به گزارش مشرق، بحث و اختلاف بر سر کارت قرمز رونالدو در اولین دیدار مرحله گروهی لیگ قهرمانان مقابل والنسیا، ادامه خواهد داشت، صرف نظر از این که تصمیم نهایی یوفا در رابطه با میزان محرومیت رونالدو چه خواهد بود، کریس رونالدو برای این اتفاق تنها باید خودش را مسئول بداند و بابت قرار گرفتن در این شرایط خودش را مقصر بداند.

در وهله اول، و با نگاه به صحنه اخراج رونالدو از تمامی زوایا و به کمک دوربین های تلویزیونی، کارت قرمز وی به نظر کمی سختگیرانه است. شاید کار او خیلی هم خشن نبود. اما نباید فراموش کرد که در درجه اول حرکت کودکانه و عصبانیت رونالدو در آن صحنه و کشیدن موی موریو موجب شد بهانه به دست فلیکس بریش آلمانی بیفتد تا کارت قرمز را به رونالدو نشان دهد. این اولین کارت قرمز دوران حرفه ای رونالدو در لیگ قهرمانان بود. لحظه ای ناامیدکننده توسط رونالدو رقم خورد و بابت این اتفاق هم تنبیه شد.

به طور خودکار، طبق قوانین او در بازی بعدی تیمش در لیگ قهرمانان مقابل یانگ بویز سوئیس در ماه آینده میلادی غایب خواهد بود. اما اگر کمیته انضباطی یوفا تشخیص دهد که حرکت وی مستحق محرومیت بیشتری است، آن وقت امکان دارد رونالدو شانس بازگشت دوباره به الدترافورد را در ۲۳ اکتبر از دست بدهد. شاید این آخرین حضور وی در الدترافورد باشد، ورزشگاهی که از آن جا نامی برای خود دست و پا کرد.

این تصمیم کمیته انضباطی یوفا خواهد بود که آیا رونالدو را محروم کند یا خیر؛ اما غیبت او در بازی مقابل یونایتد، قطعاً حس خواهد شد، بازگشتی که میتوانست همچون حضور قبلی اش در الدترافورد با پیراهن رئال مادرید، خاطره انگیز باشد. ضمن این که برای بازیکنی که در سال های اخیر همیشه با شکستن رکورد گلزنی، آقای گل لیگ قهرمانان شده، از دست دادن سه بازی در دور گروهی می تواند منجر به عقب افتادن وی در کورس رقابت برای بهترین گلزن بهترین تورنمنت اروپایی شود.

اما ریشه این تندمزاجی، از کوره در رفتن و چنین حرکت هایی که بیشتر از یک بازیکن جوان انتظار می رود، چیست؟ آیا قدرت رونالدو کم شده؟ آیا رونالدو دیگر رونالدوی سابق نیست و این موضوع باعث رنجش خاطر وی شده است؟

رونالدو در شرایطی راهی یوونتوس شده که در ۵ فصل اخیر ۴ بار با رئال مادرید لیگ قهرمانان را فتح کرد، لیگ قهرمانان برای او تازگی ندارد، اما یوونتوس ستاره ای را جذب کرده تا بتواند به سال ها حسرتش در فتح معتبرترین رقابت اروپایی، پایان دهد. این فشار روی دوش رونالدو حس می شود در کنار این فشار، رونالدو شروع خیلی خوبی هم در یوونتوس نداشته است، در ۵ بازی این فصل او دو گل زده و یک بار هم تیمش را ده نفره کرده است. با این تفاسیر عجیب نیست که رونالدو را تندخو ببینیم.

آنچه که مسلم است، اتفاق دیدار با والنسیا، چیزی نبود که فقط برای یک بار از رونالدو دیده باشیم!

اگر کمی به عقب بازگردیم و به جام جهانی نگاه کنیم، بعد از یک شروع خوب در جام جهانی و هتریک مقابل اسپانیا، باقی جام برای رونالدو تیره و تار بود. در آخرین دیدار مرحله گروهی مقابل ایران در سارانسک، در اواسط نیمه دوم بود که ستاره پرتغالی با آرنج ضربه ای را به مرتضی پورعلی گنجی وارد کرد، داور اگرچه از VAR کمک گرفت ولی در نهایت تصمیم گرفت کارت زرد به رونالدو نشان دهد، اتفاقی که موجبات خشم کارلوس کی روش - سرمربی ای که نقشی کلیدی در پیشرفت این بازیکن در اوایل دوران بازیگری وی داشت - را فراهم آورد و در پایان مسابقه او گفت: «ضربه آرنج طبق قوانین کارت قرمز دارد، در قانون نیامده که اگر مسی یا رونالدو بود...»

دقایقی قبل از آن صحنه، رونالدو پنالتی مهمی را در مقابل بیرانوند از دست داد، و در نهایت تیمش تا آستانه حذف شدن نیز پیش رفت، بنابراین شاید آن رفتار در آن صحنه از سوی رونالدو نه منطقی بلکه طبیعی بود، خشم یک ستاره! چندین سال قبل تر، رونالدوی جوان وقتی در چنین موقعیت هایی قرار می گرفت، به جای ضربه زدن به بازیکن حریف، با یک پاس کلیدی یا یک گل سرنوشت ساز، جبران می کرد و نقشش را پررنگ جلوه می داد.

در دوران شش ساله حضور رونالدو در منچستریونایتد، هر زمان سرآلکس فرگوسن درباره رونالدو صحبت می کرد، روی سخت کوشی این ستاره پرتغالی بیش از همه چیز تاکید داشت. صرف نظر از تمام آن حرکات نمایشی، مهارت ها و توانایی ها، فرگوسن یک چیز را بیش از همه در این ستاره می پسندید: رونالدو بازیکنی بود که در مواجهه با تمام خشونت ها، برخوردها و ضربه زدن های حریف، با تکنیک و قدرتش در مستطیل سبز، جواب حریف را می داد.

او هنوز هم آن مهارت و قدرت را دارد تا سرنوشت بازی را تغییر دهد ولی باید پذیرفت رونالدو در این سن و سال، سرعت، چابکی و نشاط ۱۰ سال قبل را ندارد. قدرت تحرک او درون زمین به فراخور سن، کاهش پیدا کرده است. صحنه دیدار مقابل ایران و سپس بازی مقابل والنسیا، نشان می دهد این ستاره پرتغالی در اوج پختگی از نظر تجربه، هنوز در وفق دادن خود با شرایط جدید کمی دچار مشکل است.

اما حداقل آن چه مشخص است، او از این بابت دغدغه دارد. وقتی واکنش او را در صحبت ها و همینطور پس از اخراجش در بازی مقابل والنسیا با شرایط نیمار بعد از نمایش افتضاح وی در مقابل لیورپول، مقایسه کنیم، میبینیم که رونالدو خود هم از این شرایط بسیار ناراضی است. او به شدت به دنبال موفقیت در تورین است. او ناامید شده بود که در مستایا شانس زدن دو پنالتی - پنالتی هایی را که پیانیچ به گل بدل کرد - را از دست داد. او ناراحت بود که تیمش را در این مسابقه حساس ده نفره کرده است. اشک های رونالدو نشان از دغدغه مندی وی دارد. فشار زیادی روی دوش او وجود دارد و این موضوع در بازی با والنسیا به خوبی دیده می شد.

با این وجود، این بازی می تواند حاوی درس بزرگی برای رونالدو باشد. او همچنان یک بازیکن سرنوشت ساز است، یک گلزن قهار، ولی رونالدو باید بپذیرد، رونالدوی ۲۵ ساله نیست، هر زمان این موضوع را پذیرفت و سبک بازی اش را به فراخور سن و شرایط کنونی اش تغییر داد و ذهن خود را آماده ساخت، آن وقت دیگر شاهد این تندخویی ها از سوی وی نخواهیم بود.