به گزارش مشرق، گلایه‌هایی که در ده ماهه گذشته آغاز شده بود به نظر می‌رسد برانکو را به نقطه جدایی از پرسپولیس رسانده است. سفر او به امارات از مسیر تهران به زاگرب با ملاقاتی ویژه روبرو شده است. مذاکره با مدیران باشگاه الاهلی. که پیشتر هم برانکو را دوست داشته اند. او در ۴ سال هر آنچه را در ایران می توانسته بدست آورده است. کلی عنوان و جام و کلی جنگ با کی روش که به نظر می‌رسد در پایان پیروزشان بوده. اگر چه برخلاف آنچه انتظارش را داشت، نتوانست سرمربی تیم ملی ایران شود.

بیشتر بخوانید:

برانکو از الاهلی دور شد

برانکو در این مدت چند باری با مسئولان ورزش ایران مذاکره کرده بود اما سیاست مزرعه سوخته کی روش در نهایت جواب داد و اگر خودش از ایران به کلمبیا رفت، جوی ایجاد شد که برانکو هم روی نیمکت تیم ملی ننشیند.

بی شک نیمکت تیم ملی ایران جایگاه وسوسه انگیزی بود برای او پس از سه قهرمانی در لیگ. کاری با درآمد مناسب و فشار کاری کمتر.

جایی که آن حاشیه‌ها و ترس از تداوم دوقطبی دعواهای سال قبل امکانش را از برانکو گرفت. حذف از لیگ قهرمانان و دوگانه قهرمانی داخلی دیگر برانکو را به نقطه‌ای رساند که تصمیم به رفتن بگیرد.

او در ده ماهه گذشته به خاطر تحریم‌ها، تقریباً بیشتر مطالباتش را نگرفته و این مشکلات را برای قرمزها بیشتر کرده است. خلف وعده مدیران جدید تیم و هر بار مکاتبات رسمی و بی جواب این مربی در کنار قراردادهای جدیدی که با قیمت‌های چند برابری پیشنهاد می‌شدند، برانکو را در شرایطی قرار داده بود که در سومین دوراهی ماندن و رفتن، به اختیار رفتن را تجربه کند. بر خلاف دوبار قبلی که کارفرمایانش در فدراسیون قراردادهایش را تمدید نکرده بودند. یک بار پس از قهرمانی بوسان قرارداد پیشنهادی به او اصلاً جذاب نبود و رفت وجایش را شاهرخی گرفت و بار بعد هم که رسماً برای ناکامی در جام جهانی ۲۰۰۶ کنار گذاشته شد و از اوشکایت هم کردند!

این بار اما برانکو در اوج است، برخلاف سال ۲۰۰۶ که می‌گفتند ویچ ها فوتبال ایران را نابود کرده اند او نماد یک ویچ موفق است که ادعا داردموفق ترین مربی تاریخ ایران بوده وهیچ مربی دیگری غیر از ویچ ها در ایران نمی‌تواند نتیجه بگیرد.

برانکو احتمالاً پیشنهادی ۲.۷ میلیون دلاری دارد. الاهلی برای او تجربه‌ای مثل همان سالی است که پرسپولیس را انتخاب کرد. قرار است مثل یک ناجی باشد در این باشگاه.

‌ برای قرمزها اما او بعد از رفتن مثل یک حسرت می‌ماند. حسرتی که ناشی از بی کفایتی مدیریتی است که با قرارداد ۶۰ میلیاردی با اسپانسر و درآمد سه میلیون دلاری اضافه نتوانسته اند مهمترین عامل قهرمانی شان را حفظ کنند.

حالا آنها سراغ راه‌هایی پوپولیستی چون گلریزان رفته اند. راه‌هایی از سر عجز. شیوه‌هایی منسوخ که در ده ماه گذشته باید برای نگهداری دردانه تیم‌شان فکری می‌کردند.

یاران نزدیک و مدیران وزارت ورزش در آزمونی ساده شکست خورده اند و پرسپولیس هم مثل استقلال بزودی در سالی که برای اقتصاد ایران دشوار است، به چالش بدل می‌شود چون این ترکیب هیات مدیره و مدیران پیشین شفافانه مشخص نکرده اند چقدر هزینه کردهاند و چطور پول‌های برانکو را به موقع نپرداخته اند تا او امروز در نقطه رفتن باشد.

او اگر برود هم پیروز این بازی است چون با تمام وجود برای موفقیت کار کرده و بدست آورده است آن را. او می‌رود و بازار ایران را برای خود داغ نگه می‌دارد و همیشه یک آلترناتیو جدی برای این بازار است ولی بازنده بازی اگر این مربی برود، گروه مدیریتی هستند که مدام وعده نگه داشتنش را داده اند.