به گزارش مشرق، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت:

آقای روحانی در آخرین جلسه دولت گفت "مذاکراتی که در طول ۸ سال قبل از دولت یازدهم جریان داشت، از گشایش چندانی برخوردار نبود و هیچ‌وقت به نتیجه ملموسی نمی‌رسید... اولین ثمره و برکت برجام این بود که صادرات نفت کشورمان به ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار با میعانات افزایش یابد".

او در این سخنان، اولا صادرات غیر نفتی مانند گاز هم جزو صادرات نفت جمع زده (!) و بنابراین، بعد از رقم "۲ میلیون و ۸۰۰ هزار "، واحد "بشکه" را قید نکرده است! ثانیا قرار نبود با توافق، به صادرات نفت وابسته تر و معتاد تر شویم؛ قرار بود تولید و صادرات غیر نفتی رونق بگیرد.

اما موضوع مهم تر، این سوال است که برجام، اقتصاد ما (و به تبع آن، سفره مردم) را بزرگ تر کرد یا کوچک تر؟ پاسخ،گزینه دوم است. اقتصاد شرطی شده مانند یک معتاد، ابتدا دچار هیجان و توهم شد و این تصور القا گردید که وضع اقتصاد در حال توپ شدن است. اما برجام در فرآیند زمانی، مانند یک تحلیل برنده قوی توانمندی های اقتصادی به ویژه تولید عمل کرد.

طبق آمارهای مختلف جهانی، اقتصاد ایران در اوج تحریم ها در سال های 91 و 92، هفدهمین یا هجدهمین اقتصاد بزرگ دنیا بود. اقتصاد ایران با حجم تولید ناخالص داخلی 997 میلیارد دلاری، در رتبه هفدهمین اقتصاد بزرگ‌ دنیا در اردیبهشت سال 92 قرار داشت.

اما شش سال بعد در اثر فرآیند برجام به کجا  رسیده ایم؟ صندوق بین‌المللی پول، رتبه اقتصادی ایران را 27 اعلام کرده است. بانک جهانی هم تیر ماه 98 در جدیدترین گزارش خود، رتبه ایران را با توجه به تولید ناخالص داخلی به ارزش 454 میلیارد دلار، رتبه 27 اعلام کرد.

در واقع در اثر بی عملی و بدعملی دولت در شش سال گذشته، رتبه ایران 9 تا 10 پله سقوط داشته و اقتصاد و تولید ملی ما در مجموع، کمتر و کوچک تر شده است.

آیا چنین عملکردی افتخار دارد که رئیس دولت بگوید ما بن بست سیاسی را شکستیم و نفت بیشتر فروختیم؟ و این در حالی است که در اثر آرامش یکطرفه بازار، قیمت نفت تا 55 دلار هم سقوط کرد و موجب کاهش درآمدهای ما با وجود افزایش فروش نفت خام شد.

این روند یک عبرت بزرگ است، نه تجربه ای که بتوان به آن افتخار کرد و گفت  "دولت، هرگز فرصت مذاکره را از دست نداده و نخواهد داد. برای مذاکره عادلانه، قانونی و عزتمندانه همواره آماده ایم".

باز هم مذاکره و توافق بکنیم و امتیاز بدهیم که چه بشود؟ مثلا بشویم سی و هفتمین اقتصاد دنیا، با بیست پله سقوط نسبت به سال 92؟!

بی تردید اقتصاد ما حتی با کاهش صادرات نفت می تواند، به رتبه 15 اقتصاد جهان یا حتی بالاتر از آن برسد. اما به شرط نا امیدی از غرب و بسیج همه جانبه ظرفیت های داخلی و منطقه ای و جهان غیر غرب.