به گزارش مشرق، چند روز قبل از آغاز به کار جشنواره فیلم فجر، مثل همیشه حواشی مختلفی به وجود آمد که یکی از آن‌ها متفاوت از موارد دیگر بود.
هر سال و در آستانه شروع به کار جشنواره فجر، حواشی مختلفی به وجود می‌آید، اما امسال یک مورد نسبتاً جدید هم به این موارد اضافه شد و آن چیزی نبود جز، نحوه و محل ساخت سیمرغ بلورین جشنواره.
بیشتر بخوانیم:
داروغه‌زاده: سینمای نوین ایران بزرگترین دستاورد انقلاب اسلامی است / استادخسرو خسروشاهی: من فروشنده صدایم نبودم + تصاویر
پرکارترین بازیگران زن جشنواره فیلم فجر کدامند؟
برخلاف آنچه بسیاری از مردم فکر می‌کنند، سیمرغ‌های جشنواره، نه در ایران و توسط هنرمندان ایرانی که در شیخ‌نشین امارات ساخته می‌شود. همین مسأله انتقاداتی را رقم زد.
_ اول اینکه مگر در داخل کشور توان ساخت این سیمرغ را نداریم؟
_ دوم اینکه آیا هزینه ارزی این اقدام منطقی است؟
_ سوم اما اینکه آیا در شأن فرهنگ و هنر یک کشور است که تندیس جشنواره‌اش در جایی غیر از آن کشور ساخته شود؟
توان‌ساختش‌رانداریم
در آستانه افتتاح جشنواره دبیر این رویداد با حضور در برنامه سینماگرام درباره انتقادات نسبت به موضوع ساخت سیمرغ در امارات گفت: بحث ساخت سیمرغ‌ها در خارج از کشور مربوط به سی‌وهفت دوره است اما نمی‌دانم چرا امسال پررنگ شد. برای خود ما سخت و دردناک است که باید سیمرغ جشنواره فجر را خارج از کشور بسازیم.
هرسال هم با تولیدکنندگان داخلی گفت‌وگو می‌کنیم و هر موقع بتوانند انجام دهند حتماً این‌کار را انجام می‌دهیم. هفته پیش هم رییس اتحادیه صنف شیشه و آینه مصاحبه کردند و گفتند برایمان مقدور نیست که برای این تعداد کمی که در یک سال مورد نیاز است آن دستگاه‌های گران را برای تولید سیمرغ‌ها وارد کنیم.
البته این را هم می‌دانید که استقلال و خودکفایی کشور به این نیست که همه چیز را در داخل کشور تولید کند. داروغه‌زاده گفت: مگر اینکه بخواهیم سیمرغ را بعد از سی و هفت دوره عوض کنیم. مجری گفت بهتر از این نیست که ساخت آن را دست امارات بدهیم؟ که داروغه‌زاده پاسخ داد: بحث امارات نیست.
همه شرکت‌های جهان آنجا شعبه دارند و کارخانه‌ای که شعبه آن در امارات است این سیمرغ‌ها را تولید می‌کند. سؤال من این است که همه دوربین‌های رسانه ملی در داخل ایران تولید می‌شود؟
مجری گفت اگر فراخوان می‌دادیم و این‌کار شدنی بود این کار را می‌کردیم که دبیر جشنواره در پاسخ به این اظهارات جاوید گفت: ما هم فراخوان دادیم. برای ساختن سیمرغ فراخوان عمومی نمی‌دهند بلکه بین شرکت‌ها و تولیدکنندگانی که می‌توانند تندیس بسازند هرسال فراخوان می‌دهیم و با آن‌ها گفت‌وگو می‌کنیم.
همین الان جلوی دوربین هم این فراخوان را می‌دهیم اما ما نمی‌توانیم بعد از سی و هفت دوره سیمرغ بلورین را تغییر دهیم. دنیا محل دادوستد است، دادوستد هم نشانه وابستگی نیست. خیلی چیزهایی که ما مصرف می‌کنیم از خارج از کشور می‌آید خیلی از چیزها را هم ما به خارج
صادر می‌کنیم.
رتبه‌چهارم‌درآبگینه‌ایم
یک مقام مسوول در سازمان میراث فرهنگی گفت: ایران از نظر هنر آبگینه در دنیا رتبه چهارم را دارد.
رتبه چهارم دنیا در آبگینه‌ایم اما سیمرغ بلورین‌مان را امارات می‌سازد!
آقای حسین خواجه بیدختی، سرپرست دفتر توسعه و ترویج معاونت صنایع دستی و هنرهای سنتی سازمان میراث فرهنگی در گفت‌وگویی در واکنش به سفارش ساخت تندیس‌های جشنواره فجر به امارات گفت: قطعاً با وجود هنرمندان صنایع دستی ایرانی، وضعیت کنونی کشور و تأکید بر تولید ملی انجام چنین کاری اشتباه است.
وی ادامه داد: ممکن است تکنولوژی خاصی که عنوان شده در ایران وجود نداشته باشد، اما کشورمان در هنر آبگینه و پس از کشورهای جمهوری چک، ایتالیا و فرانسه در رده چهارم دنیا قرار دارد. در چنین شرایطی آیا درست است که سفارش تندیس سیمرغ بلورین را به امارات بدهند و به جای حمایت از تولید ملی، ارز زیادی از کشور خارج شود؟
خواجه بیدختی با اشاره به اینکه با توجه به شرایط کشور و همچنین جایگاه مهم صنایع دستی در ایران طراح می‌تواند اثر خود را تغییر دهد، گفت: نشان‌ها و تندیس‌های صنایع دستی ما در دنیا زبانزد است.
برای نمونه نشان مالکیت معنوی ایران در سازمان مالکیت معنوی در ژنو که یک سنگاب قلم‌زنی اثر استاد باباخانی است، سرآمد تمام نشان‌هاست. به گزارش چمدان، او تأکید کرد: در مورد تندیس‌های دیگر هم باید گفت که برای مثال فولاد در دست هنرمندان ایرانی مانند موم است و نشان‌های فولادی اساتید صنایع دستی ایران از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. گفتنی است هر تندیس سیمرغ که به امارات سفارش داده شده ۳ میلیون تومان قیمت دارد.
مسوولان ما را ببینند
پس از حواشی و نظرات مختلف درباره ساخت سیمرغ، خبرنگار «صبح‌نو» نیز برای اطلاع از جزییات مسأله به سراغ سازندگان و هنرمندان تجسمی رفت. برخی از آن‌ها با این جمله تکراری که «مگر همه چیزمان درست شده که حالا این مسأله باشد!» ما را ناامید کردند اما نهایتاً به یک سرنخ خوب دست یافتیم.
چند کیلومتر خارج از شهر تهران، مجموعه‌ای به نام پارک علم و فناوری پردیس وجود دارد که در آن شرکت‌ها و مجموعه‌های مختلف دانش‌بنیان وجود دارند.
وقتی وارد این پارک می‌شوید شاهد ساختمان‌هایی مختلف و با طراحی مدرن می‌شوید که شما را به یاد مجموعه‌های صنعتی اروپایی می‌اندازد. یکی از شرکت‌های مستقر در این پارک جایی است که به ما برای رسیدن به پاسخ سؤالات‌مان کمک زیادی کرد.
مجموعه فوق در طبقه همکف ساختمان قرار دارد و زمانی که واردش می‌شویم با تعدادی جوان نهایتاً ۳۰ ساله مواجه می‌شویم. جوانانی که چهره‌شان نشان می‌دهد از آن بچه‌درس‌خوان‌های قدر بوده‌اند!
محیط شرکت فوق که به دلیل درخواست خودشان-برای تبلیغ نشدن- نامش را نمی‌بریم متشکل از دو دفتر اداری و سه بخش کارگاه بود. در کارگاه‌ها دستگاه‌ها و ماشین‌آلات خاصی وجود دارند که کمتر برایمان آشنا هستند و همگی آن‌ها مشغول کارند. با یکی از مسوولان جوان مجموعه به گپ‌وگفت نشستیم و از آن‌جایی که شب قبل از ملاقات، محقق جوان لینک‌های رسانه‌ها درباره موضوع سیمرغ را مطالعه کرده بود، خودش را برای توضیحات کامل آماده کرده بود. محقق جوان در عین تأیید حرف مسوولان جشنواره مبنی بر خاص و پیچیده بودن تولید تندیس فجر، از امکان ساخت این تندیس در داخل گفت.
وی توضیح داد که تقریباً تمام دستگاه‌های لازم برای ساخت چنین تندیس‌هایی در داخل کشور و از جمله شرکت خودشان وجود دارد و هنرمندان و طراحانی هستند که هنر ساخت آن را داشته باشند.
این محقق جوان تأکید کرد، زیبنده یکی از بزرگترین رویدادهای فرهنگی کشور نیست که تندیس‌آن در جایی مثل امارات ساخته شود. بهتر است که مسوولان فرهنگی کشور با توجه و رصد بهتر طراحان و سازندگان ایرانی برای دوره‌های بعدی فکر جدیدی برای ساخت سیمرغ بکنند.
حتی اگر لازم باشد می‌شود فرم سیمرغ تغییر کند تا دیگر مشکلی برای طراحی و ساختش نباشد. مهم این است که مسوولان بخواهند، وگرنه باقی مشکلات حل شدنی است.
*صبح نو
