در محافل و مجالس دعا، از زهد و عبادت عارفانه‌اش گفته‌اند. در خانواده، از مهربانی با همسر و فرزندانش گفته‌اند. در گود زورخانه و تشک کشتی، از پهلوانی‌اش گفته‌اند. در بازار و دکان‌های کاسبان، از ملاحظه حلال و حرامش گفته‌اند. در سیاست، از عدالت و دقت‌اش برای ضایع نشدن حق حتی یک مورچه گفته‌اند. در میدان جنگ از مردانگی و جوانمردی‌اش گفته‌اند. و در قصاص قاتلش نیز، از عطوفتش گفته‌اند. این‌ها را همه درباره مردی گفته‌اند که ساعات زیادی از روز و شب‌مان را با شنیدن و دیدن نام و نشان او بر در و دیوارهای شهرمان سر می‌کنیم. مردی که نقشی جدانشدنی از زندگی‌های علاقه‌مندانش به ویژه ما ایرانیان دارد. کمک یا بهتر بگوییم مدد خواستن از این مرد، ویژگی اخلاقی اکثر مردمان ماست. اسدالله، یدالله و سیف‌الله همه از صفاتی هستند که گرد نام یک مرد، ایستاده‌اند. مردی به نام علی (ع).