وی ادامه داد: این 5 بازیکن با وجود اینکه نوجوان بودند با توجه به پتانسیل بالای خود در ترکیب تیم ملی جوانان هم قرار گرفته بودند. برخی از آنها همراه با تیم ملی جوانان به مسابقات جهانی هم رفتند و تجربه زیادی در آنجا کسب کردند. در سایت فدراسیون جهانی اسامی بازیکنان حاضر مسابقات جهانی ثبت شده است. تیم‌های نوجوانان روسیه و ایتالیا هیچ بازیکن مشترکی با رده جوانان خود نداشتند.

کارشناس والیبال ایران عنوان کرد: بعد از مسابقات قهرمانی جهان یکی از مربیان تیم ملی کشورمان اعلام کرد که 18 ماه تلاش شبانه روزی داشتند که در پاسخ به این مربی باید بگویم این تلاش‌ها هزینه‌های زیادی هم داشت. در هیچ جای دنیا نوجوانان در لیگ برتر بازی نمی‌کنند، اما در ایران شرایط فرق می‌کند و این یک امتیاز برای ایران است. حالا چرا تیم ملی با این شرایطی که دارند نمی‌تواند نتیجه بگیرد موضوعی است که به صورت جدی باید مورد بررسی قرار بگیرد.

نائینی گفت: به عقیده من مدیریت از راه دور فدراسیون توسط داورزنی و حضور یک سرپرست غیر والیبالی موجب شد تلاش‌ها وهزینه‌های یک نسل به باد برود. نوجوانان ایران تا امروز دو مقام قهرمانی در سال‌های 2007 و 2017، دو مقام نایب قهرمانی در سال‌های 2001 و 2009 و دو مقام سومی در سال‌های 2003 و 2015 به دست آورده است و اگر امسال هم قهرمان می‌شدیم هیچ کمکی به والیبال ایران نمی‌شد.

وی خاطرنشان کرد: وقتی تیمی در رده نوجوانان قهرمان جهان می‌شود همه توقع دارند که در سال‌های بعد این بازیکنان توسط فدراسیون حمایت و مدیریت شوند و به تیم‌های بزرگسالان راه پیدا کنند و مقام قهرمانی را در رده‌های جوانان و بزرگسالان هم تکرار کنند، اما در ایران این اتفاق رخ نداد. در سال 2007 نوجوانان ایران قهرمان دنیا شد، اما تنها یک یا دو بازیکن آن تیم به رده بزرگسالان راه پیدا کردند.

کارشناس والیبال ایران ادامه داد:این روندی که طی شد و اتفاقاتی که افتاد دو دلیل میتواند داشته باشد؛ یا آن بازیکنان با شناسنامه‌های تقلبی در مسابقات حضور پیدا کرده بودند و یا اینکه مدیریت ضعیف در فدراسیون موجب شد که این بازیکنان خوب حمایت نشوند، رشد نکنند و دیگر مقام قهرمانی خود را تکرار نکنند.

نائینی با انتقاد از عملکرد فدراسیون والیبال گفت: فدراسیونی که کمیته مربیان و کمیته فنی ندارد نباید بهتر از این هم نتیجه بگیرد. گاهی مربیانی روی نمیکت تیم‌های ملی ایران قرار می‌گیرند که توان مدیریت تیم‌های درجه دو باشگاهی را هم ندارند. خیلی از مربیان از طریق رابطه وارد کادر فنی شده‌اند که اگر کمیته فنی قدرتمندی وجود داشت آنها به تیم ملی راه پیدا نمی‌کردند.