به گزارش مشرق، حتما این شوخی را شنیده‌اید که می‌گویند والدین همراه با فرزندشان یکبار دیگر پای درس و مشق مدرسه می‌نشینند و دوباره دانش آموز می‌شوند. شوخی‌ای که بیشتر از هرچیزی مصداق آن مادران بچه‌های کلاس اولی یا پیش‌دبستانی هستند که گاهی حتی مجبورند تا چندوقت همراه فرزندشان پشت میز و نیمکت مدرسه بنشینند و هر شب همپای فرزندشان تکلیف بنویسند.
اضطراب این مادران هم کم از فرزندشان نیست و گاهی اوقات به وسواس‌های فکری درباره خودشان و فرزندشان می‌افتد.
بیشتر بخوانید:
کلاس اولی‌ها راهی مدرسه شدند
سنجش سلامت شرط ثبت‌نام کلاس اولی‌ها
به بهانه نزدیکی ماه مهر، سراغ خانم «مریم کمالی» کارشناس علوم تربیتی رفته و درباره بایدها و نبایدهای نوآموزها صحبت کرده‌ایم. اگر شما هم یک دانش آموز کلاس اولی یا پیش‌دبستانی دارید این گزارش را بخوانید. اگر هم ندارید باز هم این گزارش می‌تواند برای شما مفید باشد.
آغاز مدرسه چه برای کلاس‌اولی‌ها و چه پایه‌های دیگر استرس‌زا است و نمی‌شود این موضوع را انکار کرد اما طبعا این استرس برای کلاس اولی‌ها بیشتر است. این موضوع علت‌های مختلفی دارد اما بزرگترین علت این است که کودک ما ۶ تا ۷ سال در محیط امن خانه بوده و حالا قرار است یک زمان طولانی یعنی نصف روزش را با کسانی بگذراند که آنها را نمی‌شناسد و هنوز هیچ علاقه‌ای به آنها ندارد. از طرفی باید با خانواده هم چندساعت خداحافظی کند.
برخی بچه‌ها این استرس را ندارند چون ممکن است تجربه چنین موقعیتی را پیش از این داشته‌اند و یا برای چنین روزی از قبل آماده شده باشند. اما برای تعدادی از بچه‌ها موضوع به این شکل نیست و واقعا روز آغاز مدرسه روز تلخی برایشان است و حتی نمونه‌هایی داریم که تا یکی دوماه بعد و حتی بیشتر حاضر نشدند از مادرشان جدا شوند. حال باید در رفتار با کلاس اولی‌ها چه کنیم؟
در انتخاب مدرسه دقت کنید
در انتخاب مدرسه دقت کنید. حتی‌الامکان مدرسه‌ای را انتخاب کنید که به لحاظ ظاهری برای فرزندتان جذاب باشد همچنین معلم‌ها و مربیان مدرسه خوبی داشته باشد که به آموزش‌های ابتدایی مسلط باشند. ترجیحا جوان باشند و حوصله بچه‌های کوچک کلاس اولی را داشته باشند. دقیق نمی‌توانیم بگوییم چک کردن این موضوعات چقدر امکان پذیر است اما طبعا به کودک شما کمک خواهد کرد.
اما در این میان یک نکته بسیار حائز اهمیت است. مدرسه‌ای انتخاب نکنید که فضای فرهنگی و اجتماعی غالب آن با فرهنگ خانوادگی شما تفاوت بسیاری داشته باشد. به خصوص اینکه اگر مدرسه فرزند شما منطقه متفاوتی با محل زندگی شما دارد. یکسانی زیاد هم خوب نیست مثل مدارسی که لوازم التحریر یکسان می‌دهند. چون کودک باید بالاخره یکجایی تفاوت‌های خانوادگی را متوجه شود و چه جایی بهتر از مدرسه؟ اما فاصله‌های طبقاتی و فرهنگی بسیار زیاد هم ضربه زننده‌است.
اردوی تفریحی یک روزه مادر فرزندی در مدرسه
بچه‌ای که می‌خواهد کلاس اول برود باید از قبل آمادگی چنین روزی را داشته باشد. یعنی در این ۶ و ۷ سالی که در خانه بوده برای چنین روزی آماده شود نه اینکه مادر او را یکباره وارد مدرسه کند. بهتر است قبل از آغاز سال تحصیلی به شکل یک روز تفریحی مادر فرزندش را به مدرسه‌ای که برایش انتخاب کرده ببرد تا او در حیاط مدت زمانی بازی کند.
کلاس‌های درس را ببیند و حتی اگر ممکن است و معلم حضور دارد معلمش را پیش از آغاز سال تحصیلی ببیند و آشنا شود تا به این شکل با محیط جدیدش خو بگیرد.
در خانه، معلم‌بازی کنید
در منزل می‌توانیم با کودکمان بازی‌هایی انجام دهیم که اضطراب او را نسبت به مدرسه کم کند. به طور مثال اغلب بچه‌ها به لوازم التحریر علاقه ویژه‌ای دارند. مادر می‌تواند قبل از مدرسه با وسایل مدرسه فرزندش با او بازی کند. لوازم مدرسه را دورش بچیند. روپوش مدرسه را تنش کند و از او بخواهد به طور نمایشی در خانه به مدرسه برود و او با این وسایل معلم بازی کند. گاهی خودش معلم شود و گاهی فرزندش معلم شود.
سبک زندگی فرزندتان را تغییر دهید
نمی‌شود یکباره و قبل از شروع سال تحصیلی کودک را مجبور کرد که یک شبه زود بخوابد. او باید این سبک زندگی را از چند وقت قبل تمرین کند. فرزند شما باید از ۸ تا ۹ ساعت قبل از مدرسه خوب خوابیده باشد. غذای سالم بخورد تا در مدرسه سرحال باشد. حتما صبحانه بخورد و اگر در این موارد نقصی وجود دارد از چند وقت قبل برنامه او تغییر کند. محیط خانه برای خواب به موقع بچه فراهم باشد. نه اینکه مادر پای موبایل و پدر پای تلویزیون باشد و به بچه بگویند بخواب! محیط خانه باید به گونه‌ای باشد که بچه چاره‌ای جز خواب نداشته باشد.
صبور باشید
باید این نکته را بدانید که در همراهی کودکتان برای کلاس‌اولی شدن صبور باشید. بچه‌ها ممکن است در این دوران کارهایی انجام دهند که حسابی والدین‌شان را کلافه کنند به طوری که اصلا ندانیم با آنها چه کنیم. اما مواظب باشید در این کلافگی‌ها جملاتی به فرزندتان نگویید که غلط باشد و به او اضطراب بدهد. هر مشکلی را علت یابی کنید و سعی کنید ریشه‌ای آن را بررسی کنید و نگرانی‌هایش را برطرف کنید.
ممکن است فرزندتان اضطراب جدایی داشته باشد. می‌ترسد از شما جدا شود یا می‌ترسد اگر نباشد اتفاق بدی در خانه بیفتد یا اینکه تصویر درستی از مدرسه به او منتقل نشده باشد و ترس از مدرسه داشته باشد. ممکن است از حضور در جمع هراس داشته باشد. یا ترس از مسخره شدن داشته باشد.
نکاتی که باید در مورد کلاس‌اولی‌ها بدانید:
کلاس‌اولی‌ها بیشتر از ۱۰ دقیقه نمی‌توانند تمرکز کنند یا پای چیزی بنشینند. ممکن است هر ۱۰ دقیقه‌ای که مشق می‌نویسند، در خانه دوری بزنند و بازی کنند. بگویند خسته شده‌ام. تشنه‌ام شده. حوصله ندارم. دستشویی دارم. این رفتار طبیعی است و بابتش نگران نباشید.
بچه‌های کلاس اولی معمولا نشسته نمی‌توانند کارشان را انجام دهند. معمولا دراز می‌کشند. دست و پایشان را بی‌جهت تکان می‌دهند. بازیگوشی می‌کنند. به آنها خرده نگیرید.
ممکن است حروف را بزرگ و کوچک بنویسند. شلخته سطرها را پرکنند. فرزند شما هنوز ذهنش درباره مشق نوشتن شکل نگرفته‌است و این موضوع هم بین همه کلاس‌اولی‌ها مشترک است.
کلاس‌اولی‌ها معمولا مدادهایشان را زیاد می‌تراشند چون وسواس تیز بودن مداد دارند. احساس می‌کنند با مدادی که تیز نیست نمی‌توانند بنویسند. بابت این موضوع ناراحت نشوید اجازه بدهید تجربه کنند. آنها برای اولین بار است که مالکیت چیزی را به عهده دارند که می‌توانند کارهایی که دوست دارند با آن انجام بدهند و اختیارش را داشته باشند.
پس اگر این کار را زیاد انجام می‌دهند ناراحت نشوید چون این موضوع به مرور درست می‌شود.
کلاس‌اولی‌ها حسابی پرحرف می‌شوند و ممکن است ساعت‌ها درباره اتفاقات مدرسه با شما صحبت کنند و از شما توقع داشته باشند که کامل و دقیق به حرفهایشان گوش بدهید.
بدترین اتفاق این است که حواستان به آن حرفها نباشد و او متوجه شود که شما حرفهایش را گوش نمی‌کنید و برایتان اهمیتی ندارد. اما بهترین اتفاق این است که حرفها را کامل گوش کنید و تحلیل کنید که او در چه وضعیتی قرار دارد و دورش چه خبر است و خودش و دوستانش در مدرسه چه نوع شخصیتی دارند.
اگر گفتند نمی‌خواهند مدرسه بروند، نترسید. کاملا طبیعی است.
شاید محیط برایش کسالت بار یا آزاردهنده است. بسیاری از کلاس‌اولی‌ها این حرف را می‌زنند. شما علت‌یابی کنید.
فقط ناظر تکالیف فرزندتان باشید
فرزند شما نباید برای تکلیف نوشتن وابسته به پدر یا مادر باشد. متاسفانه برخی والدین به گونه‌ای رفتار می‌کنند که انگار خودشان کلاس اولی شده‌اند طوری که آنقدر که والدین پای درس و مشق نشسته‌اند خود بچه این کار را انجام نداده‌است.
نترسیم از اینکه فرزندمان بدون تکلیف به مدرسه برود. او باید گاهی نتیجه عملش را ببیند و متوجه شود که اگر مشق ننویسد معلم سرکلاس با او چه برخوردی می‌کند و روند خودش را اصلاح کند. گاهی لازم است فرزند ما اضطراب ناشی از عملکرد ضعیفش را بچشد. پدر و مادر گاهی آنقدر بین فرزندشان با دنیا و موانع و سختی هایش می‌ایستند و سیبل فرزندشان می‌شوند که بچه هیچ تجربه‌ای از سختی‌های دنیا پیدا نمی‌کند. البته هیچگاه توجه را از بچه دریغ نکنید و او را بابت کارهای خوبش تشویق کنید.
