به گزارش مشرق، روزی که تیم فوتبال استقلال در تاریخ ۱۴ فروردین سال ۸۱ برای رسیدن به فینال جام باشگاه های آسیا در ورزشگاه آزادی مقابل تیم آنیانگ کره جنوبی ایستاد و در حالی که پیش بینی ها حکایت از صعود آبی پوشان به فینال این مسابقات داشت تا آنها پنجمین حضورشان در فینال آسیا را تجربه کرده و فرصت نصب سومین ستاره آسیایی بر روی پیراهنشان را داشته باشند، باران سیل آسای بهاری کار دست این تیم داد تا آبی پوشان به رغم برتری محسوس مقابل نماینده کره، قربانی امکانات ضعیف ورزشگاه آزادی و چمن نامناسب آن شده و در عین ناباوری مغلوب این بازی بزرگ شوند.

شرایط زمین چمن ورزشگاه آزادی به گونه ای بود که حتی محمد نوازی بهترین پنالتی زن آن زمان آبی پوشان هم از روی نقطه پنالتی نتوانست تیمش را به گل برساند. 

آن اتفاق ناگوار برای فوتبال ایران باعث شد تا مسئولان ورزش کشور به فکر ترمیم اساسی زمین چمن ورزشگاه آزادی بیافتند. تعطیلی یک ساله مسابقات در ورزشگاه آزادی و انتقال آن به ورزشگاه تختی در دومین دوره برگزاری مسابقات لیگ برتر این امکان را به مسئولان ورزش کشور داد تا زمین ورزشگاه آزادی را به استانداردهای مناسب جهانی رسانده و دیگر شاهد چنین صحنه هایی در این ورزشگاه نباشیم. 

در سال ۸۱ استقلال و یا شاید بهتر است بگوییم فوتبال ایران قربانی شد، تاوان داد و یک ستاره آسیایی را از دست داد تا مسئولان وقت ورزش کشور به خود آمده  و اقدام به بازسازی ورزشگاه آزادی نمایند. 

به فاصله ۱۶ سال از آن، حالا پرسپولیس دیگر قطب فوتبال کشورمان امکان حضور در فینال آسیا را دارد تا شانس نصب اولین ستاره آسیایی بر روی پیراهن نصیب این تیم شود. حضور پرسپولیس در فینال آسیا مشخص کرد که ورزشگاه آزادی فاقد استانداردهای لازم برای برگزاری دیداری در این سطح است.

تهدید به سلب میزبانی از این ورزشگاه در صورت عدم آماده سازی و رسیدن به استانداردهای لازم از سوی AFC بار دیگر مسئولان ورزش کشور را به تکاپوی ایجاد امکانات لازم در این ورزشگاه انداخت.

قطعا اگر یک تیم ایرانی به فینال آسیا راه نمی یافت و الزامی از سوی AFC برای ارتقای سطح کیفی ورزشگاه آزادی صورت نمی گرفت، مسئولان ورزش کشورمان حالا حالا ها به صورت خودجوش حاضر به ارتقای امکانات ورزشگاه بزرگ آزادی نمی شدند.

حضور تیم پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا مستقیم و غیر مستقیم خدمات زیادی برای فوتبال ایران داشت که یکی از این خدمات شامل حال ورزشگاه آزادی شد. در واقع فینالیست شدن پرسپولیس در آسیا را باید توفیقی اجباری برای ورزشگاه بزرگ آزادی دانست که می تواند الگویی برای ورزشگاه ها و باشگاه هایی باشد که از این به بعد به فینال آسیا می رسند.