مشرق - امام کاظم علیه السلام:

لقمان پیوسته به پسرش می‌گفت: پسرم! دنیا دریاست و در آن، گروه‌های بسیاری غرق شده‌اند. پس باید کشتیِ تو در آن، پروا کردن از خدای تعالی، و پُل تو ایمان به خدا، و بادبان کشتی ات توکّل باشد، تا پسرم! شاید نجات پیدا کنی؛ هر چند من گمان ندارم که نجات یابنده باشی. پسرم! چگونه مردم از آنچه وعده داده شده‌اند، نمی‌ترسند، در حالی که هر روز، از [عمر] آنان کاسته می‌شود؟! و چگونه کسی که اجلِ پایان پذیری دارد، برای آنچه وعده داده شده، مهیّا نمی‌گردد؟!

پسرم! از دنیا به اندازه نیاز، بر گیر و چنان در آن وارد نشو که به آخرتت زیان رسانَد، و آن را چنان رها نکن که سربارِ مردم شوی، و چنان روزه بگیر که شهوتت را قطع کند و روزه‌ای نگیر که از نماز، بازت دارد؛ چرا که نماز، نزد خدا، از روزه بزرگ‌تر است.

متن حدیث:

کان لقمانُ علیه السلام یَقولُ لاِبنِهِ: یا بُنَیَّ، إنَّ الدُّنیا بَحرٌ، وقَد غَرِقَ فیها جِیلٌ کَثیرٌ، فَلتَکُن سَفینَتُکَ فیها تَقوَی اللّه ِ تَعالی، وَلیَکُن جِسرُکَ إیمانا بِاللّه، وَلیَکُن شِراعُهَا التَّوَکُّلَ، لَعَلَّکَ یا بُنَیَّ تَنجو وما أظُنُّکَ ناجِیا!

یا بُنَیَّ، کَیفَ لا یَخافُ النّاسُ ما یوعَدونَ، وهُم یَنتَقِصونَ فی کُلِّ یَومٍ، وکَیفَ لا یُعِدُّ لِما یوعَدُ مَن کان لَهُ أجَلٌ یَنفَدُ.

یا بُنَیَّ، خُذ مِنَ الدُّنیا بُلغَةً، ولا تَدخُل فیها دُخولاً یَضُرُّ فیها بِآخِرَتِکَ، و لا تَرفُضها فَتَکونَ عِیالاً عَلَی النّاسِ، و صُم صِیاما یَقطَعُ شَهوَتَکَ، و لا تَصُم صِیاماً یَمنَعُکَ مِنَ الصَّلاةِ؛ فَإِنَّ الصَّلاةَ أعظَمُ عِندَ اللّه ِ مِنَ الصَّومِ.

"قصص الانبیا، صفحه ۱۹۰"