به گزارش مشرق، بیش از ۶۰ سال از نخستین مالچ پاشی در شن زارهای خوزستان می گذرد و این زمان طولانی هم نتوانسته میان موافقان و مخالفان استفاده از مالچ تفاهمی ایجاد کند. حالا این داستان قدیمی بار دیگر محل بحث فعالان و کارشناسان محیط زیست قرار گرفته است.

موافقان مالچ پاشی تبدیل ۶۳ هزار هکتار از شن زارهای خوزستان به جنگل های دست کاشت را دلیلی بر موفقیت اجرای مالچ پاشی در استان می دانند و مخالفان نیز تثبیت خاک به بهای سنگین از بین رفتن اکوسیستم طبیعی شن زارها و آسیب به محیط زیست را غیرقابل توجیه می دانند. کارشناسان حوزه بیابان و منابع طبیعی معتقدند مالچ پاشی به همراه تثبیت بیولوژیک یکی از روشهای موفقیت آمیز تثبیت ماسه های روان است و مخالفان بر این باروند که آثار و پیامدهای منفی مالچ پاشی بیشتر از نتایج مثبت است و به دلایلی انجام این کار را لازم نمیدانند.

برخی فعالان و کارشناسان محیط زیست از بین رفتن اکوسیستم تپه های شنی و ماسه ای و متعاقب آن گیاهان و جانوران منحصر به فرد و کمیاب مناطق شنی و مهاجرت گونه های کمیاب جانوری بومی را از جمله نتایج منفی مالچ پاشی می دانند و از طرفی در دفاع از مالچ پاشی، تثبیت ماسه های روان، افزایش تولید علوفه در هکتار و توسعه دامداری، جلوگیری از هجوم ماسه های روان به مناطق مسکونی و در نهایت جلوگیری از مهاجرت روستاییان را دستاوردهای مثبت مالچ پاشی می دانند.