به گزارش مشرق، ۱۴ می ۱۹۴۸ مصادف با ۲۴ اردیبهشت، به عنوان روز «نکبت» شناخته می‌شود. این روز، سالگر تشکیل رژیم صهیونیستی و اخراج و آواردگی صدها هزار فلسطینی از سرزمین خود است.
تصویری از آورگان فلسطینی در سال ۱۹۴۸
در سال ۱۹۱۵، یعنی یک سال پس از آغاز جنگ جهانی اول، انگلستان به این نتیجه رسیده بود که متفقین پیروز جنگ خواهند بود و امپراطوری عثمانی تجزیه می‌شود. بنابراین، به سراغ برنامه ریزی به منظور امتداد استعمارگری در دوران بعد از جنگ رفت. در این زمان، یک سرهنگ انگلیسی به نام مارک سایکس با یک دیپلمات فرانسوی به نام فرانسوا پیکو، در سفارت بریتانیا در فرانسه با هم مذاکراتی داشتند که خروجی آن، نقشه سایکس-پیکو شد.
تصویری از نقشه استعماری سایکس-پیکو
براساس این نقشه، کشورهای منطقه غرب آسیا با هدف نفوذ و استعمار، میان انگلستان و فرانسه تقسیم شدند و ملاک اصلی این تقسیم بندی، دسترسی به منابع انرژی، به ویژه نفت بود و بر همین اساس، ایران مورد توجه انگلیسی‌ها قرار داشت. اما در این میان، یک منطقه‌ای وجود داشت که سایکس و پیکو در مذاکرات خود به نتیجه نرسیدند که مستقیم در اختیار انگلستان قرار گیرد یا فرانسه و در نتیجه، توافق کردند این منطقه که هم از نظر منابع انرژی و هم از نظر گذرگاه‌های بین‌المللی، موقعیت مناسبی دارد، به طور مشترک تحت کنترل انگلستان و فرانسه قرار گیرد و قیمومیت آن برعهده انگلستان باشد. نام این منطقه، فلسطین بود. البته برای پیشبرد اهداف خود، نام منطقه بین‌المللی را بر آن نهادند. بین سایکس و پیکو تصمیم بر آن شد که گروهی از یهودیان ساکن اروپا را به آن جا منتقل کنند. توافق استعماری سایکس -پیکو، مبنای شکل گیری رژیم صهیونیستی قرار گرفت که عملا در سال ۱۹۴۸، اجرایی شد.
اصطلاح روز «نکبت» به قدری پذیرفته شده است که حتی کسی در سطح «بان‌کی‌مون»، رئیس وقت سازمان ملل در سال ۱۳۸۷، در گفت‌وگو با تشکیلات خودگردان فلسطین، از این اصطلاح استفاده کرد. این روز بعد از جنگ میان فلسطینیان و تجاوزگران صهیونیست و اعلام استقلال اسرائیل، نام گذاری شد.
روایت خبرگزاری فرانس ۲۴ از روز نکبت
جنایت‌های انجام شده حول محور روز «نکبت»
در سال ۱۹۴۷ قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل متحد، معروف به قطعنامه «تقسیم»، به تشکیل دو دولت عربی و یهودی در مرزهای فلسطین رای داد. براساس این طرح استعماری، قرار شد که ۴۷درصد از سرزمین فلسطین به اعراب و سایر بخش‌ها به یهودیان اختصاص داده شود. لازم به ذکر است که رژیم صهیونیستی به این قطعنامه استعماری و ضد بشری هم پایبند نماند و در این سال‌ها، بیش از ۸۵ درصد از سرزمین فلسطین، تحت اشغال و تجاوز صهیونیست‌ها قرار گرفت. این طرح که با مخالفت کشورهای عربی مواجه شد، نخستین طرح رسمی برای تقسیم فلسطین و تجاوز به حقوق فلسطینی‌ها بود. با اجرای این طرح، درگیری‌هایی میان فلسطینی‌ها و شبه نظامیان صهیونیستی آغاز شد. این طرح در حالی سهم بیشتر را به یهودیان می‌داد که در آن زمان، جمعیت اعراب بیش از دو برابر یهودیان تخمین زده می‌شد.
در طول روزهای بعد از روز نکبت در سال ۱۹۴۸، حداقل ۱۵ هزار فلسطینی شهید و ۷۵۰ هزار فلسطینی از کشورشان اخراج شدند. این رقم بیشتر از نصف جمعیت فلسطین در آن زمان بود. در مجموع ۷۰ درصد فلسطینی‌ها اخراج یا مجبور به ترک خانه‌های اصلی خود شدند. بنا به آماری که در سال ۲۰۰۹ منتشر شد، تعداد پناهندگان و نوادگان فلسطینی‌های اخراج شده که حالا در کشورهای مختلف پراکنده شده‌اند به بیش از هفت میلیون نفر می‌رسد.
اردوگاه آوارگان فلسطینی در اردن
آن دسته از اعراب فلسطینی که در سرزمین‌های اشغالی سکونت دارند، با وجود آنکه سرزمین‌ها متعلق به خودشان است، به عنوان شهروندان درجه دو شناخته می‌شوند. گروه‌های حقوق بشری، ۵۰ قانون از سوی صهیونیست‌ها را شناسایی کرده‌اند که تبعیض علیه شهروندان عرب محسوب می‌شود. وضعیت این دسته از فلسطینی‌ها به‌گونه‌ای است که لفظ آورگان داخلی به آن‌ها نسبت داده می‌شود.
با شروع اشغال رسمی فلسطین از سال ۱۹۴۸، بیش از ۵۳۰ شهر و روستای فلسطینی تخریب شد. بسیاری از این تخریب‌ها با این هدف صورت گرفته که فلسطینی‌های آواره نتوانند به خانه‌های خود بازگردند.
آگرچه فرآیند آوارگی سازمان یافته و گسترده مردم فلسطین، بعد از تاسیس رژیم صهیونیستی در روز نکبت شدت یافت؛ اما روند مذکور پیش از این تاریخ نیز، آغاز شده بود. نخستین خروج دسته‌جمعی، به بعد از مصوبه سازمان ملل در سال ۱۹۴۷ نسبت داده می‌شود. در واقع روز نکبت، نقطه اوج روندی بود که از سال قبل، آغاز شده بود.
شمار فلسطینی‌هایی که پیش از تاسیس رژیم اسرائیل از سرزمین‌هایشان خارج شدند، بیش ۳۵۰ هزار نفر تخمین زده می‌شود. در کمتر از ۶ ماه، از دسامبر ۱۹۴۷ گروه‌های مسلح صهیونیست حدود ۴۴۰ هزار فلسطینی را از ۲۲۰ روستا بیرون کردند. در خلال جنگ فلسطینیان با اشغالگران صهیونیست و تشکیل این رژیم، حدود ۷۰۰.۰۰۰ فلسطینی آواره شده و بسیاری از مناطق تخریب شدند.
یکی دیگر از جنایات صهیونیست‌ها، «کشتار دیر یاسین» بود که بعد از آن، روند فرار فلسطینی‌ها سرعت گرفت. این کشتار به تهاجم نیروهای شبه‌نظامی صهیونیست در تاریخ ۹ آوریل ۱۹۴۸، چند هفته پیش از تاسیس دولت اسرائیل به روستای دیر یاسین، باز می‌گردد. در این قتل‌عام، حدود ۱۰۷ فلسطینی به شهادت رسیدند. پس از این رویداد، فلسطینی‌های زیادی از ترس تکرار چنین وقایعی، از خانه‌هایشان فرار کردند.
شراکت آمریکایی‌ها در جنایات صهیونیست‌ها
به گزارش اندیشکده آمریکایی «موسسه خاورمیانه»، آمریکا در جنایات صهیونیست‌ها حول موضوع روز نکبت دخیل هستند که موارد آن عبارتند از:
وبسایت موسسه آمریکایی خاورمیانه: پنج نکته‌ای که آمریکا در خصوص روز نکبت در زمان آشکار شدن آن می‌دانست.
۱. آمریکایی‌ها مطلع بودند که صهیونیست‌ها در مرزهای تعیین شده توسط سازمان ملل، متوقف نمی‌شوند. سرکنسولگری وقت ایالات متحده، در گزارش خود به وزارت خارجه به نقل از رهبر وقت صهیونیست‌ها نوشته بود: «هدف اصلی یهودیان، کل فلسطین است.»
۲. آمریکایی‌ها تایید کردند که مهاجرت و فرار ناشی از ترس فلسطینی‌ها از سرزمین خود، نتیجه جنایات صهیونیست‌ها بوده است؛ نه یک اتفاق طبیعی به خاطر مسائل ناشی از جنگ. به عبارت دیگر، طرح اخراج فلسطینیان از سرزمین‌های خود، از ابتدا مشخص بود و اسرائیلی‌ها قصد داشتند که با جنگ، فلسطینیان را اخراج کنند و آمریکایی‌ها نیز از این موضوع مطلع بودند.
۳. غارت و تخریب سیستماتیک اموال به منظور جلوگیری از بازگشت آوارگان فلسطینی. آمریکایی‌ها می‌دانستند تخریب عمدی خانه‌ها با هدف جلوگیری از بازگشت فلسطینی‌هاست. سرکنسول وقت آمریکا در اورشلیم در گزارش خود نوشته بود: «همه خانه‌ها و مغازه‌های عرب کاملا غارت‌شده و حتی قاب پنجره‌ها، درها، لوله‌کشی‌ها، وسایل برقی و تاسیسات برداشته شده است. امکان بازگشت اعراب به خانه‌های خود در اسرائیل یا فلسطین اشغالی یهودیان، بسیار کم است.»
۴. فلسطینیان تحت کنترل اسرائیل با رفتارهای سخت و تبعیض آمیز مواجه شدند و این نکته نیز مورد اطلاع آمریکایی‌ها قرار داشت.
۵. آمریکایی‌ها به وضعیت بد فلسطینی‌هایی که تحت کنترل اسرائیل مانده بودند و همچنین آن‌ها که آوره شده بودند اقرار داشتند. نخستین سفیر آمریکا در دولت تازه تاسیس اسرائیل می‌نویسد: «تراژدی پناهندگان عرب در حال رسیدن به ابعاد فاجعه‌بار است و باید به عنوان یک فاجعه با آن برخورد شود.»