حسینیه مشرق - این روزها به هر کوی و برزنی که سر بزنی، خیمه‌ای برپاست، خیمه‌ای حسینی که برپاکنندگانش، گاه تنها با چند وسیله ساده و ابتدایی، تمام تلاش خود را می‌کنند تا در حد توان، هر چند کم و هر چند مختصر، اردات و دلدادگی خود را به دستگاه بابرکت و کریمانه اهل بیت (ع) ابراز کنند.

هر نقطه از شهر تهران با هیئتی اصیل و قدیم معروف است که در این بین می‌توان به هیات حاج منصور ارضی در بازار تهران، هیئت  محمد طاهری در شرق تهران، هیئت سید مجید بنی فاطمه در غرب تهران و هیئت محمود کریمی در شمیرانات اشاره کرد.

این روزها، خیابان جمهوری را که به سمت چهارراه مخبرالدوله پیموده باشید، بیرق‌ها و پرچم‌های حسینیه «دلریش تهران» را مشاهده می‌کنید. در حدود 145 سال پیش شاعری دلسوخته با تخلص "دلریش" در تبریز زندگی می‌کرد. با رحلت او حاج میرحسین خجسته، والد معظم حاج سید ابراهیم و حاج سید احد خجسته بانی و موسس هیئت دلریش تبریز شد. در حدود شصت سال پیش هم حاج میرحسین آقا و حاج مهدی فیضی هیئت دلریش تهران را بنیان گذاشتند که جلسات به صورت سیّار و در منازل اعضای هیئت برگزار می‌شد تا سال 64 که حسینییه فعلی خریداری و جلسات متمرکز شد.

اگر دلتان گرفته باشد؛ به قدری که هیچ نگاه و دست محبت آمیزی، نتواند گره‌ قلبتان را باز کند، اگر عقلتان بگوید آسمان همه جا همین رنگ است و پنجره دلتان به روشنایی باز نخواهد شد! صبر کنید! می‌توانید در ایام محرم و پس از آن، جمعه صبح‌ها به هیات دلریش بروید تا از نجوای دل‌های گرفتاری که اغلب از جوانان این مرز و بوم هستند، دل‌هایتان را صیقل بدهید. جایی که سقفش به پر و بال نرم ملکوت فرشتگان گره خورده و دیوارهایش عطر و بوی خوش معنویت می‌دهد.

   دلتان را روی دست بگیرید و با ما هم بال و همسفر شوید تا حوالی جایی که مثل اینجا نیست. گوشه‌ای از مراسم‌های این هیات را می‌بینید:

خبرگان شعر و شاعری کنار هم جمع می‌شوند

حسینیه دلریش، امروز به محفل و حلقه عشقی تبدیل شده است که حتی واعظان و مداحان سرشناس کشور را سالیانه برای یکبار هم که شده، به این مکان می‌کشاند. دلیلش هم این است که اینجا نه  آسمانش تیره است و نه زمینش شلوغ و پرازدحام؛ جایی که حتی از همین حالا و همینجا تصویرش دل آدم را حالی به حالی می‌کند، نگاهتان را بی‌تاب و پای همت‌تان را مشتاق رفتن و رسیدن. اینجا حسینیه است؛ باشکوه، پرابهت، قد کشیده تا آسمان.

عمده مداحی‌های امروز وام‌ گرفته از ملودی‌های موسیقی پاپ بوده و از نظر موسیقایی ارزش چندانی ندارند، امّا در تهران قدیم، مداحان اصیل و صاحب‌ سبکی وجود داشت که صدایشان تداعی‌کننده نغمه‌های اصیل عاشورایی است. بسیاری از این مداحانِ بااصالت دیگر در قید حیات نیستند و صرفاً نغمات صوتی با کیفیت نه‌ چندان بالا از آنها باقی مانده است. از طرفی ممکن است نسل جدید حتی نام این مداحان بزرگ را نشنیده باشند. حسینیه دلریش امّا توجه به اشعار ناب و قدیمی را محور قرار داده است. شعرِ شاعران آیینی بسیار قوی همانند حجت‌الاسلام نیّر که استاد ادبیات آیت‌الله سید علی قاضی و همچنین استاد عابد تبریزی در این محفل خوانده می‌شود. اینجا هر شعر و سبکی را قبول نمی‌کنند و به اصطلاحِ حاج علی انسانی، اینجا خبرگان شعر و شاعری کنار هم جمع می‌شوند.

شعرخوانی حاج رسول فیضی در حسینیه دلریش

دل‌ها روانه حسینیه دلریش

اینجا یک هیات به اصطلاح، عاشقانه‌ها است. هیاتی که بی‌ادعا و بی سروصدا، یکی از بهترین نمونه‌های عزاداری است که شور حسینی را با شعور حسینی همراه کرده است. شاعران و واعظان پیر و جوان که از راه دور و نزدیک خود را به اینجا می‌رسانند تا از فیض این محفل بهره‌مند شوند و یا عاشقانی که صبح‌های جمعه به اینجا می‌آیند، بهره‌مند کنند.

شاید تا چند سال گذشته، کمتر کسی حتی از میان هیاتی‌ها، اینجا را می‌شناخت امّا آوازه این محفل به تدریج به گوش همگان رسید و امروز محفلی برای هزاران نفر از عاشقان اهل بیت(ع) شده است. این لطف هم نه بخاطر موقعیت جغرافیایی و نه به خاطر شهرت مداحان و شاعرانش است بلکه به‌خاطر ویژگی‌های منحصر به فردش است که هر روز و هر شب، چهره به چهره بین اهالی تهران می‌چرخد. هیاتی که شاید تفاوتی با دیگر هیات‌های مذهبی داشته باشد. اینجا هیچ‌کَس اشعارش را از روی کاغذ نمی‌خواند. اینجا شاعران و مداحان، سینه‌سوختگان آستان حسینی هستند و پیش از اینکه مستمع را بگریانند، خودشان از اشک‌های چشمانشان سیراب می‌شوند.

حاج رسول فیضی را هیئتی‌ها به‌خصوص آذری‌زبان‌ها خوب می‌شناسند. او بیش از نیم‌قرن را در این کره خاکی گذرانده است و لیسانس زبان و ادیبات فارسی دارد و افتخارش خدمت در دستگاه سیدالشهداست. حاج رسول فیضی که پس از مرحوم خجسته‌پور پرچم این حسینیه را بالا نگه داشته است، می‌گوید: تمام این موفقیت‌هایی که امروز در حسینیه دلریش است، نتیجه اخلاص پدرم  مرحوم حاج مهدی فیضی است. می‌توانم بگویم، ایشان در تمام اعمال و رفتارمان و خصوصاً درباره حسینیه دلریش چیزی به جز امام حسین (ع) مطمع نظرشان نبود. بعضی‌ها این قدر افق دیدشان کوتاه است که فکر می‌کنند گریاندن مردم به هر قیمتی هدف است که کاملاً اشتباه است. گریاندن مردم بسیار خوب و عالی است و یقیناً هم گریاننده و گریه‌کننده یک چهره‌های ممتازی در بین مردم و روز قیامت خواهند بود و خیلی سریع، نتیجه رضایت پروردگار برایشان حاصل می‌شود . منتها، ما این را نباید هدف فرض کنیم که به هر قیمتی به این هدف دست پیدا کنیم.

منبع: تسنیم