سرویس جهان مشرق - قبرستان‌های شماره‌ای اصطلاحی شناخته شده در میان فلسطینیان است که بخشی از زخمِ بازی است که آنها از اشغالگری رژیم صهیونیستی دارند. این‌قبرستان ها مربوط به شهدای عملیات استشهادی و کسانی است که در مراحل مختلف مبارزات ضد صهیونیستی به شهادت رسیده یا در زندان‌های رژیم اشغالگر قدس در زیر شکنجه عناصر این رژیم جان داده اند، اما صهیونیست‌ها حتی از تحویل جنازه‌های آنها به خانواده نیز خودداری کرده و آنها را به صورت ناشناس تدفین کردند.

این قبرستان‌ها، قبرهایی محرمانه دارند که رژیم صهیونیستی بعد از اشغال فلسطین در سال ۱۹۴۸ آن را تاسیس کرده است، البته تاکنون کسی نمی‌تواند تاریخ مشخصی را برای تأسیس این قبرستان ها مشخص کند.

رژیم صهیونیستی به این ترتیب سعی دارد از شهدای فلسطینی و خانواده‌های آنها انتقام‌جویی کند و حتی آنها را از خداحافظی آخر یا نگاه آخر به پیکر شهیدان نیز بازداشته و جنازه آنها را در قبرهای محرمانه و ساده ای دفن می‌کند که هیچ شاهد یا اسمی بر روی آن درج نشده و تنها راهنمای آن یک صفحه آهنی است که یک شماره با خود دارد.  

هر شماره، پرونده مخصوص به خود دارد که در نزد سرویس‌های امنیتی مربوطه نگهداری می‌شود و شامل اطلاعات و مسائل مربوط به یک شهید است.

بر اساس منابع اسرائیلی ۴ قبرستان شماره ای وجود دارد که قدیمی‌ترین آن‌ها در نزدیکی پل آدم در غور اردن است که از دهه هفتاد تاکنون فعال است. قبرستان دوم مربوط به سال ۲۰۰۰ است که در نزدیکی اردوگاه نظامی عمیعاد واقع در شمال سرزمین‌های اشغالی و پل بنات یعقوب در نقطه مرزی سوریه و لبنان قرار دارد. قبرستان سوم ریفیدیم است که در غور اردن واقع شده است و قبرستان چهارم قبرستان شحیطة است که در روستای وادی الحمام در شمال شهر طبریا واقع شده است. همچنین به تازگی اطلاعاتی از وجود یک قبرستان دیگر در منطقه یافا به ‌دست‌ آمده که به صورت کاملاً تصادفی کشف شده است. این قبرستان‌ها پیکر هزاران تن از شهدای مقاومت در برابر اشغالگری را در خود جای داده‌اند.

علاوه بر انتقام‌گیری رژیم صهیونیستی از شهدای فلسطینی و خانواده‌های آنها، بسیاری از تحلیلگران اعتقاد دارند که فلسفه وجودی قبرستان‌های شماره‌ای برای سرپوش گذاشتن بر جنایت‌های صهیونیست‌ها بر ضد افراد ربوده شده است که در نهایت به شهادت می‌رسند. رژیم صهیونیستی به این ترتیب می‌توان اسناد و اطلاعات ثابت شده در رابطه با شکنجه عناصر فلسطینی تا آستانه مرگ را از بین ببرد یا روند سرقت اعضای بدن شهدای فلسطینی را مخفی نگه دارد.

ازآنجا که رژیم حاکم بر بحرین نیز در روند عادی‌سازی روابط و برقراری مناسبات دوستانه علنی با رژیم صهیونیستی در تمامی ابعاد و زمینه‌ها وارد شده و این موضوع را عیبی برای خود نمی‌داند و در این عرصه وارد رقابت با سایر کشورهای حاشیه خلیج فارس شده، از همین سیاست بر ضد مخالفان سیاست‌های دیکتاتورمآبانه خود استفاده می‌کند.

اطلاعات موجود نشان می‌دهد که همکاری امنیتی گسترده‌ای بین بحرین و رژیم صهیونیستی در ابعاد و عرصه‌های مختلف به وجود آمده که ازجمله آنها استفاده رژیم آل خلیفه از تجربیات رژیم صهیونیستی در برنامه جاسوسی الکترونیکی بر ضد مخالفان و برنامه‌ریزی و راه‌اندازی کمین ‌هایی ضد فعالان میدانی در تحرکات مردمی است که از ۷ سال پیش آغاز شده است.

رژیم آل‌خلیفه از مدت‌ها پیش تهدیدهایی را بر ضد مخالفان سیاست‌های خود به کار گرفته و رفتارهای وحشیانه ای در خیابان‌ها و زندان‌ها و اتاق‌های شکنجه ضد آنها دارد. پلیدترین انواع شکنجه‌ها و جنایت‌های ثبت شده در مؤسسات بین‌المللی حقوق بشری از جمله سازمان عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر و کمیته مستقل حقیقت یاب بحرینی ثبت شده است و پیشنهادات ۲۶ گانه ای از سوی کمیته اخیر صادر شده که رژیم بحرین تمام آنها را نادیده گرفته است.

نکته جدید اینکه رژیم آل خلیفه به نمونه ای برای اقتدا به رژیم صهیونیستی برای اجرای اقدامات و تجربه های آن در قبرستان های شماره ای تبدیل شده است تا دومین رژیمی نام بگیرد که حتی از پیکر شهدای مقاومت نیز می ترسد و سعی دارد جنازه شهدا را نیز مصادره کند. این در حالی است که رژیم صهیونیستی در برخی مراحل مجبور شده است پیکر برخی شهدای مقاومت را بعد از سالها و دهه ها تحویل خانواده های آن ها دهد.

رژیم آل خلیفه در بحرین نیز مانند رژیم اسرائیل اصرار دارد که پیکر شهدایی که در شرایط مختلف به دست عناصر سرویس‌های امنیتی به شهادت رسیده‌اند را مصادره کند. این افراد کسانی هستند که یا زیر شکنجه‌های ایادی رژیم جان داده اند یا در درگیری های میدانی از دنیا رفته اند یا مانند تعدادی از رندانیان بحرینی در ابتدای سال جاری، حکم اعدام بر ضد آنها صادر شده است.

الاخبار نوشت: منابع حقوقی بحرینی اعلام کردند که دولت این کشور از زمان انتفاضه کرامت در دهه ۹۰ قرن گذشته میلادی تا سال جاری پیکر حدود ۱۳ شهید را مصادره کرده و اقدام به دفن آنها در قبرستان‌های مختلف تحت نظارت سرویس‌های امنیتی نموده و به خانواده‌های آنها اجازه دیدار آخر یا برپایی مراسم تشییع را نداده است. مراسمی که معمولاً به یک تظاهرات سیاسی با شعارهای مخالف دولت تبدیل می‌شود و شرکت‌کنندگان در این تشییع جنازه حاکمیت کشور را مسئول خونریزی مخالفان دولت می‌دانند که تنها گناه آنها مطالبه تحولات دموکراتیک در چارچوب های مسالمت‌آمیز است.

رژیم حاکم بحرین در همین راستا به اجرای تجربه قبرستان‌های شماره ای در مورد سه تن از شهدایی پرداخت که در ژانویه سال ۲۰۱۷ آن ها را به ضرب گلوله اعدام کرده است. رژیم آل خلیفه به جای تحویل دادن پیکر شهدا به خانواده‌های آنها، با کمال قساوت لباس های خونین افراد اعدام شده را برای خانواده های آنها ارسال کرده تا آن ها را دچار عذاب روانی کند.

این موضوع بعد از کمتر از یک ماه در مورد سه تن دیگر از فعالان سیاسی که در عرصه میدانی به شهادت رسیدند، تکرار شد و سرنوشت تمامی آنها به قبرستان‌های شماره ای در نسخه بحرینی سپرده شد. این در حالی بود که این قبرستان‌ها طی چندین ماه با نیروهای امنیتی محاصره شده بود و خانواده شهدا اجازه دیدار از این قبرستان ها را نداشتند و در صورتی که می‌خواستند برای قبر فرزندانشان دسته‌های گل بگذارند، با تهدید نیروهای امنیتی مواجه می‌شدند و این اقدام آنها جرم تلقی می‌شد. همین اتفاق چندی پیش در مورد همسر شهید محمد الساری یکی از قربانیان کشتار الدراز رخ داد.

دو روز بعد از نشست ریاض و دیدار حمد بن عیسی حاکم بحرین با دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا، نیروهای امنیتی حمله خونینی را به تظاهرات مردمی در اطراف منزل آیت‌الله شیخ عیسی قاسم در منطقه الدراز انجام دادند و حدود ۳۰۰ شهروند بحرینی را بازداشت کردند که بعضی از آنها مجروح بودند و در جمع افراد مفقود شده قرار گرفتند. ۵ شهید این حملات نیز با وجود مطالبات مطرح شده در مورد تحویل پیکرهای آن‌ها، از سوی مقامات آل خلیفه در قبرستان های شماره ای بحرین دفن شدند. آخرین این قربانیان نبیل السمیع است که باعث شد تعداد این قبرهای شماره ای به عدد ۱۹ برسد.

رژیم بحرین مانند مقامات صهیونیست عبارت قبرستان دشمن را در این مناطق نصب نکرده و شهدای بحرینی را عناصر مخرب نامگذاری نکرده اند، بلکه آن ها را تروریست نامیده و اقدامات امنیتی گسترده‌ای را بر ضد آنها انجام دادند تا با این اقدامات و انحلال جمعیت وفاق ملی و جمعیت پارلمانی وعد، جلوی تکریم این شهدا و استمرار مطالبات مردمی در رابطه با محاکمه مسئولان کشتار معترضان و عدم اجرای توصیه‌های بین‌المللی در رابطه با قربانیان این تجاوزها را بگیرند.

فاطمه عبدالکریم سخن‌گوی کمیته مردمی برای استرداد پیکر شهدای فلسطینی در این رابطه می‌گوید که تا زمانی که خانواده‌هایی وجود دارند که خواستار بازپس‌گیری پیکر فرزندان خود هستند، پرونده قبرستان‌های شماره ای بسته نخواهد شد. همین موضوع در مورد بحرینی ها نیز صدق می کند و آنها اصرار دارند پیکر فرزندان خود را تحویل بگیرند تا جلوی توسعه  پدیده صهیونیستی قبرستان های شماره ای را بگیرند.