اوسین، خودت را برای مسابقات جهانی دوحه آماده نکردی؟
(زیر خنده می‌زند) اوووه، نه، مطلقاً برای این رقابت‌های جهانی آماده نیستم! به طور معمول وزن من به عنوان کسی که یک متر و ۹۶ سانتی متر است باید بین ۹۷ تا ۹۹ کیلوگرم باشد. من تا ۱۰۹ کیلو چاق شده بودم و وقتی متوجه شدم به خودم گفتم «نهههههه». بعد تلاش کردم و دو کیلو کم کردم. دوست دارم وزنم را روی ۱۰۵ کیلوگرم ثابت نگه دارم.

حالا جدی، نگران این نیستی که وقتی رقابت‌های جهانی شروع می‌شود و تو در آن‌ها حضور نداری، دلتنگ شوی؟
دلم برای مسابقه دادن تنگ می‌شود. اینکه با بهترین‌های دنیا مسابقه دو بدهم همیشه به وجدم می‌آورد ولی الان این روزها دیگر راحت و آسوده‌ام و با تصمیمی که برای خداحافظی‌ام گرفتم مشکلی ندارم. هرچند که وقتی مسابقات را می‌بینم دوباره کمی قلقلک می‌شوم... مطمئناً حس می‌کنم چیزی برایم کم است و دلتنگی دارم.

خیلی‌ها می‌گویند تو قرار است کام‌بک داشته باشی و دوباره به دوومیدانی برگردی...
ولی من جزو این خیلی‌ها نیستم (می‌خندد)! راستش مربی‌ام و خودم یکبار نشستیم و کمی درباره اینکه برگردم و برای بازی‌های المپیک توکیو آماده شوم صحبت کردیم ولی فقط یک جلسه معمولی بود و کمی درباره اش حرف زدیم. به من گفت مهمترین چیز این است که خودم انگیزه بازگشت داشته باشم؛ من هم به او گفتم این کار را نمی‌کنم مگر اینکه خودت بیایی و بگویی «یالا یوسین، باید برای المپیک آماده شویم». دلیلش این است که تا حدمرگ به مربی‌ام اعتقاد و اعتماد دارم. اگر به من بگوید توانایی این را دارم که صد متر را ۹۷/۹ بدوم و رکورد خودم را هم بشکنم حرفش را باور می‌کنم. با این حال، او توپ را به زمین من انداخته است... حالا مشکل اینجاست که خودم خیلی انگیزه اش را ندارم (لبخند می‌زند).

حالا از اینکه قرار است تماشاگر باشی خوشت می‌آید؟
اینکه آدم خودش را در قالب یک تماشاگر ببیند کمی بامزه است. الان حس می‌کنم تعدادی از این جوان‌ها مثل نوآ لیلس و بقیه، انرژی خوبی به تماشاگران منتقل می‌کنند. فکر می‌کنم دنبال کردن کار آن‌ها موضوعی دلچسب باشد.

این‌طور که برای خودت برنامه‌ریزی کرده‌ای تا رقابت‌های مهم جهانی را بروی و ببینی، معنی اش این است که می‌توانی بگویی جانشین‌های احتمالی‌ات هم چه دونده‌هایی هستند؟
همیشه یکسری نام‌ها مطرح می‌شوند ولی به نظرم مهم این است که این نام‌ها در ادامه قرار است چه کار کنند. بعداً می‌شود راحت‌تر درباره اش حرف زد. در حال حاضر نمی‌دانم قرار است چه اتفاقی بیفتد و باید منتظر بمانیم، چون قبلاً هم سابقه داشته که دونده‌ای آمده، دو سه سالی خوب بوده و بعد محو شده است. پس فعلاً دوست ندارم به رسانه‌ها بگویم: «اوووه، این یکی می‌تواند یا قرار است یوسین بولت آینده باشد».

در کل دونده‌های آمریکایی قدرت را به دست گرفته‌اند. این موضوع ناراحتت می‌کند؟
در مجموع که کشورم، جامائیکا را ناراحت می‌کند! اعتراف می‌کنم خیلی سخت است ببینم و مشاهده کنم دونده‌های آمریکایی قدرت را به دست گرفته‌اند ولی خب، این هم جزئی از بازی است. آمریکایی‌ها یک دوره بر این رشته حکومت می‌کردند، بعد عصر ما رسید... این شبیه یه چرخه است.

اینکه جاستین گاتلین، دونده‌ای که از تو مسن‌تر است، هنوز دارد مسابقه می‌دهد، شگفت زده‌ات نکرده؟
نه، او یک مبارز واقعی است. واقعاً ۵ سالی که توسط او تحت فشار بودم را خیلی دوست دارم. در هر تورنمنتی من را مجبور می‌کرد بیش از حد توانایی‌ام برای بردن مسابقه انرژی بگذارم. از اینکه او هنوز دارد مسابقه می‌دهم تعجب نمی‌کنم، چون با رفتن من، او حالا می‌تواند در این رشته یکه‌تازی کند. حس می‌کنم روی فرم است و می‌تواند در تورنمنت‌های مهم خوب بدود و نتیجه بگیرد. قدرت اصلی او ذهنیت قوی اش است. مثل من، او به خودش و برنده شدنش از همان ابتدای مسابقه باور دارد. معتقدم او بزرگترین رقیبی است که من داشته‌ام، چون از زمانی که به رقابت‌ها برگشت همیشه باثبات دویده است. مربی هم همیشه به من می‌گفت: «اگر قرار است در مسابقه از کسی حساب ببری، او گاتلین است».

در کل، نگران دوومیدانی جامائیکا هستی؟
نگران بخش مردانش هستم. دختران به اندازه کافی مصمم هستند و کارشان را بلدند. پیشرفت‌شان را از رده جوانان تا الان دیده‌ام و هر سال و به طور منظم بهتر شده‌اند. ولی دوومیدانی مردان جامائیکا را خیلی مطمئن نیستم. همیشه گفته‌ام خیلی زود زندگی برای این دونده‌ها راحت می‌شود؛ پول‌های خوب می‌گیرند، قراردادهای خوب می‌بندند و حس می‌کنند خیلی زود به همه چیز رسیده‌اند.

کم کم داریم به برگزاری جشن رکورد ۱۰ ساله تو که در برلین ثبت شد می‌رسیم. آن موقع که رکورد زدی فکرش را می‌کردی ۱۰ سال دوام داشته باشد؟
کاملاً! فکر می‌کردم اگر قرار است رکوردم شکسته شود، خودم هستم که چنین کاری می‌کنم. می‌دانستم اجازه نمی‌دهم کسی شکستم دهد. خب در پاسخ به سؤال‌تان باید بگویم، بله، می‌دانستم دست‌کم رکوردم ۸ سالی دست نخورده باقی می‌ماند (می‌خندد). الان هم تصور می‌کنم این رکوردم برای چندسال دیگر باقی می‌ماند، چون هنوز دونده‌ای پیدا نشده که بگوییم «این یکی می‌تواند در ۳ یا ۴ سال آینده رکورد دنیا را بشکند...»

چندسال آینده؛ منظورت دقیقاً چند سال است؟‌
می‌خواهم وقتی بچه‌هایم بزرگ می‌شوند (هنوز بچه‌ای ندارد) به خودشان بگویند «هی، هنوز پدرم رکورددار دنیاست...». خب به همین خاطر هم که شده امیدوارم رکوردم را تا ۱۵ یا ۲۰ سال آینده کسی نشکند. (می‌خندد)