به گزارش مشرق، رئیس‌جمهور محترم، یکشنبه هفته جاری در جمع تعدادی از اساتید دانشگاه و چند دانشجو گفتند؛ «امروز در جامعه‌مان نیاز به تقویت امید به فردا داریم» و در ادامه افزودند: «ناامیدی و ناامید کردن مشکلات را حل نمی‌کند».
قطعاً نه‌تنها هیچ‌کس با این بخش از صحبت‌های ایشان مخالف نیست، بلکه همه دلسوزان جامعه نیز بر این امر تأکید دارند، اما بدیهی است که ایجاد امید نیازمند وجود نشانه‌هایی است که زمینه را برای امیدواری فراهم نماید و این همان نکته کلیدی است که متأسفانه مورد غفلت قرار گرفته است.
بیشتر بخوانید:
الحق و الانصاف روحانی مچکریم!
نشست روحانی با کارشناسان «بی‌سواد و کج فهم»
آقای روحانی در بخش دیگری از سخنانشان اعلام کردند: «یک وقتی ما می‌خواهیم انکار کنیم و بگوییم مشکلی نیست، این بد است و نباید مشکل را انکار کنیم. مشکل وجود دارد اما اینکه بگوییم مشکل حل نمی‌شود، این درست نیست».
رئیس محترم دولت، در این بخش از سخنان خود به یک نکته مهم یعنی به وجود مشکل اشاره کردند، اما به‌نظر می‌رسد، مشکل اصلی این است که ریشه‌های مشکل به درستی تشخیص داده نشده است.
به عنوان مثال، آیا ساختار و ترکیب دولتی که عمده اعضای آن را افراد مُسِن و مُتَموّلینی تشکیل می‌دهد که علاوه بر کار دولت باید، امور تجاری خود را نیز اداره کنند، فرصتی برای حل مشکلات کشور برایشان باقی می‌گذارد؟
اصولاً آیا مسئولینی که غرق در رفاه و ثروت هستند، می‌توانند شرایط کارگر، کارمند و بازنشسته‌ای را که قرار است هر ماه از زندگی خود را به سختی و با حدود یک میلیون تومان و بلکه کمتر از آن طی نماید، درک نماید و برای آن تدبیری بیندیشد؟
آیا وقتی دولت محترم به جای فعال کردن بخش تولید، همه توان خود را برای راضی کردن ارباب‌های پوشالی صرف می‌کند و نتیجه نمی‌گیرد و در حالی که به تجربه می‌داند ادامه این روند، تأثیری در رفع مشکلات ندارد و از دشمن نیز برای تشدید فشارها کار دیگری برنمی‌آید، اما بار دیگر بر ادامه کار قبلی تأکید می‌ورزد، می‌توان انتظار داشت که میزان امیدواری در مردم ارتقاء پیدا کند؟
وقتی انجام برخی از کارهای علمی و تحقیقاتی امیدآفرین مثل دانش هوافضا و پرتاب ماهواره‌ها، انرژی هسته‌ای، سلول‌های بنیادی و سایر موارد مشابه از اولویت فعالیت‌های علمی کشور خارج و یا روند اجرای آن کند می‌شود، آیا می‌توان حس امیدواری را تقویت کرد؟
مردم چگونه باید امیدوار باشند، وقتی مفسدین اقتصادی همچنان در بازار جولان می‌دهند، فساد اداری در حال گسترش است و سیستم نظارتی یا وجود ندارد و یا نقش خود را به درستی ایفا نمی‌کند؟
چگونه می‌توان انتظار بهبود شرایط اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی جامعه را داشت، در حالی که مدت‌هاست که مسائل پرورشی و تربیتی در نظام آموزشی ما کاملاً به فراموشی سپرده شده و بیشتر دانش‌آموزان و دانشجویان ما صرفاً با هدف اخذ مدرک و بسیاری از اساتید، مربیان و معلمین نیز به دلایل مختلف موجه و غیر موجه فقط برای رفع تکلیف قانونی در این مسیر گام برمی‌دارند؟
چطور می‌توانیم به مردم نوید بهبود شرایط را بدهیم و امید را در وجود آنها بارور کنیم، در حالی که اجرای اسناد بالادستی کشور از جمله، سند چشم‌انداز 20 ساله، سند تحول بنیادین آموزش و پرورش، طرح بزرگ اقتصاد مقاومتی و امثال آن، با بی‌مهری مسئولین محترم مواجه است؟
چرا باید انتظار داشت که سطح امیدواری در جامعه ارتقاء پیدا کند، در حالی که در سایه غفلت مسئولین محترم بخش‌های مختلف فرهنگی، اجتماعی و ارتباطی، صاحبان شبکه‌های ماهواره‌ای خارجی و فعالان معاند فضای مجازی، ریشه‌های فرهنگی و اخلاقی جامعه را هدف قرار داده و دائماً در حال پمپاژ یأس و ناامیدی در جامعه هستند؟
آیا مسئولین محترم تا به‌حال این موضوع را مورد توجه قرار داده‌اند که ناهنجاری‌های اخلاقی و رفتاری مانند فساد و فحشا، طلاق، اختلاس، رانت‌خواری، پارتی‌بازی و تغییر سبک‌زندگی در جامعه، طی یکی دو سال پس از ورود این میهمانان ناخوانده (شبکه‌های ماهواره‌ای و فضای مجازی) به سرزمین ایران اسلامی، رشد جهشی داشته و دائماً در حال افزایش است؟
بی‌شک طرح این موضوع به‌هیچ وجه به معنای مخالفت با استفاده درست از ابزار نوین نیست، اما سوال این است که چرا نظام جمهوری اسلامی در این بخش میدان را به دشمن واگذار کرده و در خصوص حضور و تولید محتوای ارزشی در این عرصه، موقعیت برتر را در اختیار ندارد؟
البته موضوعات قابل طرح متعددی در این زمینه وجود دارد، اما در عین حال ذکر این نکته نیز ضروری است که مردم فهیم و متدین ایران اسلامی به‌رغم وجود تمام این مشکلات، هرگز از عنایت الهی قطع امید نمی‌کنند، اما همان‌گونه که رهبر معظم انقلاب بارها متذکر شده‌اند، از مسئولین بزرگوار نیز انتظار دارند، اگر واقعاً به دنبال ایجاد امید در جامعه هستند، به جای حرف و تئوری‌پردازی، خودباوری، اعتماد به نفس، اعتماد به جوانان، اتکاء به نیروهای درون‌زا و در رأس آن، توکل به خدا را در سرلوحه کار و تلاش خود قرار داده و با اقدام و عمل، شرایط ایجاد امید را فراهم نمایند.
