به گزارش مشرق، با اوج گیری حملات دشمن به مناطق مسکونی تهران و دیگر شهرها موضوع ساخت پناهگاه برای دفاع از مردم غیر نظامی در برابر حملات دشمن به طور جدی مطرح شد. این پناهگاه ها می بایست در اماکن عمومی ساخته می شدند تا همۀ مردم به راحتی به آنها دسترسی داشته باشند. به همین دلیل فضای مدارس به خصوص حیاط آنها بهترین محل برای احداث پناهگاه به شمار می رفت.

بیشتر بخوانیم:

مدیون شهدای پارک شیرین هستم/ رمان جدیدم به مهاجران جنگ تحمیلی مربوط است

«پناهگاه ‌بی‌پناه» رونمایی می‌شود

این پناهگاه ها در طول روز و فعالیت مدارس محلی برای حفاظت دانش آموزها از حملات دشمن و شب ها مأمنی برای همه مردم از کوچک و بزرگ تا زن و مرد بود. ساخت پناهگاه در مدارس به همت سازمان ها، نهادها، شرکت ها و کارخانه های مختلف و با نظارت ادارۀ آموزش و پرورش انجام می گرفت:

    30/1/1366 – در اسفندماه سال 1365 ساخت پناهگاهِ  باب مدرسه از مدارس ناحیۀ 6 تهران از طرف وزارت صنایع و سازمان صنایع ملی ایران به عهدۀ گروه صنعتی کفش ملی واگذار گردید. در این مورد، ابتدا طرح اجرای آن با تأیید وزارت آموزش و پرورش تهیه و نسبت به اجرای آن بلافاصله اقدام گردید. با کار مدام یک ماهه ساخت پناهگاه های مزبور در حال حاضر رو به اتمام می باشد و آخرین مراحل خود را می گذراند. ( روزنامه ابرار، شمارۀ 474، ص 3 )

و موردی دیگر چنین است:

    2/2/1366 – شهرداری تهران اعلام کرد که کار احداث پناهگاه در 83 واحد آموزشی از 150 مدرسۀ موجود در منطقۀ 10 را به عهده گرفته است که عملیات ساختمانی در 47 مدرسه این ناحیه در مراحل پایانی است. ( روزنامه ابرار، شمارۀ 477، ص 2 )

منبع: تهران و دفاع مقدس، نوشتۀ حمیدرضا شاه آبادی، ناشر: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس