مشرق- انتخابات ریاست فدراسیون کشتی حواشی زیاد و تاسف باری داشت. تعلل در برگزاری انتخابات باعث شد تا صحنه هایی رقم بخورد که دل هر دلسوزی را به درد می آورد؛ اما هر چه بود، آن روزهای دوست نداشتنی تمام شد و رئیس جدید نیز بر مسند نشست؛ علیرضا دبیر.
هنوز چند صباحی نگذشته و نمی توان ارزیابی دقیق و موشکافانه ای از عملکرد رئیس جدید داشت که وعده ها داد و قول ها. انتظارات بالاست و انتصاب های روزهای اخیر نیز پرتعداد. یکی پس از دیگری منصوب می شوند و مخالفین هستند که عازم خانه کشتی در ورزشگاه آزادی تهران می شوند. در نگاه اول تحسین برانگیز که رئیس جوان در حال به کارگیری مخالفین و منتقدان است. البته که در نگاه اول که همیشه امیدوارانه است؛ اماباید هشدار را در همین روزهای نخست ریاست داد که شاید فرداها دیر شود.
از تعاریف و تحسین های انتصاب های اخیر که بگذریم، به راستی با فدراسیون کشتی مواجهیم یا شرکت سهامی عام کشتی؟ این تعجیل در گماردن و منصوب کردن مخالفان و منتقدان، تلقی سهم سپاری را در ذهن متبادر می کند و رسیدن به گزینه دوم سوال فوق. البته، هنوز قصد تحلیل دقیق نداریم؛ اما باید نگران بود که در گذر از این روزها، برنامه اداره این فدراسیون چیست؟ آیا تدبیری برای اداره این ورزش وجود دارد که روزگارش بر وفق مراد نیست یا با سهامی ساختن آن و گماردن منتقدان، کار به نقطه پایانی می رسد؟
فعلا نظاره می کنیم و به علیرضا دبیر جوان که به تازگی به جرگه مدیران رسیده، امیدواریم؛ اما اتفاقات و اخبار این روزها، تداعی خوبی برای آینده ندارد. فعلا که سهامی شدن کشتی به ذهن می رسد؛ ولی می نشینیم تا روزهای آینده بیاید و برنامه های عملی برای رونق کشتی.
