به گزارش مشرق، کانال تلگرامی اندیشکده راهبردی تبیین نوشت: در سال‌های اخیر، یکی از روندهای کلانی که در غرب آسیا فزاینده به نظر می‌رسد، کاهش مداخله آمریکا در تحولات منطقه‌ای است. اگرچه این روند را نباید خروج یا انزوا تلقی کرد، اما به نظر می‌رسد وابسته به آن، برخی روندهای خرد پیش می‌رود که از جمله آن‌ها «منطقه‌گرایی» است.
منطقه‌گرایی که در اینجا مورد نظر است، نه ذیل همگرایی منطقه‌ای مانند آنچه در اروپا محقق شد، بلکه منظور گسترش سازوکارهای منطقه‌ای، تلاش درون‌منطقه‌ای برای حل بحران‌ها و شکل‌گیری ائتلاف‌های منطقه‌ای است. در این چارچوب به نظر می‌رسد نشانه‌هایی برای توسعه این روند در غرب آسیا وجود دارد.
پروژه شام جدید با همکاری عراق، مصر و اردن را می‌توان ازجمله نمونه‌های گسترش روندهای درون‌منطقه‌ای دانست. فارغ از زمینه‌ها و محرک‌های احتمالی فرامنطقه‌ای این روند، به نظر می‌رسد چارچوب ایجادشده میان سه کشور برای توسعه روابط اقتصادی و سیاسی می‌تواند منجر به بازیابی نقش بازیگران منطقه‌ای حاضر در آن شود. احیای خط لوله گاز عربی نیز ازجمله روندهایی است که ابعاد اقتصادی بیشتری دارد.
اجلاس بغداد که با حضور سران و مقامات کشورهای منطقه برگزار شد، مصداق دیگری از یک روند منطقه‌ای بود. اگرچه اهداف هرکدام از بازیگران برای شکل‌دهی به یا مشارکت در نشست بغداد متفاوت به نظر می‌رسد، اما می‌توان آن را نشانی از رشد سازوکارهای منطقه‌ای دانست. البته ابتکارهایی مانند روند آستانه برای حل و فصل بحران سوریه اگرچه با حضور یک بازیگر فرامنطقه‌ای (روسیه) پیش از این نیز وجود داشت.
در مجموع به نظر می‌رسد فصل مشترک تمایل بازیگران فرامنطقه‌ای (آمریکا/روسیه/چین) فعلا حمایت از روندهای منطقه‌ای در غرب آسیاست؛ اما از یک نکته نباید به سادگی گذشت: تنش و شکاف‌های متعدد و متراکم در این منطقه می‌تواند چون عاملی شگفتی‌ساز، مسیر تحولات را تغییر دهد.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.