سرویس ورزش مشرق - تیم ملی فوتبال ایران در چهارمین و حساس ترین دیدار مرحله نهایی انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ در قاره آسیا در استادیوم خالی از تماشاگر آزادی برابر کره جنوبی به تساوی ۱-۱ رسید تا با ۱۰ امتیاز به صدرنشینی خود ادامه دهد.

شاید از معدود دفعاتی بود که پیش از بازی با کره اکثریت انتظار برد از ایران داشتند و دلیل آن هم نتایج خوب قبلی تیم ملی و البته بردهای کمرنگ کره مقابل حریفان بود. اما برخلاف انتظار نه کره پایین تر از حد انتظار نشان داد و نه بازیکنان ایران شادابی دیدارهای گذشته را داشتند.

درست است که ایران ۲ توپ به تیر دروازه کره زد و اگر شانس با کره یار نبود ایران برنده میدان می شد، اما بهتر است کمی واقع بینانه تر به بازی نگاه کنیم و تساوی را همانگونه که سرمربی کره هم گفت نتیجه عادلانه تری بدانیم.

در نیمه اول به اذعان خود اسکوچیچ کره ای ها بهتر از ما بودند؛ "در نیمه اول می‌دانستیم در میانه میدان مشکل داریم و سعی کردیم با تغییرات فاصله بین بازیکنان ایران و کره را کمتر کنیم. می‌دانستیم دوئل سه به سه در میانه میدان داریم. در نیمه دوم با اضافه شدن نورافکن نمایش بهتری داشتیم. در نیمه اول به این موضوع آگاه بودم که اگر دو مهاجم جلو بروند، تعادل به هم می‌خورد ولی آگاهانه این کار را کردم. ما آگاهانه تصمیم گرفتیم که در خط حمله بازیکن بیشتری داشته باشیم و دلیلش این بود که بهتر حمله کنیم. ولی تا دیدیم تعادل تیم به هم خورده تاکتیک را تغییر دادیم. ما آماده اتفاقات دیگر بودیم. دوباره تکرار می‌کنم که آگاهانه تعداد بازیکنان میانه زمین را کم کردم و ریسکی بود که به عنوان سرمربی قبول کردم."

در نیمه دوم انتظار تغییراتی در ترکیب تیم می رفت اما این انتظار فقط با تعویض قابل پیش بینی امید نورافکن با علی قلی زاده آن هم در اواسط نیمه به سر رسید و تا دقیقه ۹۰ تعویضی از اسکوچیچ ندیدیم. شاید از هر یک از علاقه مندان تیم ملی سوال کنیم اولین ایراد و انتقادشان از اسکوچیچ تعویض های دیرهنگام و بازی ندادن به برخی بازیکنان سرعتی و موثر مثل مهدی ترابی و سامان قدوس و مهدی قایدی باشد. صدالبته که نظر نهایی درباره ترکیب تیم با سرمربی است و مسئول اصلی بازی دادن یا ندادن به یک بازیکن شخص اول نیمکت است اما روند بازی خصوصا از اواسط نیمه دوم اینگونه نشان می داد که برخی بازیکنان شادابی و طراوت لازم را ندارند و در زمین راه می روند و نیاز به تزریق یک نیروی تازه نفس احساس می شد. البته که در کل چند بازی اخیر نبود یک هافبک بازیساز و خلاق در میانه میدان بسیار به چشم آمده که با وجود سامان قدوس می توان تا حدودی این خلا را پوشاند.

پس از گل تساوی و چند دقیقه بعد ضربه طارمی که به تیر دروازه کره اصابت کرد، این انتظار می رفت که ایران خیمه خود را روی دروازه کره سنگین تر کند و برای گل دوم تلاش کند، اما با عقب نشستن یکباره تیم و جلو کشیدن بازیکنان کره عملا نشان داد اسکوچیچ به تساوی در این بازی راضی شده است. حتی تعویض های دیرهنگام سرمربی کروات هم این فرضیه را تقویت کرد.

در حملات دقایق پایانی کره نفس هواداران تیم ملی در سینه ها حبس شده بود و ترس از خوردن گل دوم هر لحظه نزدیک بود به واقعیت تبدیل شود و اگر مهار خوب بیرانوند در دقیقه ۹۳ نبود چه بسا این بازی را با وجود زدن دو تیر به دروازه کره ببازیم!

به نظر می رسد شرایط خوبی که برای صعود بی دغدغه ایران فراهم شده این انتظار را هم به وجود آورده که تیم ملی بازی‌های زیباتر و کم اشتباه تری به نمایش بگذارد که علاقه مندان به خود را هم راضی نگه دارد. تغییر تاکتیک در زمان هایی که بازی گره می خورد یا تعویض ستاره ای که روزش نیست و نمی تواند آن تاثیر همیشگی را داشته باشد کمترین انتظار از سرمربی تیم ملی است که حالا با رکورد ۱۰ برد پیاپی و ۱۱ بازی بدون شکست رکوردی جالب توجه در تاریخ ملی فوتبال ما ثبت کرده است. اسکوچیچ که هنوز نتوانسته محبوبیت اکثریت فوتبالدوستان را به خود جلب کند در چنین دیدارهای حیاتی می تواند توانایی و هوش مربیگری خود را به نمایش بگذارد و جواب انتقادها را بدهد.

با این وجود ایران با این تساوی با ۱۰ امتیاز فاصله ۲ امتیازی خود با کره جنوبی و ۵ امتیازی با تیم سوم را حفظ کرد و همچنان شانس اول صعود از گروه A محسوب می شود.