به گزارش مشرق، هنوز بیست دقیقه از شروع بازی پیش فصل رئال مادرید با آرسنال نگذشته بود که گرت بیل از روی نیمکت رئال مادرید بلند شد و از کناره زمین و پشت سر زین الدین زیدان راه رختکن استادیوم واشنگتن فدکس را در پیش گرفت و در طول این مسیر باید از جلوی جمعیتی از هواداران سفیدپوش رئال می گذشت.

بیل با سایر ذخیره های رئال شروع به گرم کردن نکرده بود و این اولین باری بود که هواداران رئال او را خارج از نیمکت و در کنار زمین می دیدند. شاید همین موضوع یاعث شده بود که بیل نگران نحوه برخورد آنها باشد چرا که کمتر از 24 ساعت قبل زیدان اعلام کرده بود که بیل خودش تمایلی به بازی مقابل بایرن مونیخ نداشته است.

با نزدیک شدن به هواداران رئال، بیل در حالی که مستقیماً به تونل ورودی رختکن نگاه می کرد، سرعت حرکتش را بیشتر کرد. هرچه به هواداران نزدیکتر می شد، صدای آنها هم بلندتر می شد. ولی بر خلاف انتظارش صداهای هو کردن یا صداهای اعتراض آمیزی نبود که به شنیدنشان در سانتیاگو برنابئو عادت کرده بود. در واقع هواداران آمریکایی رئال برای تشویقش از جایشان بلند شده بودند، تشویق بازیکنی که کمتر کسی از مسئولین باشگاه تمایل به حفظش داشت.

بیل پس تکان دادن دستش به نشانه تشکر وارد رختکن شد. وقتی بیل در ابتدای نیمه دوم به عنوان بازیکن تعویضی وارد زمین شد، حال و هوای کسی را داشت که می خواهد چیزی را ثابت کند. یک گل زد و چند موقعیت خوب را خلق کرد و حتی با دور کردن توپ آرسنالی ها از روی خط دروازه توانست تمیش را از یک شکست دیگر نجات داد.

درست زمانی که بیل رهبر خط حمله رئال شده بود، مارکو آسنسیو در کناره زمین با درد ناشی از پارگی رباط صلیبی دست و پنجه نرم می کرد. آسنسیو در همان پست بیل بازیکن می کند و مانند او یک بازیکن چپ پا است. بنابراین سوالی که باید از زیدان پرسید کاملا مشخص بود:  آیا با مصدومیت آسنسیو، بیل می تواند به ماندن در باشگاهی که تمام افتخاراتش را در آن به دست آورده امیدوار باشد؟

پاسخ زیدان کوتاه بود و واضح : " هیچ چیز تغییر نکرده "، زیدان تصمیمش را گرفته بود. موفق ترین لژینور تاریخ بریتانیا، برنده بسیاری از جام ها و زننده بسیاری از گل ها دیگر در باشگاهش جایی نداشت، شاید حتی باید گفت باشگاهش از او بیزار شده بود. زمان بیل تمام شده بود و او باید می رفت، در آن زمان حتی خبر پیوستش به باشگاه های چینی هم به گوش می رسید ولی چی شد که بیل به اینجا رسید؟

شاید شروع این داستان در تاریخ 4 ژآنویه 2016 اتفاق افتاده باشد. در صبح آن روز بیل به فلورنتینو پرز گفت که چقدر برای رافائل بنیتس به عنوان سرمربی ارزش قائل است. تنها چند ساعت بعد بود که بنیتس از سرمبیگری رئال اخراج شد.

بنیتس بیشتر از هر مربی دیگری در رئال تلاش می کرد کل تیم را حول محور گرت بیل بسازد. او از بیل در پست مهاجم مرکزی استفاده می کرد و عقیده داشت بهترین پست برای این بازیکن ولزی در قلب خط حمله تیمش است. در عوض بیل هم عنوان کرد احساس می کند تحت نظر بنیتس بیشتر در بازی تیمش نقش دارد. محبوبیت بنیتز انقدر کم بود که پس از جداییش بیل تنها کسی باشد به طور عمومی اعلام کند از جدایی سرمربی اسپانیایی ناراحت است.

با روی کار آمدن زیدان اوضاع برای بیل هم چنان خوب بود، او در 3 بازی بعدی پنج گل زد و در اولین بازی اش تحت هدایت زیدان توانست هت تریک کند. بیل در روزهای اوجش بسیار محبوب بود،در اولین فصل حضورش در مادرید با با زدن گل های مهم در دو بازی فینال های کوپا دل ری و UCL یک کهکشانی همه کاره بود. ولی در دوران افتش به عنوان یک بازیکن همیشه مصدوم با حقوق نجومی یاد آورده می شد.

یک مشکل بسیار بزرگ برای بیل فیزیک بدنی او بود، مصدومیت های متعدد از ناحیه مچ پا، ماهیچه ساق پا، کشاله ران و ... باعث شد مجموعا بیش از 100 بازی رئال مادرید را از دست بدهد. او در یک مصاحبه با مجله گاردین در سال 2016 با خنده اعلام کرد اگر بخواهد رکورد دو 100 متر دوران مدرسه خودش را بزند، احتمالا از ناحیه همسترینگ مصدوم خواهد شد. با اینکه این جمله یک شوخی بود ولی بدن شکننده اش را نشان می داد. در همان زمان بود که زیدان به سراغ سایر مهاجمین تیمش رفت و حتی متوجه شد به برخی از آنها می تواند بیشتر اعتماد کند.

جام ها هم چنان برای مادرید می آمدند از جمله 3 قهرمانی دیگر در اروپا ولی نقش بیل دیگر مانند قبل حیاتی نبود. او در فینال UCL سال 2017 مقابل یوونتوس تنها 17 دقیقه بازی کرد و در مرحله گروهی فصل بعد هم بسیار کم به کار گرفته شد. این روند تا فینال کیف مقابل لیورپول ادامه داشت، جایی که بیل توانست زیباترین گل تاریخ فینال های اروپایی را به ثمر برساند. ولی شاید حالا بیل از حرف هایی که بعد از آن بازی زد پشیمان باشد. او با گفتن اینکه از فیکس نبودن در بازی فینال بسیار ناراحت است، تمام احساس مثبتی را ساعتی قبل برای هواداران رئال به وجود آورده بود از بین برد.

از نگاهی دیگر شاید بیل در مادرید بهای یک چیز را داد: نبودن در سطح کریستیانو رونالدو. وقتی بیل در سال 2013 از لندن به مادرید رفت، او را جانشین آینده رونالدو می دانستند. ولی هیچ چیز طبق برنامه پیش نرفت، چرا که رونالدو تا 33 سالگی در دوران اوجش بازیش در رئال باقی ماند و مرکز تمام توجهات تیمش بود. این شاید یکی از طبعات بازی رونالدو و البته یک جنبه شخصتی او باشد که خودش در همه تیم ها مانند خورشید است و باقی بازیکنان مانند سیاره ای به دورش هستند. وقتی که رونالدو سمت چپ زمین و جلوی مارسلو بازی می کرد، بیشتر بازی رئال هم از همین سمت بود و از بیل دور می شد. وقتی که رونالدو در پست مهاجم نوک بازی می کرد، تغییر سبک بازی رئال باعث کمرنگ شدن اثر بیل می شد.

در فینال سال 2014 لیگ قهرمانان بود که بیل یک گل بسیار حیاتی به ثمر رساند ولی باز هم همه جا صحبت از رونالدو بود. ستاره پرتغالی در دقیقه 120  و در حالی که تیمش 3 بر یک از اتلتیکو مادرید پیش بود، از روی نقطه پنالتی گلزنی کرد و برای شادی گل پیراهنش را درآورد و همین باعث شد تصویر اصلی تمامی روزنامه های فردا صبح دنیا عکس عضلات شکم رونالدو شد. قبل از آن هم بهترین لحظه گرت بیل یعنی آن گل تماشایی و به یاد ماندنی اش به بارسلونا در روزی رقم خورد که رونالدو به علت مصدومیت در بازی حضور نداشت.

بزرگترین افسوس برای بیل این است که با رفتن رونالدو در تابستان قبل نتوانست خود را به عنوان جانشین واقعی او ثابت کند. زیدان هم که تمایل داشت او را برای تأمین هزینه های بازسازی تیمش به فروش برساند در همان زمان از مادرید جدا شد. پرز در عوض رونالدو را به یوونتوس فروخت تا مادرید یک فصل فاجعه آمیز و تلخ را با لوپتگی و سولاری تجربه کند. با بازگشت مجدد زیدان، بیل می دانست که زمانش در مادرید به پایان رسیده است.

رئالی ها اگر می خواهند بر این پنجره نقل و انتقالا باز هم بازیکن بخرند باید ابتدا بازیکنی را بفروشند. آنها تا اینجا برای جذب ادن هازار، لوکا یوویچ، ادر میلیاتو، فرلان مندی و رودریگو بیش از 270 میلیون پوند هزینه کرده اند. به نظر می رسد بازسازی رئال پس از جدایی رونالدو با یکسال تأخیر در حال انجام است و این بازسازی شاید پایان راه بیل در مادرید باشد.

بیل در سال 2014 عنوان کرد برای بردن تمامی جام ها به رئال مادرید آمده است و به این هدفش هم رسید. ولی با وجود کسب تمامی این جام ها و مدال ها، در صورت جداییش از رئال کم تر کسی در مادرید دلتنگش خواهد شد.