به گزارش مشرق، سعید حجاریان فعال سیاسی اصلاح‌طلب اوایل تیرماه امسال یادداشتی با عنوان «مقاومت در برابر ترامپ» منتشر کرده و در ابتدای متن خود این‌گونه آورده بود که "با توجه به فضای جهانی و رویکردهای موجود، به‌نظرم امروز بیش از هر زمانی باید درباره صلح و صلح‌طلبی سخن بگوییم. این مقوله دغدغه بسیاری از متفکران بوده است و حقیقتاً نمی‌توان نسبت به آن بی‌توجه بود".
پیام یادداشت او در واقع متمرکز بر این گزاره بود که رویکردهای جریان مقابل، رقیب یا غیرهمسو با اصلاح‌طلبان در داخل، که می‌توان آن را به‌نحو روشن‌تری جریان انقلابی توصیف کرد، می‌تواند کشور را به جنگ با ترامپ بکشاند، لذا این اصلاح‌طلبان هستند که باید در عین اینکه مقاومت در برابر ترامپ را پیش می‌گیرند، نهایتاً از جنگ جلوگیری کنند.
بیشتر بخوانید:
شنبه 15 تیرماه، عباس سلیمی‌نمین روزنامه‌نگار و محقق تاریخی به این یادداشت سعید حجاریان واکنش نشان داد. او در بخشی از یادداشت خود به سابقه جنگ‌افروزی اصلاح‌طلبان اشاره می‌کند. از جمله اشاره به تلاش جناح تندروی دوم خرداد در شورای امنیت ملی کشور که در این جلسه جنگ با طالبان را تصویب می‌کند اما رهبر معظم انقلاب با چنین مصوبه‌ای مخالفت می‌کنند.
وی همچنین خاطره‌ای از عصبانیت محسن امین‌زاده نقل می‌کند. خاطره وی مربوط به زمانی می‌شود که آیت‌الله خامنه‌ای در نشستی صمیمانه با دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس، در پاسخ به سؤال دانشجویی که از کشیده شدن ایران به‌سوی جنگ به‌شدت ابراز نگرانی می‌کرد به‌صراحت اعلام می‌کنند: «نگران نباشید! من نخواهم گذاشت جنگی صورت گیرد.»
فردای آن روز محسن امین‌زاده ــ معاون وقت وزارت خارجه و از اعضای برجسته حزب مشارکت ــ در تماس تلفنی با سلیمی‌نمین بخاطر موضع صریح رهبری در روزنامه تهران تایمز، خواهان تکذیب خبر از سوی خود روزنامه شد. این اعلام موضع علنی رهبری در برابر مصوبه شورای عالی امنیت ملی موجب شد تا تلاش جنگ‌افروزان داخلی به بن‌بست بخورد.
سلیمی‌نمین همچنین گریزی به ماجرای قتل عام اعضای کنسولگری ایران در مزار شریف می‌کند. اینکه آفرینندگان جنایت در کنسولگری ایران هیچ ارتباطی با طالبان نداشتند و برنامه درگیر کردن ایران با طالبان توسط آمریکایی‌ها طراحی و از طریق اطلاعات ارتش پاکستان عملیاتی شده بود.
سلیمی‌نمین در این یادداشت اشاره‌ای نیز به ماجرای درخواست اصلاح‌طلبان مجلس سوم از رهبر انقلاب برای ورود به جنگ عراق و کویت کرده که خواستار حمایت ایران از صدام شده بودند!
با کناره‌گیری حجاریان از این مکاتبه، محسن امین‌زاده که نامش در یادداشت اول سلیمی‌نمین به میان آمده بود وارد گود شد و در نامه‌ای پاسخ سلیمی‌نمین را داد و مناظره‌های مکتوب این دو شخصیت بیشتر حول دو محور می‌چرخید: یکی اثبات تمایل اصلاح‌طلبان به جنگ از سوی سلیمی‌نمین و دیگری، هویت عاملان حمله به کنسولگری ایران در مزارشریف.
امین‌زاده که در نامه‌اش جنگ‌طلبی از سوی اصلاح‌طلبان را رد کرده بود، مدعی می‌شود جریان بسیار فعالی از اصولگرایان در آن زمان، شدیدا مدافع حمله به افغانستان و اشغال شهر هرات بودند. امین‌زاده اگرچه نامی از این افراد نمی‌برد اما ادعا می‌کند اتاق جنگ آنان به طراحی عملیات نظامی مشغول بوده و حتی هماهنگی های گسترده ای را با نیروهای جبهه متحد شمال و فرمانده احمد شاه مسعود آغاز کرده بودند!!"
امین‌زاده همچنین درباره شهادت دیپلمات‌های ایران کنسولگری مزارشریف برخلاف سلیمی‌نمین معتقد بود که جمع بندی اطلاعاتی وزارت اطلاعات و نیروی قدس سپاه پاسداران حاکی از آن بود که فرماندهان طالبان و ماموران القاعده اعزامی از پاکستان مشترکا دست به این جنایت زده بودند."
امین‌زاده در پاسخ به عباس سلیمی‌نمین مدعی شده بود، در مورد چگونگی مجازات تروریست های طالبان و القاعده نیز، جریان بسیار فعالی از اصولگرایان، شدیدا مدافع حمله به افغانستان و اشغال شهر هرات بودند
ادعاهای امین‌زاده بی‌پاسخ نماند و سلیمی‌نمین روز 29 تیر در نامه‌ای به وی پاسخ داد. این پژوهشگر تاریخ معاصر برای اثبات گفته‌های خود در دست نداشتن طالبان در حمله به کنسولگری مزار شریف، به دو نقل قول استناد می‌کند. یکی مصاحبه ملاعبدالمنان نیازی ــ فرمانده طالبان در مزارشریف ــ که 40 دقیقه بعد از این جنایت به کنسولگری ایران می‌رسد و همان روز در مصاحبه با بی‌بی‌سی هرگونه دخالت نیروهای خود در این جنایت را رد می‌کند و دیگری گفته‌های آقای شاهسون ــ وابسته نظامی ایران در مزار شریف که در قید حیات است و بارها دخیل نبودن طالبان در این ماجرا را مطرح کرده است.
عباس سلیمی‌نمین معتقد است حمله به کنسولگری ایران در مزار شریف هیچ ارتباطی با طالبان نداشت
با انتشار نامه دوم سلیمی‌نمین و استناداتی که در اثبات جنگ‌آفروزی اصلاح‌طلبان آورده بود، امین‌زاده در نامه کوتاه دیگری مدعی شد منابع مطرح‌شده از سوی آقای سلیمی نمین در مورد جزئیات قتل‌عام کنسولگری ایران در مزار شریف جامع نیست و درباره اصولگرایانی که ادعا می‌کرد آن دوره جنگ‌طلب بودند، نوشت "ترجیح می‌دهم که همچنان اسامی مقامات اصولگرا و ماجراجویان مشتاق حمله ایران به افغانستان و جزئیات طرح‌های آنان برای حمله به افغانستان را منتشر نکنم."
با انتشار این متن، سلیمی‌نمین دومین نامه خود را خطاب به امین‌زاده منتشر کرد. وی با استناد به گفته‌های شاهد زنده این حادثه می‌نویسد "ترکیب گروهی که وارد کنسولگری شده‌اند، گروهی جدا از طالبان بود."
این بخش از گفته‌های امین‌زاده در تعارض با پاسخ اول وی بود. معاون وزیر خارجه در دولت اصلاحات در نامه اول خود اظهار داشته بود، با تصویب شورای عالی امنیت ملی استقرار نیروهای مسلح کشور متشکل از ارتش و سپاه در مرزهای شرقی به ویژه مرز افغانستان به تصویب رسید و با احتمال ضرورت انجام عملیات تهاجمی، نیروها با آرایش افندی به منطقه اعزام و تدریجاً مستقر شدند.
سلیمی‌نمین برای تکمیل این بحث به مصاحبه علی ربیعی استناد می‌کند و جلسه شورای عالی امنیت ملی وقت اشاره کرده بود. ربیعی درباره این جلسه تصمیم‌گیری در برنامه "دستخط" گفته بود "چند نظریه بوده است که یکی حمله کردن به آن جا بود ... آقای روحانی هم تشریف نداشتند و فکر می‌کنم مکه بودند. به من گفتند جلسه را تشکیل دهید. دوستان بودند. من از سرلشکر فیروز آبادی خواهش کردم که جلسه را مدیریت کنند... دوستان مختلف بودند از وزارت خارجه، سپاه، ارتش، اطلاعات، بخش‌های سیاسی و تصمیم گیران اساسی بودند. دو دیدگاه وجود داشت. برای ما سخت بود. به یاد دارم آن شب احمد شاه مسعود هم آمد.- به تهران آمد؟ بله به تهران آمد و نزد من آمد. احمد شاه مسعود گزارشی داد که اگر شما نیایید هرات، کل آن جا دست طالبان خواهد افتاد. هیچی باقی نمانده است. این جمله‌ای است که احمد شاه مسعود بیان کرد. من هم انعکاس دادم. دیدگاه‌های مختلفی بود. یک دیدگاه این بود که باید به افغانستان کمک کنیم و به نیروهای احمد شاه مسعود یا جاهای دیگر کمک کنیم که این‌ها بتوانند بازپس‌گیری کنند ولازمه این بود که بخش‌های حمایتی در داخل خاک هم صورت گیرد. ولی من یاد دارم که وقتی جمع بندی‌ها رفت تصمیم بسیار هوشمندانه‌ای بود که ابلاغ شد ما وارد این باتلاق نخواهیم شد. بله، من ساعت 1 یا 2 نصف شب بود، جمع بندی را امضا کردم و فرستادم و صبح زود سرکار آمدم. نماز خواندم و به سرکار رفتم. 7 صبح نامه روی میز من بود. ظاهراً (ساعت)5 نوشته شده بود که ما وارد این دام نمی شویم.»
در واقع آنچه موجب نگرانی رهبر انقلاب شده و ساعت 5 صبح به آن واکنش نشان می‌دهند، مصوبه شورای عالی امنیت ملی است. فرمانده وقت سپاه -اگر فرض بگیریم که تمایل به جنگ داشته- در جلسه شورای عالی امنیت ملی صاحب رای نیست و قطعا اشخاص دیگری از مجموعه دولت تمایل به جنگ‌افروزی داشتند.
سلیمی‌نمین به پرده دیگری از جنگ‌افروزی اصلاح‌طلبان رادیکال اشاره می‌کند که در زمان حمله آمریکا به افغانستان، برخی نیروهای تندرو اصلاح طلب به طرق مختلف در صدد همراه کردن ایران با آمریکا بودند. مستند این قضیه نیز نامه 127 نماینده مجلس ششم به رهبری برای تسلیم ایران در برابر گردن کشی‌های بوش پسر بود.
سلیمی‌نمین در نامه به امین‌زاده، از درخواست 127 نماینده مجلس ششم به رهبری برای تسلیم ایران در برابر گردن کشی‌های بوش پسر یاد می‌کند
اما یادداشت سومی که امین‌زاده نوشت بیشتر از آنکه ادامه بحث‌های سابق باشد، بیشتر به بیانیه‌ای سیاسی شباهت داشت چراکه دیگر هیچ‌یک از کلیدواژه‌هاینامه‌های قبلی مانند مزارشریف، طالبان، اصلاح‌طلبی، اصولگرایی، افغانستان، و... در آن به چشم نمی‌خورد و تنها به نقش مخرب دولت پنهان اشاره شده بود.
پس از انتشار این یادداشت، سلیمی‌نمین نامه سوم را خطاب به امین‌زاده منتشر کرد و پس از آن روزنامه سازندگی ارگان حزب کارگزاران که بستر این مناظره قلمی بود، اعلام کرد که با توجه به مشخص شدن استدلالهای طرفین دیگر به این مناظره ادامه نمی‌دهد.
سلیمی‌نمین در نامه آخر خود خطاب به امین‌زاده، سند دیگری از جنگ‌طلبی اصلاح‌طلبان ارائه می‌دهد. آن هم روایت رئیس کمیته سیاست خارجی شورای عالی امنیت ملی یعنی سید حسین موسویان که نام آشنایی در تاریخ سیاست‌خارجه دولت اصلاحات است. موسویان در گفت‌وگویی با روزنامه همشهری به تاریخ 2 شهریور سال 98، چنین می‌گوید «آن زمان بحث‌های خیلی فشرده‌ای در دبیرخانه شورای امنیت داشتیم. عجیب این بود که اکثر دستگاه‌ها نظرشان این بود که ارتش ما باید برای انتقام از طالبان وارد خاک افغانستان شده و طالبان را تعقیب کند... موضوع به شورای عالی امنیت ملی رفت.
در آنجا هم اکثریت رأی به حمله نظامی دادند... معمولاً دأب (روش) آقا حداقل بر اساس تجربه 8ساله‌ای که خودم از نزدیک داشتم این نبود که مصوبات شورای عالی امنیت ملی را وتو کند. خیلی وقت‌ها هم نظر موافق نداشتند اما اگر نظر اکثریت بود اجازه می‌دادند نظر اکثریت اجرا شود، ضمن این که ملاحظه خود را هم می‌نوشتند. این یکی از موارد نادری بود که با حمله نظامی به افغانستان برای جنگ با طالبان مخالفت و مصوبه را وتو کردند.»
از آنجا فرمانده سپاه در جلسات شورای عالی امنیت ملی صاحب رای نیست و حسب نیاز در این جلسات شرکت می‌کند و اکثر اعضای این شورا مقامات دولتی هستند، لذا می‌توان نتیجه گرفت این اعضای دولت اصلاحات بودند که اصرار بر حمله به خاک افغانستان داشتند.
این مناظره قلمی و مکتوب پرده از مطلبی مغفول در تاریخ معاصر کشور برداشت و آن اینکه چگونه اصلاح‌طلبانی که خود را این روزها صلح‌طلب معرفی می‌کنند و به دوگانه جنگ-مذاکره را ساختند، در برهه‌ای نه چندان دور-حدود بیست سال قبل- درصدد بودند که کشور را به جنگ با طالبان و یا باتلاق جنگ آمریکا و افغانستان بکشند. تجربه‌ای که با درایت رهبری خنثی شد و اگر همین درایت نبود، اصلاح‌طلبان 8 سال قبل از تسلط طالبان بر افغانستان -اوایل دهه هفتاد- درصدد بودند تا ایران را به جنگ عراق و کویت بکشانند و کشور را در حمایت از صدام حسین تجهیز کنند.
