سرویس جهان مشرق -  «احمد آربری [۱] » جوان ۲۵ ساله سیاه‌پوست که بازیکن سابق تیم فوتبال آمریکایی دبیرستانش بود، عاشق دویدن بود [۲] و معمولاً در خیابان‌های اطراف محل زندگی‌اش در حال دویدن دیده می‌شد. با این حال، روز یک‌شنبه، ۲۳ فوریه امسال (۴ اسفندماه ۹۸)، «گرگوری مک‌مایکل» و پسرش «تراویس» با دیدن آربری که داشت در محله‌شان می‌دوید، به سرعت اسلحه‌هایشان را برداشتند و سوار بر وانت، آربری را تعقیب کردند و جلوی راهش را گرفتند. این پدر و پسر سفیدپوست ابتدا تلاش می‌کنند با فریادهای «ایست! ایست!» آربری را متوقف کنند، اما آربری (احتمالاً از آن‌جایی که فکر می‌کرده آن‌ها به خاطر سیاه‌پوست بودنش قصد اذیت کردن او را دارند) توجهی به فریادهای آن‌ها نمی‌کند؛ فقط مسیرش را به سمت راست کج می‌کند تا از کنار آن‌ها عبور کند و با آن‌ها رودررو نشود.

با این حال، این دو مرد مسلح دست‌بردار نیستند. تراویس که راننده وانت است، از خودرو پیدا می‌شود و با شاتگان خود به سمت آربری شلیک می‌کند. در این‌جا، آربری به سمت تراویس حمله می‌کند تا سلاح را از دست او بگیرد. همزمان، گرگوری که عقب وانت ایستاده، با روولور خود آربری را هدف می‌گیرد. نهایتاً تراویس در حالی که شانه‌به‌شانه با آربری گلاویز است، یک بار دیگر ماشه شاتگان را می‌چکاند. آربری که گلوله شاتگان از فاصله چند سانتی‌متری در بدنش فرو رفته و دیگر قادر به مقاومت نیست، چند قدمی از تراویس دور می‌شود و سپس با صورت روی آسفالت فرود می‌آید.

«گرگوری مک‌مایکل» (چپ) ۶۴ ساله و پسر ۳۴ ساله‌اش  «تراویس» که احمد آربری را به ضرب گلوله به قتل رساندند (+)

«حق دفاع از خود» فقط برای سفیدپوستان

گرگوری مک‌مایکل افسر سابق دفتر پلیس محلی و همچنین بازپرس بازنشسته دفتر دادستانی محلی است و می‌گوید با دیدن آربری، تصور کرده او احتمالاً سارقی است که از مدتی پیش در محله‌شان چندین بار دست به سرقت زده است. همین ارتباطات مک‌مایکل با نیروی پلیس جورجیا که پرونده سیاهی در چشم‌پوشی از جرائم افسران خود (و در این مورد، یکی از افسران سابقش) دارد [۳] و دادستانی محلی، موجب شد تا اولاً افسران پلیسی که در صحنه حاضر شده بودند، روایت مک‌مایکل را باور کنند و او و پسرش را حتی دستگیر هم نکنند، و دوماً «جورج بارنهیل» دادستان محلی بدون آن‌که حکم قطعی درباره این پرونده صادر کند، نظرش را طی نامه‌ای خطاب به رئیس پلیس محلی این‌گونه اظهار کند: دلایل کافی برای دستگیری دو متهم پرونده وجود ندارد [۴] ، زیرا اقدامات آن‌ها از جمله حمل آشکار سلاح، تعقیب فردی مظنون به ارتکاب جرم و «دفاع از خود» در چارچوب قوانین ایالت جورجیا مشروع بوده است. البته بارنهیل اشاره‌ای نمی‌کند که چگونه شلیک اول تراویس مک‌مایکل و سپس قتل آربری به خاطر تلاش برای گرفتن سلاح از او مصداق «دفاع از خود» محسوب می‌شود.

بخشی از نامه «جورج بارنهیل» دادستان محلی، به رئیس پلیس محلی درباره قتل احمد آربری؛ بارنهیل حتی آربری را به آغاز دعوا، پرخاشگری و روحیه حمله به افراد مسلح متهم کرده است (+)

با گذشت بیش از دو ماه از کشته شدن آربری، هنوز هیچ‌کس به خاطر این قتل دستگیر یا حتی مقصر شناخته نشده بود، تا این‌که ویدیویی از لحظه قتل آربری در فضای مجازی منتشر شد [۵] . این فیلم را شخصی ثالث به نام «ویلیام برایان» به درخواست خود دو متهم از پشت سر تهیه کرده و حتی انتشار آن هم با مشورت آن‌ها صورت گرفته است [۶] . پس از انتشار این ویدیو در فضای مجازی، مردم آمریکا در اعتراض به این جنایت به خیابان‌ها ریختند. بالأخره روز جمعه، ۱۹ اردیبهشت ۹۹، یعنی ۷۴ روز بعد از قتل و همزمان با تولد ۲۶ سالگی آربری وقتی هزاران نفر با شعار «من با احمد می‌دوم» علیه نژادپرستی در آمریکا اعتراض کردند [۷] ، گرگوری و تراویس مک‌مایکل به اتهام قتل دستگیر شدند [۸] . این پرونده هنوز در دست بررسی است و انتظار می‌رود سرنوشت آن پس از برداشته شدن محدودیت‌های کرونایی (دست‌کم یک ماه دیگر) در دادستانی فدرال آمریکا و توسط یک هیأت‌منصفه تعیین شود [۹] .

نشان «#من‌بامدمی‌دوم» روی سینه یکی از معترضان به نژادپرستی در مراسم یادبود احمد آربری؛ دوستان احمد او را «مَد» (Maud) صدا می‌کردند (+)

قتل آربری و حکم برائتی که چیزی نمانده بود درباره قاتلان او صادر شود، تنها یکی از مواردی است که در آن زخم نژادپرستی در آمریکا بار دیگر سر باز کرده است. این پرونده بهانه‌ای شد تا بسیاری از کارشناسان اجتماعی و فعالان مدنی آمریکا معضل قدیمی نژادپرستی در آمریکا را به مسئله تأثیر شیوع بیماری کووید-۱۹ بر سیاه‌پوستان در این کشور گره بزنند. نشریه آمریکایی آتلانتیک اخیراً طی گزارشی با این عنوان به همین موضوع پرداخته است: «ویروس کرونا یک وضعیت اضطراری بود تا وقتی ترامپ فهمید چه کسانی دارند کشته می‌شوند [۱۰] ». خلاصه این گزارش در ادامه آمده است.

قتل سیاه‌پوستان جرم نیست؛ رأی سیاه‌پوستان جرم است

شش هفته پیش، احمد آربری از خانه بیرون رفت، اما هرگز به خانه برنگشت. گرگوری و تراویس مک‌مایکل او را در حال دویدن در محله‌شان دیدند و فکر کردند یک مظنون به سرقت است؛ بنابراین اسلحه‌هایشان را برداشتند، آربری را تعقیب کردند و او را به ضرب گلوله کشتند. جورج بارنهیل، دادستان محلی، بعد از بررسی شواهد به این نتیجه رسید که هیچ جرمی در این پرونده رخ نداده است، زیرا آربری پیش از آن‌که مورد اصابت گلوله قرار بگیرد، تلاش کرده تا اسلحه را از تراویس مک‌مایکل بگیرد. بنابراین دو مردی که یک غریبه را در محله‌شان دیده بودند، اسلحه‌هایشان را برداشته بودند، او را تعقیب کرده بودند، با او درگیر شده بودند و به او شلیک کرده بودند، حق داشته‌اند از خود دفاع کنند. به عبارت دیگر، دو مرد سفیدپوست [که خودشان اقدام به تعقیب آربری کرده بودند] در این پرونده حق دفاع از خود را داشته‌اند، اما مرد سیاه‌پوستی که به یک‌باره با دو فرد غریبه و مسلح مواجه شده بود، حق دفاع از خود را نداشته است.

«تولدت مبارک احمد؛ دوستت داریم و حقت را خواهیم گرفت!!» (+)

با این حال، ارفاق بارنهیل در اعلام جرم علیه متهمین، گزینشی است، زیرا وی [دو سال پیش] تلاش کرده بود تا یک زن سیاه‌پوست به نام «اولیویا پیرسون» را تحت پیگرد قانونی قرار دهد [۱۱] ، زیرا به یک زن سیاه‌پوست دیگر کمک کرده بود تا با استفاده از دستگاه‌های رأی‌گیری الکترونیکی، رأی بدهد [۱۲] . به این ترتیب، وقتی سفیدپوست‌ها یک سیاه‌پوست غریبه را تعقیب می‌کنند و می‌کُشند، جرمی رخ نداده است، اما وقتی سیاه‌پوست‌ها رأی می‌دهند، جرم رخ داده است.

دادستانی که می‌خواست قاتلان احمد آربری را تبرئه کند، رأی دادن سیاه‌پوستان را هم جرم می‌داند (+)

فرضیه بنیادین «بی‌گناهی سفیدپوست‌ها و گناه‌کاری سیاه‌پوست‌ها» بخشی از آن چیزی است که «چارلز میلز [۱۳] » فیلسوف [جامائیکایی] از آن تحت عنوان «قرارداد نژادی [۱۴] » نام می‌برد [۱۵] . اگر «قرارداد اجتماعی [۱۶] » را توافق تلویحی اعضای یک جامعه درباره تبعیت از مقررات آن جامعه تعریف کنیم، آن‌گاه «قرارداد نژادی» متممی برای «قرارداد اجتماعی» است که با جوهر نامرئی نوشته شده و به موجب آن، مقررات اجتماعی در مورد افراد غیرسفیدپوست به گونه‌ای متفاوت اِعمال می‌شوند.

به این ترتیب، اگرچه در «اعلامیه استقلال» آمریکا آمده که همه مردم برابر با هم آفریده شده‌اند، اما قرارداد نژادی این «برابری» را به افراد سفیدپوست و دارای ثروت منحصر می‌کند. قانون می‌گوید قتل غیرقانونی است، اما قرارداد نژادی می‌گوید اگر سفیدپوست‌ها به این نتیجه برسند که از سیاه‌پوست‌ها می‌ترسند، آن‌وقت اشکالی ندارد آن‌ها را تعقیب کنند و بکُشند. به علاوه، این قرارداد نژادی منحصر به یک حزب [جمهوری‌خواه یا دموکرات] هم نیست، بلکه هم محافظه‌کارهای دوآتشه و هم لیبرال‌های دل‌نازک به آن مقید هستند.

قانون اساسی آمریکا می‌گوید «همه انسان‌ها برابر آفریده شده‌اند»، اما قرارداد نژادی به این اصلِ بنیادین تبصره اضافه می‌کند و سیاه‌پوستان و سایر اقلیت‌ها را از این «برابری» مستثنی می‌نماید (+)

بخشی از دلیل شوکه‌کننده و جنجال‌برانگیز بودن ویدیوهایی که از قتل توجیه‌ناپذیر سیاه‌پوستان منتشر می‌شود (مانند ویدیوی قتل احمد آربری)، به این واقعیت برمی‌گردد که این ویدیوها بندهای قرارداد نژادی را به وضوح افشا می‌کنند. با این حال، حتی بدون انتشار این ویدیوها هم بندهای نانوشته‌ی قرارداد نژادی برای هر کس که بخواهد آن‌ها را ببیند، مشهود هستند.

یک کودک ۱۲ ساله سیاه‌پوست که یک اسلحه اسباب‌بازی در دست دارد، یک «تهدید خطرناک» است که پلیس باید به او شلیک کند و او را بکشد [۱۷] ؛ اما شبه‌نظامیان مسلحی که روی مأموران فدرال اسلحه می‌کِشند، قهرمانان آزادی‌خواهی هستند [۱۸] . آمریکایی‌های سیاه‌پوستی که با اپیدمی کوکائین دست‌وپنجه نرم می‌کنند، «اقشار پَست بیولوژیکی» و زاده یک فرهنگ مریض هستند [۱۹] ؛ اما آمریکایی‌های سفیدپوستی که با اعتیاد به تریاک دست‌وپنجه نرم می‌کنند یک «تراژدی ملی» هستند [۲۰] .

«قرارداد کووید»؛ جایگاه بحران کرونا در قرارداد نژادی آمریکا

اپیدمی کرونا یکی دیگر از مواردی بود که ابعاد مختلف قرارداد نژادی را به نمایش گذاشت. وقتی نخبگان سیاسی و مالی آمریکا پی بردند که این اپیدمی، مردم آمریکا را به صورتی نامتناسب تحت تأثیر قرار می‌دهد [و به عبارت دیگر، نسبت مرگ‌ومیر سیاه‌پوستان به سفیدپوستان به طرز قابل‌توجهی بالاتر از نسبت جمعیت سیاه‌پوستان به سفیدپوستان است]، آمار روبه‌افزایش مرگ‌ومیر بر اثر این ویروس برای بسیاری از مردم از یک «بحران ملی» به یک «ناخوشی جزئی» تنزل پیدا کرد.

۹ آوریل ۲۰۲۰، دفن دسته‌جمعی اجساد قربانیان کووید-۱۹ در منطقه «هارت آیلند» در ناحیه «برانکس» در نیویورک؛ نیویورک را «پایتخت کرونای جهان» توصیف کرده‌اند (+)

تمهیدات موقتی که برای جلوگیری از شیوع بیماری [کووید-۱۹] اندیشیده شده بودند، از جمله الزام به پوشیدن ماسک، محدودیت رفت‌وآمد و ممنوعیت اجتماع به یک‌باره به بدترین مصادیق «استبداد» تبدیل شدند. زندگی کارگران در خط مقدم (از جمله کارگران توزیع گوشت، کارکنان حمل‌ونقل و متصدیان فروشگاه‌های مواد غذایی) آن‌قدر بی‌ارزش تلقی شد که قانون‌گذاران حتی می‌خواهند کارفرمایانی را از پیگرد قانونی مصون کنند [۲۱] که این کارگران را وادار به کار در شرایط ناامن می‌کنند. نیروهای پلیس در محله سیاه‌پوست‌نشین نیویورک، به مردمی که فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت نمی‌کنند، حمله می‌کند [۲۲] ، اما در محله سفیدپوست‌نشین نیویورک [شهری [۲۳] که اکنون پایتخت کرونای جهان است [۲۴] ] به مردمی که چسبیده به هم برای آفتاب گرفتن لم داده‌اند، لبخند و ماسک تقدیم می‌کنند.

یکی از معترضان به قتل احمد آربری، طی اعتراضات در سالگرد تولد او در شهر برونزویک ایالت جورجیا، ماسکی را با تصویر آربری به صورت زده است (+)

یکی از وعده‌های دونالد ترامپ در تبلیغات انتخاباتی سال ۲۰۱۶ اِعمال خشونت دولتی علیه مهاجران مکزیکی، مسلمانان، و سیاه‌پوستان آمریکایی [۲۵] ، و به عبارت دیگر، اجرای بندهای قرارداد نژادی با ارزش قائل شدن برای بی‌رحمی [۲۶] ، جنایت جنگی [۲۷] و گسترش قدرت سیاسی سفیدپوستان [۲۸] بود. اکنون این بیماری همه‌گیر، بندهای جدیدی را به قرارداد نژادی افزوده است که به موجب آن‌ها جان کارگرانی که عمدتاً سیاه‌پوست و رنگین‌پوست هستند توسط رئیس‌جمهوری که آن‌ها را تحقیر می‌کند، فدای چرخیدن چرخ اقتصاد متزلزل آمریکا می‌شود. این بندهای جدید را می‌توان «قرارداد کووید» نامید.

داوطلبان مبارزه با کرونا در شهر «دکاتور» ایالت جورجیا؛ اصرار ترامپ بر بازگشایی آمریکا در حالی است که در این صورت اقلیت‌هایی مانند سیاه‌پوستان که در مشاغل «خط مقدم» مشغول هستند بیش از همه در معرض خطر قرار می‌گیرد (+)

از اواخر ژانویه تا اوایل فوریه [اواسط بهمن‌ماه ۹۸]، پس از تشخیص اولین موارد ابتلا به ویروس کرونا در آمریکا، دولت ترامپ و [رسانه مورد علاقه‌اش] فاکس‌نیوز مشتاق بودند تا خطرات این ویروس را اندک جلوه دهند [۲۹] . با این حال، ابتلا به کرونا اول گریبان‌گیر نخبگان جهانی مانند سلبریتی‌های آمریکایی [۳۰] ، مقامات سیاسی جهان [۳۱] و افرادی در یک قدمی شخص ترامپ [۳۲] شد و به خاطر سفرهای بین‌المللی بود. بنابراین تا ۱۶ مارس [۲۶ اسفندماه ۹۸] ترامپ رویه خود را کاملاً معکوس و حتی «وضعیت اضطراری ملی» اعلام کرد، و از آمریکایی‌ها خواست تا از حضور در اجتماعات بزرگ خودداری کنند، اگرچه رئیس‌جمهور آمریکا همچنان تلاش می‌کند تا تعداد آزمایش‌های ابتلا به کرونا را کاهش دهد، چراکه به قول خودش «با انجام این همه آزمایش، [آمار اعلامی ما بالا می‌رود و] وجهه خودمان را خراب می‌کنیم [۳۳] .»

در همین‌باره بخوانید:

›› چند هزار آمریکایی هر سال بر اثر آنفلوانزا کشته می‌شوند؟

›› تقلای رئیس‌جمهور وسواسی آمریکا مقابل یک ویروس

سیاه‌پوست‌ها فدای اقتصاد سفیدپوست‌ها

به‌رغم اعلام وضعیت اضطراری توسط ترامپ، بیماری شایع‌تر شد و آمار مرگ‌ومیر افزایش یافت. با این وجود، مدتی بعد جزئیات آمار قربانیان کووید-۱۹ [به تفکیک قشرهای مختلف جمعیتی] منتشر شد؛ ۷ آوریل [۱۹ فروردین‌ماه ۹۹]، رسانه‌های بزرگ گزارش دادند که داده‌های اولیه نشان می‌دهد قربانیان این بیماری به شکلی نامتناسب از میان سیاه‌پوست‌ها و لاتینوهای آمریکا هستند [۳۴] [یعنی نسبت مرگ‌ومیر در این اقلیت‌ها بیش‌تر از سفیدپوست‌هاست [۳۵] ]. همان شب، «تاکر کارلسون» مجری [شناخته‌شده] فاکس‌نیوز گفت: «ابعاد این فاجعه [شیوع کووید-۱۹] در آن حدی نبود که ما وحشتش را داشتیم [۳۶] .» همکار او «بریت هیوم» هم نظریه داد: «اتفاقاً این بیماری آن‌قدرها هم که فکر می‌کردیم، خطرناک نبود [۳۷] .» اواسط ماه آوریل [اواخر فروردین‌ماه ۹۹]، رسانه‌های محافظه‌کار شروع به انتقاد از محدودیت‌های بهداشتی کردند و ترامپ هم اصرار داشت ممنوعیت‌ها برداشته شوند. آن روزها تعداد کشته‌شدگان در اثر کووید-۱۹ در سراسر آمریکا فقط ۱۳,۰۰۰ نفر بود؛ اکنون این آمار بیش از ۸۵,۰۰۰ نفر است [۳۸] [«آنتونی فاوچی» مدیر مؤسسه ملی آلرژی و بیماری‌های واگیر آمریکا و از اعضای کارگروه مقابله با کرونا در دولت ترامپ می‌گوید رقم مرگ‌ومیر در آمریکا از ارقام رسمی هم بیش‌تر است [۳۹] ].

برخی اعضای کارگروه مقابله با کرونا در دولت ترامپ؛ (از چپ) «آنتونی فاوچی» مدیر مؤسسه ملی آلرژی و بیماری‌های واگیر آمریکا، «دبورا بیرکس» هماهنگ‌کننده امور ویروس کرونا در کاخ سفید، «رابرت ردفیلد» مدیر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، و «جروم آدامز» جراح کل آمریکا (از مقامات ارشد نیروی خدمات درمانی عمومی) (+)

با وجود بالا رفتن آمار مرگ‌ومیر، سروصدای جناح راست برای بازگشایی مجدد اقتصاد [۴۰] نیز بالا گرفت؛ این‌که «چه کسی دارد می‌میرد» از این‌که «آمریکایی‌ها دارند می‌میرند» مهم‌تر شده بود. واشینگتن‌پست گزارش داد که کووید-۱۹ اکنون دامن‌گیر افرادی می‌شود که نمی‌توانند در محل کار غیبت کنند یا دورکاری کنند؛ افرادی مانند متصدیان فروشگاه‌های مواد غذایی، رانندگان پیک، کارگران ساختمانی، کارمندان خانه‌های سالمندان، مأموران زندان و کارگران کارخانه‌ها که مشاغل آن‌ها «ضروری» توصیف می‌شود [۴۱] . مهار شیوع بیماری دیگر یک مسئولیت اجتماعی نبود، بلکه یک مسئولیت شخصی بود. در همین حال، «جروم آدامز» جراح کل [از مقامات ارشد نیروی خدمات درمانی عمومی] آمریکا از تریبون کاخ سفید [با اشاره به بالاتر بودن آمار ابتلا و مرگ‌ومیر کووید-۱۹ در میان سیاه‌پوستان] رسماً به «جوامع رنگین‌پوست» گفت: «لازم است بجنبید و شیوع [کووید-۱۹] را متوقف کنید [۴۲] .»

«جروم آدامز»  از مقامات ارشد خدمات درمانی و «جراح کل» آمریکا طی سخنرانی خود در کاخ سفید، تلویحاً رنگین‌پوستان آمریکا را عامل تداوم شیوع بیماری کووید-۱۹ در این کشور دانست (+)

همین افراد سپس محدودیت‌های بهداشتی برای مهار شیوع کرونا [۴۳] را بی‌معنی تلقی کردند. کارلسون آن‌ها را «بی‌فکرانه و مستبدانه [۴۴] » و «نوعی عجیب از فاشیسم استبدادی [۴۵] » توصیف کرد. به عبارت دیگر، محدود کردن آزادی سفیدپوستان آمریکا، فقط به این دلیل که غیرسفیدپوست‌ها دارند کشته می‌شوند، نقض فاحش قرارداد نژادی است.

اگرچه هنوز آمار کاملی در اختیار نیست، اما محققان به این نتیجه رسیده‌اند که شهرستان‌هایی که نسبت جمعیت سیاه‌پوست در آن‌ها بیش‌تر از ۱۳ درصد است، میزبان «بیش از نیمی از موارد ابتلا به کرونا و تقریباً ۶۰ درصد از مرگ‌ومیرها به خاطر این ویروس» هستند [۴۶] . بخشی از دلیل این‌که سهم سیاه‌پوست‌ها و لاتینوها از سنگینی بار کووید-۱۹ بیش‌تر است، مستقیماً برمی‌گردد به سهم بیش‌تر آن‌ها از کارهایی که بیش‌تر در معرض خطر ابتلا هستند [۴۷] [موسوم به مشاغل «خط مقدم»]، و همین‌طور اختلاف نژادپرستانه در توزیع ثروت و درآمد که موجب شده این اقلیت‌ها مقابل اخراج از شغل‌هایشان [و قطع درآمدشان] آسیب‌پذیرتر باشند [۴۸] . در نتیجه، نسبت جمعیت سیاه‌پوست و لاتینو، هم در مشاغل ضروری [و «خط مقدم»]، هم در جمعیت اخراج‌شدگان [۴۹] ، و هم در آمار کشته‌شدگان از اقشار دیگر بیش‌تر است.

شماری از شهروندان آمریکایی در صف خرید از یک فروشگاه در شرق منطقه هالیوود در شهر لس‌آنجلس ایالت کالیفرنیا؛ آمارها نشان می‌دهد اقلیت‌های آمریکایی نسبت به بیماری کووید-19 آسیب‌پذیرتر هستند (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› نشریه آتلانتیک: کرونا دست ترامپ و ماهیت دیکتاتوری آمریکا را رو کرد

قمار ترامپ با زندگی رنگین‌پوستان آمریکا

البته داستانِ بی‌اعتناییِ نخبگان سیاسی و ثروتمندان به نژادهایی که برای رفاهشان کارگری می‌کنند، داستان تازه‌ای نیست. اما در آمریکا که دو موضوع کار و نژاد غالباً در هم تنیده شده‌اند، قرارداد نژادی به ثروتمندان این امکان را داده است تا به کارگران به عنوان افرادی نالایق و دورریختنی بی‌اعتنایی کنند.

جنگ طبقاتی در این کشور طی قرن‌های گذشته با قرارداد نژادی شکل گرفته و اکنون نوبت به قرارداد کووید رسیده تا به این جنگ دامن بزند. با وجود کشته شدن بیش از ۸۵,۰۰۰ آمریکایی در نتیجه این بیماری، بسیاری از فرمانداران برای بازگشایی کسب‌وکارها در ایالت‌هایشان عجله دارند، بدون آن‌که آزمایش‌های کافی برای مهار شیوع کرونا را انجام دهند. (تحلیل افزایش آمار کنونی مرگ‌ومیر در مقایسه با سال‌های گذشته نشان می‌دهد که تلفات کووید-۱۹ در آستانه رسیدن به ۱۰۰,۰۰۰ نفر است و احتمالاً به زودی از این رقم هم عبور خواهد کرد [۵۰] ) [برخی کارشناسان معتقدند رقم واقعی مرگ‌ومیر در آمریکا پیشاپیش از ۱۰۰,۰۰۰ نفر عبور کرده است [۵۱] ].

جسد یکی از قربانیان کووید-19 از حیاط یک خانه در ناحیه بروکلین نیویورک به سمت خودروی حمل جسد برده می‌شود (+)

دولت ترامپ عجولانه آماده اعلام «مأموریت انجام شد» [اشاره به سخنرانی سال ۲۰۰۳ جورج بوش و ادعای پیروزی آمریکا در جنگ عراق [۵۲] ] است و می‌خواهد موضعی دوپهلو اتخاذ کند؛ از یک طرف ادعا کند که تهدیدات اصلی کووید-۱۹ خنثی شده‌اند و از طرف دیگر مردم آمریکا را برای کشته شدن هزاران نفر دیگر آماده کند. اگرچه ممکن است بدترین سناریوهای احتمالی محقق نشوند،

اما سیاست‌های فدرال دولت ترامپ نشان می‌دهد رئیس‌جمهور آمریکا معتقد است با قمار بر سر زندگی آسیب‌پذیرترین اقشار آمریکایی، چیزی از دست نخواهد داد. وی اخیراً گفت: «نمی‌توانیم کشور را چند سال تعطیل کنیم [۵۳] .» این در حالی است که هیچ‌کس قصد ندارد چنین کاری بکند. برنامه، از همان ابتدا این بود که با تعطیلی آمریکا، زمان کافی برای انجام اقدامات لازم جهت ایمن‌سازی کشور خریده شود؛ اما دولت ترامپ اقدامی انجام نداد [۵۴] ، زیرا معتقد بود زندگی مردمی که دارند می‌میرند ارزش آن را ندارد که اقدام یا بودجه‌ای برای نجات آن در نظر گرفته شود.

هرچه درباره ویرانی اقتصاد آمریکا در نتیجه شیوع کرونا و همچنین ناآمادگی دولت ترامپ برای مواجهه با آن (حتی پس از مشاهده تأثیر فلج‌کننده این ویروس بر غنی‌ترین کشورهای جهان) بگوییم باز هم کم است. ده‌ها میلیون آمریکایی بی‌کار شده‌اند؛ ده‌ها هزار آمریکایی هر هفته مقابل بانک‌های غذا جمع می‌شوند تا خوراکی‌های ضروری‌ای را دریافت کنند که توان خریدن آن‌ها را ندارند. کسب‌وکارها در سراسر آمریکا دارند تقلا می‌کنند و ورشکسته می‌شوند. اقتصاد را نمی‌توان تا ابد تعطیل کرد؛ هرچه این تعطیلی طولانی‌تر شود، مردم بیش‌تر آسیب خواهند دید. با این وجود، تنها مانعی که سر راه متوقف کردن ویروس و احیای اقتصاد، همان مانعی است که دولت ترامپ و دستگاه پروپاگاندایش آن را اختراع کرده‌اند [یعنی تلاش برای بازگشایی اقتصاد بدون مهار ویروس].

«سالم و سلامت باشید؛ مجوز که صادر شود، باز می‌کنیم»؛ بسیاری از کسب‌وکارها در آمریکا معتقدند فعالیت‌های اقتصادی باید بعد از فروکش کردن خطر کرونا از سر گرفته شود (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› اینک آخرالزمان؛ کرونا چگونه چهره پشت ماسک غرب را افشا کرد؟

«خون سیاه» در رگ‌های اقتصاد ترامپ

اقتصاددانان تقریباً متفق‌القول هستند که ایمن‌ترین مسیر به سوی احیای اقتصاد، ظرفیت‌سازی در جهت مهار ویروس پیش از بازگشایی اقتصاد است [۵۵] ، زیرا به راه افتادن موج‌های جدید مرگ‌ومیر در نتیجه شیوع کرونا باعث می‌شود آمریکایی‌ها دوباره به خودقرنطینگی روی بیاورند و به این ترتیب هزینه‌کرد مصرف‌کنندگان که نیروی محرکه رشد اقتصادی است، دوباره از بین خواهد رفت. دولت فدرال توان تأمین زیرساخت‌های درمانی و کمک‌های مالی لازم [برای حل بحران] را دارد؛ هرچه باشد، همین دولت صدها میلیارد دلار در قالب تخفیف مالیاتی به آمریکایی‌های ثروتمند کمک کرد [۵۶] . اما مسئولان دولتی معتقدند تخصیص منابع لازم [برای نجات اقتصادی مردم] ارزشش را ندارد؛ جمهوری‌خواهان پیشاپیش کمک به ایالت‌های گرفتاری را که فقط طی این ماه یک میلیون کارگر را اخراج کرده‌اند، «نجات ایالت‌های آبی [۵۷] » [ایالت‌های حامی حزب دموکرات یا تحت مدیریت دموکرات‌ها] دانسته و رد کرده است، در حالی که همزمان تلاش می‌کند مالیات ثروتمندان را باز هم کاهش دهد [۵۸] .

ترامپ اخیراً به خبرنگاران گفت: «مردم ما رزمنده هستند. من نمی‌گویم هیچ گزینه‌ای بی‌نقص خواهد بود. آیا برخی از مردم آسیب خواهند دید؟ بله. آیا برخی از افراد به شدت آسیب خواهند دید؟ بله. اما ما باید کشور را بازگشایی کنیم، و این کار را باید به زودی انجام بدهیم [۵۹] .» بنابراین رئیس‌جمهور آمریکا شرایط کنونی را جنگ تعریف می‌کند و می‌گوید کارگران باید «قربانی دسته‌جمعی» شوند، بدون آن‌که تدابیر لازم برای تضمین ایمنی آن‌ها اتخاذ شود، و در حالی که طبقه‌های بالای جامعه در خانه‌های خودشان ایمن هستند. اما کارگرانی که وارد مشاغلی مانند کشاورزی، حمل کالا، خواروبارفروشی، حمل‌ونقل عمومی، و مراقبت از بیماران شده‌اند، برای جنگیدن داوطلب نشده‌اند؛ بی‌میلی مقامات سیاسی آمریکا برای حفاظت از این افراد، یک تصمیم سیاسی است، نه یک واقعیت اجتناب‌ناپذیر.

کارگری یک ایستگاه اتوبوس را در شهر «دیترویت» ایالت میشیگان می‌شوید؛ در صورت بازگشایی عجولانه اقتصاد آمریکا، کارگران حوزه‌هایی مانند حمل‌ونقل در معرض خطر قرار خواهند داشت (+)

ترامپ دارد مطابق با همان قرارداد نژادی عمل می‌کند؛ قراردادی که ارزش «جان افراد آسیب‌پذیر» را کم‌اهمیت‌تر از «زحمت لازم برای حفظ جان این افراد» تلقی می‌کند. ادبیات ترامپ درباره «وحدت در دوران جنگ» لفافه‌ای است که تحقیر افراد در معرض خطر در آن پیچیده شده است. این افراد از نظر دولت آمریکا صرفاً سوختی هستند که باید بسوزند تا آتش «اقتصاد باشکوه ترامپ» همچنان روشن باقی بماند. البته اکثر آمریکایی‌ها به طرزی شگفت‌انگیز [۶۰] در دفاع از محدودیت‌های بهداشتی با هم همبستگی دارند و حاضر نیستند جان خودشان و یا عزیزانشان را فدای چند درصد افزایش تولید ناخالص داخلی کنند؛ به استثنای نخبگان جمهوری‌خواه که زندگی‌شان در گرو موفقیت دولت ترامپ است و به محض اطلاع از تأثیر نامتوازن شیوع کرونا روی اقلیت‌های نژادی، شروع به اعتراض به محدودیت‌ها کردند.

عجله دونالد ترامپ برای بازگشایی آمریکا از ترس کاهش شانس موفقیتش در انتخابات ریاست‌جمهوری امسال است (+)

دیدگاه جنگی ترامپ دست‌کم تا اندازه‌ای بازتابی از ترس وی درباره تأثیر رکود اقتصادی ناشی از کرونا بر شانس موفقیت او در [انتخابات ریاست‌جمهوری] ماه نوامبر است. با این حال، پیوند دیگری هم میان اعتراضات علیه قرنطینه، انکار کوتاهی‌های دولت ترامپ در مقابله با کرونا، و تمایل برخی فرماندارهای آمریکایی به بازگشایی اقتصاد پیش از ایجاد ظرفیت‌های لازم برای انجام این کار، وجود دارد: این عقیده که در صورت بازگشایی اقتصاد، «مردم عادی» به مشکل برنخواهند خورد. احتمالاً همین‌گونه هم خواهد بود؛ در این میان، فقط جان انسان‌هایی مانند احمد آربری است که به موجب بندهای قرارداد نژادی به خطر می‌افتد.

در همین‌باره بخوانید:

›› رأی کرونا در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا/ ترامپ کم‌کم می‌فهمد خبری از دور دوم نیست

مشرق پیش از این یک مجموعه مصاحبه را درباره تحریم‌های آمریکا علیه ایران همزمان با شیوع ویروس کرونا منتشر کرده است. این مصاحبه‌ها را از لینک‌های زیر بخوانید:

◄ ویروس کرونا از آمریکا شروع شد/ هدف تحریم‌های واشینگتن ملت ایران است

◄ تحریم‌های آمریکا علیه ایران غیرانسانی و وحشیانه هستند

◄ کرونا می‌تواند زمینه‌ساز جهان چندقطبی باشد/ برای معامله با آمریکا باید «مهدی» را بفروشید

◄ ویروس کرونا سلاح بیولوژیک آمریکاست/ ایران نباید از آمریکا کمک‌های پزشکی دریافت کند

◄ کرونا یک بحران ساختگی است/ تحریم‌های آمریکا علیه ایران مصداق جنایت جنگی است

◄ پشت پرده «رویداد ۲۰۱»؛ آیا غول‌های داروسازی آمریکا در شیوع کرونا نقش دارند؟

◄ دست واشینگتن به خون مردم ایران آلوده است