به گزارش مشرق، احسان حدادی درباره وضعیت این روزهایش که چند هفته از بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ و کسب مدال طلای پرتاب دیسک آن رقابت‌ها گذشته است، اظهار داشت: متأسفانه هیچ وضعیتی در حال حاضر ندارم. در واقع وضعیت متأسفانه خیلی بد است و فکر می‌کنم که باید یک فکر درست کنیم. من خودم تمرین می‌کنم، اما نه از مربی خبری هست، نه فیزیوتراپ، نه اردو و نه برنامه‌ریزی. دیگر هیچ‌کس کاری به ما ندارد و مدال را که گرفتم، انگار دیگر کاری ندارند.

وی در پاسخ به این سؤال که چقدر با فدراسیون دوومیدانی در ارتباط است، گفت: هیچی. دیگر هیچ‌کس کاری ندارد. به‌هرحال منتظر طلا بودند و من هم که گرفتم و دیگر کسی کاری ندارد.

پرافتخارترین ورزشکار ایران در تاریخ بازی‌های آسیایی ادامه داد: من نه مربی دارم و نه فیزیوتراپ. دلیل حضورم در مراسم افتتاحیه المپیاد استعدادهای ورزشی هم این است که دلم به حال این نوجوانان می‌سوزد، آن هم به این دلیل که آنها آینده‌های ورزش کشور هستند. ما قدر داشته‌های‌مان را نمی‌دانیم و آن وقت به دنبال استعدادها می‌گردیم. الان در بین این نوجوانان استعدادهای زیادی وجود دارد، اما چه کسی می‌خواهد به آنها رسیدگی کند؟ اینها شاید هر کدام بتوانند روزی مدال المپیک بگیرند، اما وقتی می‌خواهند به همین راحتی رهایش کنند، فایده‌ای ندارد.

حدادی درباره جلسه‌اش با فدراسیون دوومیدانی و صحبت درباره حل اختلافاتی که وجود داشت، گفت: اگر این اختلافات حل شدنی بود، تا الان حل شده بود. الان دو ماه و نیم از بازی‌های آسیایی گذشته و ۱۸ ماه تا المپیک ۲۰۲۰ باقی مانده است. شخص وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک هم ورود کردند، اما تا امروز اتفاقی نیفتاده است.

وی تصریح کرد: نه تنها مربی نگرفتند، بلکه گفتند که حسین توکلی هم نمی‌تواند در کنارم باشد، چون صلاحیت ندارد. توکلی در ۱.۵ سال گذشته خیلی به من کمک کرده است و در مسابقات مختلف با کمک او و مک‌ویلکینز نتایج خوبی گرفتم. من در همه مسابقات لیگ الماس بین سه نفر برتر بودم، اما متأسفانه هیچ اتفاقی نیفتاده است. برایم جالب است؛ کسی که مدال نمی‌گیرد، رها می‌شود و کسی هم که مدال می‌گیرد، رهایش می‌کنند. پس چه کسی را می‌خواهیم نگه داریم؟

قهرمان آسیا و نایب قهرمان المپیک ۲۰۱۲ لندن عنوان کرد: من تا امروز زحمت زیادی کشیده‌ام و ۲۰ سال است که در ورزش حرفه‌ای هستم. من تنها ورزشکاری هستم که در کل رشته‌ها چهار طلای بازی‌های آسیایی دارم و این یعنی ۱۶ سال. فکر می‌کنم مسئولان اگر می‌خواهند کاری کنند، باید انجام بدهند، چون حقیقتش این است که نمی‌توانم هم خودم هزینه کنم و هم مدال بگیرم به اسم کسی دیگر. اگر قرار است کمک شود، باید در این ۱۸ ماه باقیمانده تا المپیک صورت بگیرد تا بتوانم در المپیک نتیجه خوبی بگیرم. واقعاً خسته شده‌ام و بلاتکلیفی اذیتم می‌کند. اگر می‌خواهند، بگویند که کارها و مربی‌ام را هماهنگ می‌کنند. اگر هم نمی‌خواهند، بگویند تا برای آینده‌ام تصمیم بگیرم؛ چون من هفت هشت سال دیگر می‌خواهم در ورزش حرفه‌ای بمانم و دوست ندارم خیلی راحت ورزش را کنار بگذارم.