های امروز را خواهد داشت؛ اما به شرطی که اعتبار اجتماعی داشته باشد. ماجرا تاحدی متفاوت از اظهارنظرهای سیاسی است. ماندن یا نماندن روحانی را باید از منظر سرمایه اجتماعی و اعتبار دولت ارزیابی کرد. این دولت با این سطح از اعتبار قدم از قدم نمی تواند بردارد. کارشناسی ترین تصمیم با نخبه ترین کابینه نیز بدون اعتبار اجتماعی مورد اعتنا قرار نمی گیرد. بهترین سیاست، بدل می خورد.

باید چاره ای اندیشید؛ اما ابتدا سوال را درست طرح کنیم. پیشتر می گفتیم دولت بماند یا نه؟ و البته پاسخ منطقی این بود که بماند. اما امروز در دوراهی این سوال ساده قرار نداریم. انتخاب گزینه "ماندن دولت" مستلزم ساخت و ترمیم اعتبارست و لاغیر. این مهم نیز به سادگی نیست؛ فداکاری و ازخودگذشتگی و اغماض و تغافل و کف نفس و... می خواهد.
بنابراین 2 راه بیشتر پیش رو نیست. یا به فکر اعتبارسازی باشیم، یا جایگزین بااعتبار پیدا کنیم. این مسیر یکطرفه است و راهی جز این نیست. نگهداری این دولت

بدون ساخت اعتبار، ظلم به مردم و تبدیل چالش به بحران است.