به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه های خود نوشت:

ارگان حزب کارگزاران به قلم عماد باقی (پدر همسر سردبیر سازندگی) نوشت: من کل روند ازدواج دوم نجفی تا قتل شوک‌آور آن را یک انتحار می‌دانم. بر این اساس خودکشی دکتر نجفی را بیشتر از نوع خودکشی صادق هدایت و صمد بهرنگی می‌دانم تا انواع دیگر، به‌ویژه که مخالفان حکومت در زمان پهلوی مرگ صمد را زیر انبوهی از رازها پنهان کردند و این را به کرسی نشاندند که مرگ صمد یک دسیسه امنیتی بود. انتحار دکتر نجفی از جهاتی به این دو شباهت داشت.

بیشتر بخوانید:

هنر عبور از بی‌آبرویی

صرف‌نظر از وجود برخی ضعف‌های شخصی، از این جهت به هدایت شبیه بود که او در سال‌های اخیر به‌شدت مأیوس و سرخورده از شرایط سیاسی و ناامید از تغییر بود و به نوعی نیهیلیسم کشیده شد که در جزئیات ازدواج دومش ظهور داشت. تمرکز عمومی بر قتل میترا استاد ذهن‌ها را از مسئله اصلی‌تری گمراه کرده است. این قتل در قله فرآیندی واقع شده که آن فرآیند مهم است و این قتل می‌توانست پایانش باشد یا نباشد.

نیهیلیسم یک فرآیند است که در درازای زمان بر اثر ناکامی‌ها و ناتوانی از تغییر و مقهور بختک جبر شدن و فروریختن باورها و ایمانیات حاصل می‌شود که اغلب افراد، آن را در سپهر عمومی پنهان می‌کنند و حتی برخلاف آن ظاهر می‌شوند که نوعی نیهیلیسم نقابدار است، به همین دلیل حوزه خصوصی‌شان می‌تواند ظرفیت افشاگری پیدا کند. مبتلایان به نیهیلیسم سیاسی یا عقیدتی یا هر دو، نسبت خاصی با جناح‌های سیاسی خاص ندارند و در گروه‌های مختلف، تنها درجات و اشکال بروز و ظهور آن متفاوت می‌شود. برخی آن را مدیریت می‌کنند، برخی به دارو پناه می‌برند و نتیجه‌اش این است که در ایران مصرف فلوکستین و داروهای آرام‌بخش و ضدافسردگی بالاترین رتبه را در دنیا دارد و برخی هم قادر به مدیریت آن نیستند. گسستن باورها به گسستن رفتارها می‌انجامد. دلزدگی، خستگی و دورویی، شرایط سیاسی و اجتماعی کنونی، نجفی‌های زیادی را در انبان خود دارد که ممکن است اشکال دیگر بروز و ظهورش، موجودیت سیاسی را هم در معرض تهدید قرار دهد. اتفاقاً دکتر که خود را افشا کرد. وقتی شخصیتی با دانش و تجربه و توان دکتر نجفی به این نقطه برسد یک زنگ هشدار به همگان است. نیهیلیسم مایه بی‌انگیزگی و پوچ‌انگاری است.

آنچه در این نوشته مغفول مانده، این است که نیهیلیسم و پوچ‌انگاری دنیا، حاصل زندگی اباحی و لیبرالیستی است و انسان‌های باورمند و معتقد و ریشه‌دار هرگز به این نقطه نمی‌رسند. منتها نویسنده حزب کارگزاران، ترجیح داد مشکل فراگیر خود در حوزه لیبرالیسم و اباحیت را به دیگران نسبت دهد.