به گزارش مشرق، روزی که خیلی‌‌ها در فدراسیون فوتبال به این فکر افتادند که به جای تیم زیر 23 سال, بازیکنان جوان‌تر را به بازی‌های آسیایی 2018 اندونزی اعزام کنند, برخی از مسئولان وزارت ورزش, کمیته ملی المپیک و برخی از پیشکسوتان مخالف این تصمیم بودند. در نهایت اما زور-به ظاهر- آینده‌نگران به نتیجه‌گرایان چربید و تیم امید با بازیکنانی راهی اندونزی شد که تاریخ صدور شناسنامه آنها به بیشتر از بیست و یک سال پیش برنمی‌گشت.
با این حال موافقان اجرای این تصمیم در بین اهالی فوتبال در آن برهه بیشتر از مخالفانش بود. دلیلش هم این بود که موافقان تصور می‌کردند تیم زیر 21 سال کرانچار می‌تواند با حضور برنامه‌ریزی شده در این بازی‌ها به تجربیاتش برای مسابقات انتخابی المپیک اضافه کند. اتفاق خوبی که رخ نداد و تیم امید ایران با ترس رویارویی با کره جنوبی مقابل میانمار شکست خورد تا تیم دوم گروه شود اما این هدف عملی نشد و در نهایت ایران به کره جنوبی خورد و نتیجه را 2 بر صفر واگذار کرد و حذف شد! تیمی که هدفش را در اندونزی گم کرد, آبرویی که در آسیا ریخته شد و «امید»ی که بوی نا امیدی گرفت.
درست است که از ابتدا با اعزام تیم زیر 21 سال به اندونزی انتظار مدال از تیم تازه شکل گرفته کرانچار نمی‌رفت اما با بازگشت تیم امید به کشور و فراموش شدن این اتفاقات تلخ انتظار بود پایه‌ای که برای المپیک نهاده شده، تا رسیدن به این مهم استوار و محکم به قوت خود باقی بماند. پایه‌ای که بعد از گذشت فقط دو ماه چنان متزلزل شده که نگرانی زیادی برای تکرار ناکامی این تیم در ادوار گذشته ایجاد کرده است. اردوی تیم امید در حالی برپا شده که این تیم از لحاظ حمایت و امکانات در شرایط نامناسبی قرار دارد و حتی زمین تمرینی‌اش اصلاً شرایط ایده‌آلی ندارد و برنامه مشخص و ایده‌آلی هم برای انجام بازی‌های تدارکاتی وجود ندارد. حتی درخواست مکتوب مسئولان تیم امید برای استفاده از امکانات «پِک» با پاسخ منفی فدراسیون فوتبال مواجه شد.
درحالی که اینطور تظاهر می‌شد که در این دوره عزم‌ها برای المپیکی شدن تیم امید جزم شده اما شرایط کنونی تیم کرانچار چیز دیگری را نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد فدراسیون فوتبال راه آماده‌سازی تیم امید برای المپیک را گم کرده است. برای همین در ابتدای مطلب از مسئولان فدراسیون فوتبال با واژه «به ظاهر آینده‌نگر» یاد کردیم, چون با این شرایط که تیم به حال خود رها شده نمی‌توان آینده روشنی را متصور بود. تیم امید اگر طبق برنامه, المپیکی نشود, یعنی تدبیر کوتاه مدت فدراسیون فوتبال از دو سو منجر به شکست برای فوتبال ایران شده است؛ ابتدا فرصت مدال یا هر موفقیت دیگری در بازی‌های آسیایی با تیم زیر 23 سال از بین رفته و دوم ادامه پیدا کردن ناکامی این تیم برای حضور در المپیک. تیم امید و فدراسیون فوتبال پیش از این یک بار راه و رسالت‌شان را در مسیر المپیک 2020 توکیو در بازی‌های آسیایی گُم کرده بودند و حالا دیگر این فرصت برای آنها وجود ندارد که دوباره اشتباهات تلخ گذشته‌شان را تکرار کنند.
تیم فوتبال امید 44 سال است که رنگ المپیک را به خود ندیده, این غیبت طولانی آنقدر ملال آور است که دیگر فردی از دوستداران فوتبال تاب اضافه شدن 4 سال دیگر به این حسرت را ندارد. 3 تیم از آسیا مجوز حضور در المپیک 2020 توکیو را کسب خواهند کرد که این نشان از کار سخت ایران برای موفقیت دارد. درست است که موفقیت تیم ملی بزرگسالان در جام ملت‌های آسیا ممکن است نسبت به راهیابی تیم امید به المپیک برای هواداران در اولویت باشد اما این دلیل خوبی نیست تا فدراسیون نشینان تمرکزشان را از دغدغه‌های تیم کرانچار کاملاً بردارند و تمام هم و غم‌شان را معطوف به تیمِ کی‌روش و جام ملت‌های آسیا کرده و در واقع به تیم امید بی‌محلی کنند.
برخورد تند کی‌روش و دوستان و همکارانش با تیم امید مانند نمکی بود که در این وضعیت روی زخم مشکلات بی‌حد و اندازه این تیم پاشیده می‌شود. استفاده از واژه «سیرک» در برابر خواسته‌های مدیر تیم فوتبال امید از سوی دستیار کی‌روش فضای ملتهبی را در فوتبال ایران و مخصوصاً برای تیم امید ایجاد کرده است. فضایی که حالا ادامه پیدا کردنش شاید منجر به این شود که هدف تیم امید برای حضور المپیک به یک «ریسک» نزدیک‌تر باشد. ریسکی که تیم امید را از بازی‌های آسیایی مانده و شاید از المپیک رانده کند.
