همراه با تیم زده بود به جاده تا خودش را برای مسابقات کشوری آماده کند. سرعتش را زیاد می کند و از هم تیمی هایش جلو می زند. سر به زیر، سرعتش را بالا و بالاتر می برد، تریلی پارک شده رو به رویش را نمی بیند، هم‌تیمی‌هایش فریاد می زنند: آرش، آرش ... توجه نمی کند. همانطور سر به زیر سرعتش را زیادتر می کند، به تریلی نزدیک و نزدیک و نزدیک تر می شود . و ناگهان همه چیز می ایستد، تا این آخرین باری باشد که پاهای آرش رکاب دوچرخه را لمس می کند. حالا پنج سال است که آرش بجای دوچرخه ، روی ویلچر می‌نشیند...