روزی پشت میزها و نیمکت‌های مدرسه درس خواندیم و حالا به‌حساب، بزرگ شده‌ایم و از پشت لنز دوربین به فرزندانی نگاه می‌کنیم که همان راه را طی می‌کنند. چند سالی گذشته و هنوز یادمان نرفته در روزهای نزدیک به روز معلم برای تهیه گل و شیرینی و هدیه‌ای کوچک چه تب‌وتابی داشتیم. اصلاً انگار آن موقع که مادرهایمان برای خرید کادوی روز معلم پول‌هایشان را روی هم می‌گذاشتند و هدیه‌ای بزرگتر و درخور از طرف خودشان می‌خریدند، به ما آنقدرها هم مزه نمی‌داد. دوست داشتیم خودمان چیزی تهیه کنیم و با دست خودمان به معلممان هدیه بدهیم؛ معلمی که گاه حوصله‌اش را با ندانم‌کاری‌های دوران کودکی سر می‌بردیم، اما همه اینها در روزی مثل امروز، 12 اردیبهشت، روز معلم، فراموش می‌شد. شاید بعضی‌هایمان هنوز هم لبخند معلم مهربانمان را فراموش نکرده باشیم، زمانی که یکی از زیباترین جمله‌های دنیا را نثارش می‌کردیم: «معلم عزیزم، روزت مبارک»