به گزارش مشرق به نقل از خبرآنلاین، در پنجم ربیع الاول سال 117 هجری بانوی عالمه‌ای از جهان اسلام به لقاء الله پیوست - البته برخی سال 92 و 94 هجری را هم نوشته‌اند- که یکی از بانوان با فضیلت و از ستارگان درخشان آسمان علم و ادب می‌باشد، سیکنه علیهاالسلام پرورش یافته پدری چون امام حسین علیه‌السلام و مادری فداکار چون رباب بود که تحت حمایت و تربیت عمه‌اش زینب کبری علیهاالسلام و برادری نظیر امام سجاد علیه‌السلام قرار داشت و توانست از برترین زنان عصر خویش شود، نام اصلى وى، «آمنه» یا «امیمه» بود و مادرش رباب او را به «سکینه» ملقب ساخت.

درباره شخصیت حضرت سکینه علیهالاسلام در کتاب «تذکر‌ة‌الخواص» گفته شده است: «سکینه (س) رفتار نیکو، بخشندگی فراوان و خرد کامل داشت... و از زیبایی، ادب و ظرافت گفتار و سخاوت بهره‌ای فراوان داشت و ادیبان و شاعران و فاضلان به خانه‌اش می‌آمدند و او هر یک را به اندازه، اکرام می‌کرد».

این بانوی هاشمی آن چنان مورد محبت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام بود که در روایت است که حضرت(ع) درباره سکینه و مادرش رباب شعرى عاطفى سرود که چنین است: «به جانم سوگند! من به راستى خانه‏اى که سکینه و مادرش رباب در آن باشند، دوست دارم، من آن دو را دوست دارم و براى آنان دارایى‏ام را نثار مى‏کنم و هیچ ملامت‏گرى نمى‏تواند مرا در این کار سرزنش کند و تا زنده ام، هرگز به ملامت ملامتگران اعتنا نمى‌کنم تا از جهان خاکى رخت بندم».

حضرت سکینه علیهاالسلام که به همراه پدر از مدینه به مکه و از آن جا به کربلا قدم گذاشت، زمانی که امام حسین علیه‌السلام برای وداع با اهل بیت به سوی خیمه‌ها آمد، نزد پدر رفت و صدا زد: «بابا! آیا تسلیم مرگ شده‌ای، بعد از تو به چه کسی پناه ببرم؟»؛ امام حسین علیه‌السلام او را دلداری دادند و چنین فرمودند: «ای نور چشم من، چگونه کسی که یار و یاور ندارد، تسلیم مرگ نشود. ولی بدان که رحمت و یاری خدا در دنیا و آخرت از شما جدا نمی‌شود، دخترم، بر قضای الهی صبر کن و شکایت منما، دنیا محل گذر است، ولی آخرت خانه همیشگی است»، آری ایشان بعد از واقعه عاشورا به همراه عمه بزرگوارش در راستای اهداف قیام پدرش، مراقبت از کودکان و اسیران را بر عهده گرفت و با گفتار و کردار صبورانه خویش، اهداف و آرمان‌های عالی قیام حسینی را به بهترین صورت در میان مردم بازگو کرد.

همچنین حضرت سکینه علیهاالسلام همواره از حریم امامت و ولایت دفاع می‌کرد، نقل است که در زمانی که خالد بن عبدالملک والی مدینه بود، در روزهای جمعه به سخنرانی می‌پرداخت و به ساحت مقدس امیرمؤمنان علی علیه‌السلام دشنام می‌فرستاد و جسارت می‌کرد، این خبر به حضرت سکینه علیهاالسلام رسید، او هر هفته در روزهای جمعه به همراه کنیزان خود در محل حضور پیدا می‌کرد و در مقابل بی حرمتی‌ها و هتک حرمت خالد می‌ایستاد و با کنیزان خویش، او را نفرین می‌کرد، خالد چون جرأت آزار و اذیت آن حضرت را نداشت، به اطرافیان خود دستور می‌داد تا به کنیزان آن حضرت حمله کنند و آن‌ها را متفرق سازند.

حجاب و عفاف که در میان بانوان هاشمی از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار بود، به طوری که وقتی حضرت سکینه از منزل خارج می‌شد، حتی دربان خانه‌اش نمی‌دانست که خانم بیرون رفته یا کنیزی از منزل خارج شده است، امام باقر علیه‌السلام در این باره می‌فرماید: «هر گاه حضرت سکینه علیهاالسلام می‌خواست از راهی عبور کند، جوانان بنی هاشم مسیر راه را محافظت می‌کردند تا کسی چشمش به جمال و قامت او نیفتد»، پس از جریان عاشورا و در سفر اسارت نیز، آن حضرت(س) همیشه در اندیشه رعایت حجاب و اجرای رسالت دینی خویش بود.

حضرت سکینه علیهاالسلام پس از حدود هفتاد سال عمر سراسر پرافتخار و عظمت، سرانجام در ظهر روز پنجشنبه، پنجم ربیع الاول سال 117ق، در مدینه جان به جانان سپرد. پس از رحلت آن حضرت، خالد بن عبدالملک، حاکم مدینه، با عده زیادی از مردم در محل حضور یافت و ابتدا براساس رسم آن زمان، بر پیکر پاک آن حضرت نماز خواند و سپس مردم دسته دسته بر او نماز خواندند، آن گاه امام زین العابدین علیه‌السلام امر فرمود تا مقدار زیادی عطر و عود تهیه کردند و آنها را در اطراف جنازه گذاشتند و شمع‌های زیادی افروختند و تا صبح روز بعد، در آن جا به قرائت قرآن پرداختند. سپس امام سجاد علیه‌السلام بر جنازه آن حضرت نماز خواند و آن بدن پاک را در مدینه منوره به خاک سپرد.، هر چند که برخی نقل قول‌ها حکایت از آن دارد که قبر مطهر سکینه(س) در دمشق یا مکه باشد.