به گزارش مشرق،افزایش قیمت کالا یا خدمات در جامعه ما امر تازه‌ای نیست. در یک‌سال اخیر این افزایش در حوزه‌های مختلف به‌حد بالا و آزاردهنده‌ای رسیده است. افزایش قیمت کالا یا خدمات فرهنگی نیز از این قاعده مستثنا نیست. درحالی که رسانه‌های رسمی و مسئولان دولتی و غیردولتی از مردم خواستند و همچنان می‌خواهند از خانه بیرون نیایند و خودشان را با دیدن و شنیدن برنامه‌های جذاب یا خواندن کتاب سرگرم کنند، اما در هفته گذشته خبر افزایش تعرفه دو پلتفرم داخلی فیلیمو و نماوا تعجب‌آور بود. این دو پلتفرم، با وجود اختلافات ظاهری اما چندی‌پیش طی یک حرکت کاملا هماهنگ، هزینه اشتراک خود را بیش از دوبرابر افزایش دادند و به‌عبارت دیگر، از ۲۵هزار تومان برای یک‌ماه به ۵۹هزار تومان برای همین بازه زمانی افزایش دادند که با احتساب مالیات پرداختی، به رقم ۶۴هزار و ۳۱۰تومان می‌رسیم!
وب‌سایت‌های نماوا و فیلیمو بدون رعایت حق کپی‌رایت آثار خارجی این محصولات را دوبله کرده و حتی با دست‌بردن به محتوای اصلی در داخل پلتفرم خود به اشتراک می‌گذارند و حالا قصد دارند برای فعالیت تماما غیرقانونی خود مبلغ بسیار بالایی را ماهانه از کاربران دریافت کنند.فراموش نکرده‌ایم بیش از یک‌سال است در جهت رشد این دو سایت که در سال‌های گذشته با هدف حمایت بیشتر از تولید و دست‌اندرکاران داخلی و مخاطب ایرانی فعالیت خود را آغاز کردند، تقریبا تمامی سایت‌های دانلود فیلم فیلتر شد.
قوه‌قضائیه و نیروهای نظارتی دیگر در این مساله ورود جدی کرده و میدان را برای حضور و فعالیت پلتفرم داخلی آماده کردند. حالا و با میدانی که به‌صورت انحصاری به این دو سایت پخش فیلم و سریال داده شده، شاهد به راه افتادن انحصاری دیگر در شبکه رسانه‌ای آنلاین هستیم. وب‌سایت‌های نماوا و فیلیمو بدون رعایت حق کپی‌رایت آثار خارجی این محصولات را دوبله کرده و حتی با دست‌بردن به محتوای اصلی در داخل پلتفرم خود به اشتراک می‌گذارند و حالا قصد دارند برای فعالیت تماما غیرقانونی خود مبلغ بسیار بالایی را ماهانه از کاربران دریافت کنند. این اتفاق درحالی افتاده که صداوسیما نیز با ساختن سریال‌هایی مانند «دادِستان» و «روزهای ابدی» عملا قافیه را به شبکه نمایش خانگی باخته و مخاطبش را دودستی تقدیم رسانه‌های دیگر کرده است.
ازسوی دیگر اقبال فوق‌العاده مردم در سال کرونایی به شبکه نمایش خانگی باعث شده مدیران این رسانه‌ها، به‌جای همراهی و درک شرایط جامعه و مردم به فکر دریافتی بیشتر از آنها باشند و البته که در این میان و مانند همیشه، بازنده مردم‌اند. افزایش دوبرابری این تعرفه‌ها سروصداهای زیادی در فضای مجازی راه انداخت و توئیت‌ها و کامنت‌های زیادی در مخالفت با این تصمیم منتشر شد که اکثر آنها این پلتفرم‌ها را با نمونه‌های خارجی قیاس می‌کردند و گروهی دیگر این تصمیم را سوءاستفاده از وضعیت مردم و جامعه می‌دانستند و البته جمعی هم معتقد بودند که هزینه‌های ساخت سریال بالا رفته و این پلتفرم‌ها حق دارند که ضرر نکنند!
در هفته گذشته سعی شد که به این واکنش‌ها پاسخی داده شود اما گفت‌وگوی مدیرعامل فیلیمو با «صبح‌نو» سوالات و ابهامات بیشتری را به‌وجود آورد. در گزارش پیش‌رو سعی شده به دلایل و درستی و ناردستی استدلال‌های این افزایش بپردازیم و همچنین مقایسه‌ای کنیم بین آنچه در خارج از ایران بر تعرفه‌های پلتفرم‌ها می‌گذرد با وضعیت داخل کشورمان.
اصلا چی شد؟
اپلیکیشن‌های ایرانی از آمار ۴۸۰اپلیکیشن در سال۱۳۹۲، اکنون به بیش از ۲۵۰هزار اپلیکیشن رسیده‌اند و در این بین، اپلیکیشن‌های سرگرم‌کننده، طرفداران بیشتری دارد. اوایل اسفند سال گذشته و با جدی‌شدن بحث ورود کرونا به ایران و درخواست از مردم برای ماندن در خانه، بازار این پلتفرم‌ها داغ شد و مخاطبان‌شان افزایش بیش از ۵۰درصدی پیدا کردند.
با توجه به همکاری وزارت ارتباطات و وزارت فرهنگ و ارشاد، تماشای فیلم‌های سینمایی در این پلتفرم‌ها رایگان بود و طرح «هر روز یک فیلم سینمایی» نیز در فروردین‌ماه اجرایی شد. این تب تند خیلی زود سرد شد و آنقدر دعوا سر فیلم‌های اکران‌نشده و اکران آنلاین بالا گرفت که دیگر کسی حواسش به طرح‌های نیمه‌کاره ارشاد و ارتباطات نبود.
از آن‌سو پلتفرم‌ها هم با ارائه خدمات ویژه و امتیازات مختلف به بینندگان‌شان سعی در جذب حداکثری آنها و القای همراهی‌شان در شرایط سخت را داشتند. رابطه نسبتا خوبی بین پلتفرم‌ها و مخاطبان شکل گرفته بود و کسی هم حواسش نبود که در این میان، فیلیمو و نماوا از هم جدا شدند و هرکدام راه خودشان را رفتند و دلیل این جدایی هم هیچ‌وقت اعلام نشد.
فیلیمو متعلق به هولدینگ صباایده بوده که سایت آپارات نیز زیرمجموعه آن است. کاربران این سایت اگر برای تماشای فیلم‌ها از اینترنت‌های پارس‌آنلاین، مخابرات، آسیاتک، های‌وب، داتک، مبین‌نت و... استفاده کنند، حجم مصرفی برای آن محاسبه نمی‌شود و حجم مصرفی برای کاربران ایرانسل نیز نصف قیمت است.
نماوا نیز متعلق به شرکت «سرزمین شاتل»، زیرمجموعه گروه شرکت‌های شاتل (گروه فناوری ارتباطات و اطلاعات شاتل) است. کاربران این سایت اگر برای تماشای فیلم‌ها از اینترنت‌های شاتل، پارس‌آنلاین، مخابرات، آسیاتک، های‌وب، داتک و مبین‌نت استفاده کنند، حجم مصرفی برای آنها محاسبه نمی‌شود.
حالا این دو پلتفرم با این ویژگی‌ها، سریال‌هایشان را از هم جدا کردند و رفتند به‌سمت جذب مشتریان خودشان. نماوا با «همرفیق» و «قورباغه» و فیلیمو با «شب‌های مافیا» و «آقازاده» سعی کردند حساب‌شان را جدا و برای رقیب و مخاطبان قدرت‌نمایی کنند.
این رقابت در ظاهر و تا چند وقت پیش به‌نفع مردم بود. پیش چشم نظاره‌گر و منفعل تلویزیون، این دو از کیسه خودشان هر هفته «خوب، بد، جلف» و «سیاوش» یا «ملکه گدایان» در می‌آوردند و مردم هم از این رقابت راضی بودند تا اینکه خبر دوبرابر شدن تعرفه‌ها منتشر شد و مردم حس کردند سهم‌شان از این باغ سبز، تنها درش بوده و لاغیر.
این انحصار لعنتی
غلامرضا موسوی، تهیه‌کننده سینما و تلویزیون، دو روز پیش در پست اینستاگرامی‌اش، اینفوگرافی روزنامه «همشهری» مبنی‌بر قیاس بین هزینه حق اشتراک پلتفرم‌های خارجی و ایرانی را منتشر کرد. همشهری در این اینفوگرافی، حقوق ماهانه را ملاک قرار داده و به طرح یک سوال پرداخته است؛ اینکه «اگر میانگین حقوق در ایران و آمریکا را شاخص قرار دهیم ایرانی‌ها و آمریکایی‌ها چقدر از درآمد خود را باید خرج اشتراک نمایش اینترنتی کنند؟»
داده‌های آماری این رسانه نشان می‌دهد وی‌اودی‌های ایرانی ۲درصد از حقوق ماهانه را صرف می‌کنند و در مقابل سرویس‌های خارجی مثل آمازون ۴۳صدم درصد، نتفلکیس ۲۹صدم درصد، دیزنی ۲۲صدم درصد و همین‌طور به ترتیب روندی کاهشی در حقوق ماهانه را به خود اختصاص می‌دهند. با احتساب میانگین حقوق ۳میلیون تومانی برای کاربر ایرانی و حقوق ۳۰۰۰دلاری برای کاربر آمریکایی.
موسوی در گفت‌وگو با «فرهیختگان» درباره افزایش تعرفه این دو پلتفرم و اینکه گفته می‌شود یکی از دلایلی که اینها به این میزان، راحت افزایش تعرفه می‌دهند، انحصاری است که دارند یعنی خیال‌شان راحت است که مردم گزینه دیگری ندارند، اینچنین می‌گوید: «در اینجا به دولت و مسئولان نظام برمی‌گردد که در قبال افزایش قیمت برای مردم چه می‌کنند. سینما اگر بخواهد بلیت خود را گران کند وزات ارشاد اجازه نمی‌دهد، باید با اجازه وزارت ارشاد باشد با اینکه هم هزینه سالن و همه‌چیز گران شده است ولی ظاهرا کسی نیست که به وضعیت پلتفرم‌ها رسیدگی کند. ساترا خود را در یک زمینه مسئول می‌بیند. اینکه ساترا نظارت محتوایی دارد و نظارت مدیریتی ندارد به‌درد نمی‌خورد. در اینجا چه کسی باید از حقوق مردم دفاع کند؟ سازمان حمایت از مصرف‌کننده باید وارد شود. این سازمان در زمینه قیمت‌گذاری همواره موثر بوده و می‌تواند وارد شود. در این زمینه هم باید وارد شود.»
بیشتر بخوانید:
اقدام خلاف عرف فیلیمو و نماوا/ آیا VODها خودمختارند؟!
این تهیه‌کننده سینما در واکنش به صحبت‌های مطرح‌شده دست‌اندرکاران این پلتفرم‌ها مبنی‌بر اینکه این افزایش به‌دلیل تولید محتواست، می‌گوید: «مگر آنهایی که در آمریکا کار می‌کنند چه می‌کنند؟ تولید هوا نمی‌کنند! نتفلیکس، سونی و آمازون هیچ‌یک فقط ارائه اینترنت ندارند و محتوا هم تولید می‌کنند. بیشتر از داخلی‌ها اینها تولید محتوا دارند. الان محتواهایی که نتفلیکس تولید می‌کند به‌لحاظ محتوایی بهترین و بیشترین است ولی قیمت آن ۰.۲۹درصد است. بنابراین تولید محتوا بهانه خوبی نیست. اینها هم از اینترنت‌فروشی سود می‌برند و هم از کاربر اشتراک می‌گیرند و کار خاصی هم انجام نمی‌دهند. نگرانی ما از انحصار به‌خاطر همین است. نوعی انحصار ایجادشده و دو شرکت بزرگ هستند که به‌قول خودشان ۹۰درصد بازار را دراختیار دارند. این را آقای شانه‌ساز مصاحبه کرده که ۴۰درصد را نماوا دراختیار دارد و ۵۰درصد هم در اختیار فیلیمو است، یعنی ۹۰درصد بازار دست این دو شرکت است. در کشورهایی که سرمایه‌داری است و همه انتقاد داریم این میزان بی‌حساب و کتاب کسی با مردم برخورد نمی‌کند و اگر اتفاقی بیفتد در قانون مجازات سنگینی درنظر گرفته شده است. در اینجا دوستان هزینه‌های دیگری دارند و افراد دیگری هم حتما منتفع می‌شوند که مسئولیت دارند.»
تهیه‌کننده «قرمز» در پاسخ به این سوال که اگر این انحصار شکسته شود این اتفاق نخواهد افتاد، جواب می‌دهد: «درست است. شرکت‌هایی هستند که قیمت‌ها را بالا نبرده‌اند و کمک هم می‌کنند ولی این دو شرکت که ۹۰درصد بازار را دارند به‌معنای انحصار است. اینجا باید دولت وارد شود یا سازمان حمایت از مصرف‌کنندگان وارد شود و در جریان باشید هزینه کاربری هر ماه در کشورهای دیگر مساوی یک قیمت بلیت است. بلیت ما الان ۲۰هزار تومان است و در زمان جشنواره که گران کردند و قیمت حداقلی هم ۳۰هزار تومان بود. از نتفلیکس می‌توانید قیمت را در بیاورید. هرکدام ۱۲دلار است. بستگی به کیفیت دارد. براساس کیفیتی است که به شما ارائه می‌دهد قیمت تعیین می‌شود. فورکی به قیمت یک‌دلار به شما ارائه می‌کند. اگر با قیمت معمولی‌تر بازدید کنید ۸دلار است. بنابراین اقدام پلتفرم‌های داخلی سوءاستفاده است.»
خدا را شکر، آقای شکوری!
هفته گذشته، محمدجواد شکوری، مدیرعامل شرکت صبا ایده که فیلیمو زیرمجموعه آن است در گفت‌وگو با «صبح نو» و در پاسخ به انتقادات مطرح شده درخصوص افزایش تعرفه گفته بود: «مارکت و بازار را مخاطب انتخاب می‌کند. اینکه مخاطب فیلیمو را انتخاب کرده نشان‌دهنده این است که از سرویسی که دریافت می‌کند رضایت دارد و این برای ما قابل افتخار است. این به درآمد سرانه خانوار و نمونه‌های خارجی مرتبط است. در ترکیه هزینه اشتراک نتفلیکس چهارونیم دلار است. درآمد سرانه مردم آنجا سه هزار دلار است. همین را مبنای ایران کنیم.» حرف‌های شکوری ظاهرا منطقی است اما این قیاس نهایتا به ضرر او و مجموعه تحت مدیریتش است. کاش شکوری، نتفلیکس را مثال نمی‌زد تا مخاطبان و اهالی رسانه هم از نظر کیفی، آثار تولیدی این دو پلتفرم را قیاس نمی‌کردند. نکته دیگر صحبت‌های شکوری، درباره رضایت مخاطبان فیلیمو است. با توجه به ضعف‌های گسترده صداوسیما و البته وجود کارهای قابل دفاع در شبکه نمایش خانگی، مردم در ۹ ماهه نخست سال جاری از پلتفرم‌ها رضایت داشتند اما آیا نباید شرایط و اضطرار مخاطب را هم در نظر گرفت؟ و یا بدتر از آن، باید از شرایط خاص جامعه و مخاطب سوءاستفاده کرد؟
شکوری در آن گفت‌وگو به این سوالات پاسخ نداد و در بخش دیگری از گفت‌وگویش مطلب شگفت‌انگیز دیگری گفت: «ما باید در سال۹۹ حدود ۱۰۶هزار تومان از مخاطبان دریافت می‌کردیم. حالا اگر از زاویه تولید به قضیه نگاه کنیم، در نیروی انسانی تا ۴۵ درصد و در تجهیزات تا ۱۳۰درصد رشد هزینه داشته‌ایم. ضمنا تا پارسال سریال‌ها با نماوا مشترک بود که به‌دلیل سرشکن شدن هزینه‌ها، به لحاظ اقتصادی به‌صرفه‌تر بود. جدایی این دو شرکت به لحاظ رقابتی به نفع مردم شده اما از طرفی هزینه تولید نیز افزایش می‌یابد.» یعنی مخاطب ایرانی باید از شکوری و فیلیمو تشکر کند که به جای ۱۰۶ هزار تومان، بیش از ۶۰ هزار تومان پرداخت می‌کند و پیش از این هم نزدیک به ۳۰ هزار تومان پرداختی داشته است؟ آیا مخاطب ایرانی باید هزینه و بهای جدایی فیلیمو از نماوا را بدهد؟ مگر پلتفرم‌های خارجی تولید محتوا ندارند که حالا مردم باید برای سریال‌های تولیدی این دو پلتفرم، هزینه بیشتری پرداخت کنند؟ اگر پلتفرم‌ها قرار بود فیلم‌های قیچی شده خارجی و فیلم‌ها و سریال‌های تکراری ایرانی را پخش کنند که سایت‌های غیرقانونی بودند و این کار را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دادند، دیگر چه نیازی به بستن آنها و میدان دادن به پلتفرم‌های داخلی بود؟ اگر دستگاه‌های نظارتی، پشت پلتفرم‌های داخلی قرار گرفت و از آنها حمایت کرد به دلیل قول دست‌اندرکاران این وی‌اودی‌ها در گسترش فرهنگ و تولیدات داخلی بود نه سوءاستفاده از وضعیت خاص جامعه و رسانه‌ها. مردمی که درگیر مرغ و روغن و تخم مرغ و گرانی آنها هستند، چقدر برای سبد فرهنگی امکان هزینه دارند که بخواهند آن را دو برابر هم بکنند؟ در اکثر کشورها، هنرمندان به اختیار خودشان، دستمزد خود را کم کرده‌اند تا هزینه‌های مردم هم کم شود اما اینجا مثل فوتبال، دستمزدها بیشتر شد و حمایت از مردم در حد شعار ماند و حالا مردم باید هزینه‌های اضافی را پرداخت کنند تا هیچ فرد و شرکتی ضرر نکند.
شکوری در ادامه گفت‌وگویش به تولید بیش از ۱۴۰۰ اپیزود محتوای اختصاصی در سال آینده اشاره کرده و گفته که باید هزینه تامین ساخت این برنامه‌ها از طریقی تامین شود: «۶ اپیزود در هفته عدد بسیاری بالایی است. نقدینگی اینها باید از محل اشتراک‌ها تامین شود. پول را باید از دست مردم بگیریم و وارد تولید کنیم. راه دیگری نداریم. پس اگر اعدادی افزایش پیدا کرده حتما منطقی داشته است. همان‌طور که قبلا هم گفتم، با توجه به حجم تولیدات و هزینه‌های آن، قیمت اشتراک فیلیمو تغییر کرده است.» اینجا دیگر جایی است که باید تعارفات را کنار گذاشت و مدیرعامل محترم این کار را کرده است. پلتفرم‌ها از ابتدا قرار بود محتوا تولید کنند و بر فرض تولید روزانه و ثابت، کار خاصی نکرده‌اند. نکته دیگر اینکه این پلتفرم چگونه تشخیص می‌دهد که مخاطبان برای دیدن مثلا کارتون و انیمیشن سراغ آنها می‌روند یا سریال‌های تولیدی و اساسا تکلیف آنهایی که مثلا می‌خواهند از فیلیمو مدرسه یا سریال‌های غیرتولیدی استفاده کنند چه می‌شود؟ این چه استدلالی است که به بهانه تولیدات روزانه، بهای پرداختی مخاطب را بالا ببریم؟ مگر پلتفرم‌هایی مانند نتفلیکس و آمازون بابت تولیدات روزانه، هزینه‌هایشان را دو برابر می‌کنند؟ درنهایت مخاطبان فیلیمو باید خدا را شکر کنند که با افزایش چهار برابری مواجه نشدند و معلوم نیست تکلیف تبلیغات فیلیمو چه می‌شود؟ اگر در شرایط فعلی تبلیغات دارد که می‌تواند از این طریق هزینه‌هایش را جبران کند و اگر ندارد هم منطقی است که از این فرصت استفاده کند.
ببین کاراتو، آقای تلویزیون
این اتفاقات درحالی رخ می‌دهد که رسانه فراگیر و بزرگی مانند تلویزیون، انگار دست از ساختن سریال‌های فاخر و جذاب کشیده و به بهانه افزایش هزینه‌ها، میدان را به نفع شبکه نمایش خانگی خالی کرده است. هنوز زمان زیادی از پخش سریال‌های «خیابان خلوت کن» نگذشته و یادمان است که شبکه‌های تلویزیونی برای پرکردن اوقات فراغت مردم با یکدیگر رقابت داشتند، نه شبکه‌های داخلی و خارجی دیگر. به عبارت دیگر، صداوسیما بازی ۶ هیچ برده را به وی‌اودی‌ها باخته است و تغییر نتیجه از طریق قانون هم چندان جذاب و اخلاقی نیست و هرچند دیر اما وقتش رسیده که تصمیم مقتدرانه و بهتری بگیرد و از سپردن سریال‌ها به دوستان ظاهرا همفکر و همراه دست بردارد و کیفیت اثر را بر موارد دیگر ترجیح دهد.
قطعا یکی از دلایل قدرت‌نمایی و انحصارگرایی پلتفرم‌های داخلی، ضعف و انفعال تلویزیون در سال‌های اخیر بوده و تجربه نشان داده که یک سریال خوب به مراتب بیشتر از یک شبکه متوسط، اثر داشته و مخاطب جذب کرده است. شاید شبکه نمایش خانگی به خودش حق بدهد که اوقات فراغت و سرگرمی مردم را در حضور خواب‌آلوده صداوسیما به گروگان بگیرد و بابت تولیداتش که از وظایف اصلی‌اش است طلب پول بیشتری کند. کسی مخالف رسانه قوی نیست، هم صداوسیما باید قدرتمند باشد هم شبکه نمایش خانگی. رقابت هم باید بین آنها جوانمردانه باشد، نه از طریق وزارتخانه‌ها و مجلس و طرح‌های سفارشی. حالا و در این شرایط معلوم شد که گوشت قربانی دعوای بین صداوسیما و وی‌اودی‌ها، فقط مردم هستند.
پلتفرم‌های خارجی
حالا که مدیران پلتفرم‌های داخلی و مخاطبان، پای پلتفرم‌های خارجی را به مساله افزایش قیمت‌ها باز کرده‌اند بد نیست نگاهی بیندازیم به وضعیت و تعرفه‌های مهم‌ترین آنها.
نتفلیکس
این شرکت در سال ۱۹۹۷ راه‌اندازی شده و در آن سال‌ها نتفلیکس فعالیتش را با ارسال پستی DVD آغاز کرد و بعدها با گسترش فعالیت خود، سرویس پخش آنلاینش را نیز راه‌اندازی کرد و در اولین و مهم‌ترین اقدام در تولید محتوایش، سریال «خانه پوشالی» را تهیه کرد که باعث شهرت فراوان این کمپانی شد. هم‌اکنون نتفلیکس فیلم‌ها و سریال‌های زیادی را در سراسر جهان تولید می‌کند و از چنان قدرت و نفوذی برخوردار است که به آن لقب «غول رسانه آنلاین» داده‌اند. پلن استاندارد نتفلیکس که به مشترکان اجازه می‌دهد تا به‌صورت همزمان روی دو نمایشگر، فیلم‌ها و سریال‌ها را تماشا کنند، اکنون یک دلار گران‌تر شده و به‌جای ۱۳ دلار ماهانه، به قیمت ۱۴ دلار فروخته می‌شود. پلن استاندارد نتفلیکس همچنین امکان دسترسی مخاطبان به محتواهای HD این شبکه را فراهم می‌کند. از سوی دیگر، گران‌ترین پلن نتفلیکس که پریمیوم نام دارد، با افزایش قیمت ۲ دلاری مواجه شده و از این به بعد با قیمت ۱۸ دلار ارائه می‌شود. پلن پریمیوم به کاربران اجازه می‌دهد تا همزمان روی چهار دستگاه و با کیفیت Ultra HD به تماشای فیلم و سریال بپردازند. نتفلیکس قیمت پلن پایه خود را تغییر نداده و همچنان با قیمت ۹ دلار آن را ارائه می‌کند. افرادی که این پلن را تهیه کنند فقط می‌توانند روی یک دستگاه به استریم فیلم و سریال بپردازند و همچنین از کیفیت HD محروم خواهند بود.
آمازون ویدئو
شرکت «آمازون» درحال حاضر یکی از بزرگ‌ترین و ثروتمندترین شرکت‌های حوزه IT به‌شمار می‌رود و میلیون‌ها کاربر در سراسر جهان دارد. سرویس ویدئویی این شرکت نیز سال‌هاست فعالیت خود را آغاز کرده و با پیشنهاد مبلغ حق عضویت سالانه ۹۹ دلار، بازه گسترده‌ای از محتوا گرفته تا حتی رایگان شدن هزینه ارسال برخی از محموله‌هایش به صورت محدود را در اختیار مشتریانش قرار می‌دهد. آمازون طی چند سال اخیر فیلم‌ها و سریال‌های محبوبی را در سرویس ویدئویی خود ارائه کرده و رقیب سرسختی برای نتفلیکس محسوب می‌شود. این پلتفرم برای هزینه اشتراک پریمیوم ماهانه خودش ۱۲.۹۹ دلار و هزینه سالانه‌اش ۱۱۹ دلار در نظر گرفته و پلن پایه‌اش نیز۸.۹۹ دلار است که به ویدئوی معمولی اختصاص دارد. جالب است بدانید اگر که شما فیلمساز باشد و بخواهید از طریق سرویس TVOD محصول خودتان را در آمازون ارائه کنید، سرویس آمازون ۵۰ درصد مبلغ دریافت شده از مشتری را به خود اختصاص می‌دهد و ۵۰ درصد دیگر را به شما پرداخت می‌کند.
HBO GO و HBO NOW
شبکه HBO برای مشتریانش ۲ سرویس پخش ویدئو آنلاین ایجاد کرده تا آنها بتوانند محتوای شبکه را از طریق اینترنت تماشا کنند. البته هزینه پرداخت شده توسط مشتری برای شبکه مذکور تفاوتی با سرویس آنلاین ندارد و علاقه‌مندان به این سرویس می‌توانند با پرداخت هزینه، محصولات ارزشمند این شبکه مانند سریال محبوب «بازی تاج‌وتخت» را به صورت آنلاین تماشا کنند. پرداخت هزینه ۱۴.۹۹ دلار در ماه، باعث می‌شود که سرویس ویدئویی آنلاین HBO در دسته آثار گران‌قیمت قرار بگیرد. این شبکه باوجود اینکه سریال‌های متنوع و جذابی دارد اما گران بودنش از نقاط ضعف آن محسوب می‌شود.
دیزنی‌پلاس
دیزنی‌پلاس پلتفرم جدید جریان دیزنی است که در اواخر سال۲۰۱۹ در آمریکا راه‌اندازی شد. این برنامه یک‌مرحله‌ای برای برنامه‌های دیزنی، پیکسار، ستارگان جنگ، مارول و نشنال‌جئوگرافیک است و احتمالا سهم بزرگی را در سهم آنلاین خودش قرار خواهد داد. درحال حاضر، دیزنی‌پلاس فقط در آمریکا ۶.۹۹ دلار در ماه یا ۶۹.۹۹دلار در سال هزینه دارد. فقط یک ردیف قیمت‌گذاری در این پلتفرم وجود دارد، به این معنی که هر مشترکی همان محتوا را دریافت می‌کند و برای آنها کیفیت حداکثر ۴K با وضوح تصویر و HDR برای فیلم‌ها و نمایش‌های سازگار بدون تبلیغات پخش می‌کند. دیزنی گرچه از قبل صاحب سهام بود اما با خرید Fox ۲۱st Century که در سال۲۰۱۷ آغاز شد، در اوایل سال۲۰۱۹ که ۳۰درصد سهم شرکت Hulu را نیز داشت، ۳۰درصد از سهام خود را در Hulu به ۶۰درصد افزایش داد. سپس دیزنی سهم ۹.۵درصدی سهام را از AT&T خریداری کرد، درحالی که Comcast موافقت کرد کنترل خود را در هولو به دیزنی واگذار کند و با مالکیت رسمی که در سال‌های آینده برگزار می‌شود، کنترل شود.
هولو
این شرکت از سال۲۰۰۸ به بعد به‌نوعی شکل گرفته است و بخش‌های مختلفی از سرویس آنلاین جذب مخاطب تلویزیونی خود طی سال‌های متمادی، ازجمله درگاه آنلاین مجزا به‌نام Hulu Plus دارد. با داشتن یک بستر مرکزی Hulu برای پخش قسمت‌های تلویزیونی، فیلم‌ها و موارد دیگر و ارتباط نزدیک با پخش‌کنندگان اصلی ایالات‌متحده که از محتوای برجسته این سرویس بازدید می‌کنند نیز قابل دسترسی است.
ارزان‌ترین طرح قیمت‌گذاری هولو با ۵.۹۹دلار در هر ماه و همراه با تبلیغات است. برای خلاص شدن از شر آگهی‌های تجاری حین نمایش، باید در برنامه ماهانه ۱۱.۹۹دلاری مشترک شوید، هرچند تعداد معدودی از برنامه‌های آن هنوز تبلیغات گاه‌وبیگاه دارند. همچنین گزینه‌هایی برای اضافه کردن کانال‌های تلویزیونی زنده با قیمت کلی ۴۴.۹۹دلار در هر ماه یا اضافه کردن خدماتی مانند HBO،Showtime یا Cinemax با افزایش ۱۵-۱۰ دلار وجود دارد.
نکته جالب دیگر درباره این دو شرکت، گزینه پیوستن دیزنی‌پلاس و هولو با یکدیگر است. دیزنی بسته‌ای مشترک را شامل دیزنی‌پلاس، Hulu و ESPN+ با قیمت ۱۲.۹۹دلار ارائه کرده که همان قیمت حق بیمه برنامه Netflix برای سه کتابخانه محتوای مجزا و طیف گسترده‌ای از تلویزیون ایالات‌متحده است.