سرویس ورزش مشرق - شاید تا به حال بارها این موضوع را شنیده یا خوانده باشید که با فرهنگ ترین و قانونی ترین ملت های دنیا یک شبه و در خلاء به این مرز فرهنگ و تمدن و قانون مداری نرسیده اند و ماجرا، ماجرای جریمه های سنگین، اعمال قانون جدی و بدون تبعیض، جدیت حاکمیت و سیستم کم نقص قضایی بوده است. مثال معروف این مورد، کمربند ایمنی است که گاهی به کنایه از بسیاری مردم شنیده می شود، کمربندی که سالها پیش نشانه اتوکشیده بودن و مردمی نبودن بود و حالا که میزان جریمه آن در تصویر دوربین های مدار بسته مشخص است، نشانه شهروندی، به روز بودن، قانون مدار بودن و اتفاقا مردمی بودن است.

در دنیای فوتبال نیز هر وقت سخن از فرهنگ بالای هواداران به میان می آید، باید به این موضوع نیز توجه شود که این هواداران یک شبه در اوج فرهنگ و ادب و تربیت قرار نگرفته اند بلکه آنها نیز شاهد قانون و اجرای بی نقص آن بوده اند. آنها نیز متوجه جریمه های سنگین ناشی از بی قانونی و ناهنجاری بوده اند.

به عنوان مثال در فوتبال اروپا، فرهنگ بالای هواداران تیم فوتبال باشگاه المپیک مارسی زبانزد است، این هواداران حتی برای شعارهای مهم خود در استادیوم، پیش از بازی، در کانون هواداران باشگاه، اتاق فکر تشکیل می دهند و ملاک شعارهای آنها جدا از تاثیرگذار بودن، رعایت احترام متقابل، ادب و حتی محتوای فرهنگی و علمی است. معروف است که این هواداران مناسبت های مهم را رعایت می کنند و حتی در سالروز انقلاب کبیر فرانسه، با در دست داشتن دست نوشته های بزرگ، این روز را تبریک کفتند و در آن بازی حتی یک بار هم خود تیم را تشویق نکردند.

چنین هوادارانی چگونه به این مرز از بلوغ و فرهنگ و ادب رسیده اند؟

با کمی جستجو در اینترنت به چند دلیل مهم خواهید رسید: اول این که روابط عمومی این باشگاه بسیار حرفه ای است و ادعا دارد که در طول نیم قرن گذشته به اهداف میان مدت و بلند مدت خود به خوبی دست پیدا کرده است، سبد فرهنگی مردم را افزایش داده و برای هواداران خود هویتی قابل تامل ساخته است. نکته دوم این که باشگاه مارسی از ۴۵ سال پیش با پلیس محلی و نیروهای ملی امنیتی، قراردادی ۱۰۰ ساله بسته و حتی هر ماه مبلغ مورد نظر را پرداخت می کند، این باشگاه نیروهای پلیس را پرسنل خود می‌داند.

در این مدت بارها پیش آمده که هواداران بی اخلاق مارسی توسط پلیس با جریمه سنگین و حبس مواجه شده اند، تقریبا بالاترین میزان امنیتی با رکوردی دست نیافتنی در اختیار باشگاه مارسی است و پس از استادیوم المپیک مارسی، بالاترین میزان دوربین های مدار بسته به استادیوم های نوکمپ، برنابئو، تاتنهام، چلسی و سن سیرو تعلق دارد.

بیشتر بخوانید:

حذف کانون هواداران باشگاه‌ها و محدودیت لیدرها

جان تماشاگر از هر چیزی مهم تر است/ موافقان تعویق لیگ برتر بیشترند

با کمی مسامحه می توان نتیجه گرفت، هر جا که پای جدیت در اجرای قانون بوده، پس از مدتی، سبد فرهنگی، ادب و تربیت عمومی و رفتار جمعی نیز تغییر کرده است، این البته یک حکم نیست و شاید یک جامعه شناس با چنین رویکردی مخالف باشد اما با مصادیق موجود در دنیای فوتبال نمی شود شوخی کرد و به راحتی از کنارشان رد شد، دنیای خشن فوتبال همواره به اجرای دقیق قانون و حضور نیروهای امنیتی و نظامی محتاج بوده است. نصب دوربین های مدار بسته در استادیوم های فوتبال مدت ها است که به یک امر لازم و مهم تبدیل شده است. به استناد وب سایت رسمی فیفا، نزدیک به ۴۰ فدراسیون فوتبال در جهان نصب دوربین های مدار بسته پیشرفته مورد تایید نیروهای نظامی و امنیتی کشور خود را وارد اساسنامه خود کرده و فیفا با این موضوع نه تنها مشکلی ندارد بلکه این فدراسیون ها را تحسین نیز کرده است.

از دید فیفا هر اقدامی که امنیت مردم، آرامش هواداران و به طور کلی شفافیت و زیبایی فوتبال را افزایش بدهد، اقدامی مناسب و در خور تحسین است.

در سال ۲۰۱۷ در کشور چین به استناد خبرگزاری شینهوا، حداقل ۲۷۰ نفر پس زا بازبینی دوربین های دار بسته در استادیوم های فوتبال، توسط نیروهای امنیتی بازداشت و با حکم سنگین دادگاه عالی چین مواجه شده اند. فدراسیون فوتبال چین تردید ندارد که اجرای درست این احکام در کاهش جرایم داخل استادیوم ها و افزایش ضریب آرامش مردم در دنیای فوتبال بسیار تاثیرگذار بوده است.

در اسپانیا بیش از ۷۰ درصد استادیوم ها به ورودی های هوشمند ثبت چهره مجهز شده اند و هر هواداری برای ورود به استادیوم باید از دروازه مخصوص ثبت چهره عبور کند، این موضوع را در کنار بلیت فروشی مدرن و موضوع هر هوادار یک صندلی ثابت و جایگاه تعیین شده قرار دهید تا متوجه شوید چرا بین تشویق هواداران رئال مادرید در برنابئو و تشویق هواداران یک تیم بزرگ ایرانی در آزادی تفاوت های جدی رویت می شود.

کاهش نقش لیدرها و تعیین شخصی به نام معاون فرهنگی در باشگاه ها موضوع بسیار مهمی است و یک قدم جدی در فوتبال ایران محسوب می شود، شبیه این اتفاق دست کم از ۲۰ سال پیش در فوتبال انگلیس رخ داده و مدت ها است که لیدرهای معروف دیگر نقش مهمی در رهبری هواداران روی سکوها ندارند.