به گزارش مشرق، مردم این قبیله در اصل  متعلق به گروه های کوچکی از قوم کارن در میانمار و آواره های برمه ای بودند که سال ها پیش وقتی در وطنشان جنگ و خونریزی در گرفت از کشور خود فرار کردند و برای کسب استقلال به دولت تایلند پناهنده شده و اجازه پناهندگی دریافت کرده اند.آن ها اجازه خروج از مرز و سفر به زیستگاه خود را ندارند.
 
سی و شش خانوار از روستائیان منطقه "کارن" که 250 هزار نفر هستند ، زنان گردن زرافه یا "پادونگ" خوانده می شوند. زن های گردن دراز از دوران نوجوانی حلقه های بزرگ و سنگین فلزی به وزن ۱۵ تا ۲۲ کیلو را به دور گردن خود می اندازند و این وضعیت باعث می شود تا در نتیجه رشد ترقوه، گردن آنان دراز گردد. در واقع سنگینی حلقه های فلزی باعث نرم شدن استخوان ها و بندهای گردن می شود بیشتر این حلقه های گل با مریم و یاس پوشانده شده است.
 
معروف است که نخستین حلقه برنز در سن ۹ سالگی به گردن دختران "پادونگ" آویخته می شود و تا هنگام ازدواج هر سال یک حلقه ی دیگر به آن افزوده می گردد تا زمانی که درازای آن به یک فوت یا سی سانتیمتر می رسد.

این زنان آنچنان به این حلقه ها وابسته اند که اگر زمانی آنها را از گردن جدا کنند، یارای نگاهداری سر به روی گردن را نخواهند داشت، زیرا ماهیچه های گردن بسیار نا توان و حلقه ها تنها تکیه گاه گردن هستند. گاهی برخی از آنان با پوششی از حلقه های برنزی به خاک سپرده می شوند. آنان چنان به سنت، فرهنگ و ملیت خود پای بند هستند که به هیچ بها، ترک فشار و سنگینی فلز و سختی های آنرا نخواهند کرد