به گزارش مشرق به نقل از روسیاالیوم، منابع هندی از زخمی شدن ۴۰ نفر در جریان درگیری های شدید میان ساکنان و ارتش هند در ایالت مانیپور در شمال شرق این کشور خبر دادند.
این منابع بیان کردند که درگیری در منطقه پشنوپور زمانی رخ داد که ساکنان محلی از قبیله کوکی، مقررات منع آمد و شد را نقض کردند و به موانع ایجاد شده از سوی ارتش هند در جاده حمله ور شدند و ارتش هم از گاز اشک آور و گلوله های پلاستیکی استفاده کرد.
بر اساس این گزارش، ساکنان تلاش کردند که موانع را بردارند زیرا به گفته آنها، عبور و مرور را مختل کرده است.
همزمان مقامات محلی از ساکنان پشنوپور خواستند که آرامش خود را حفظ کنند و نظم را مختل نکنند.
ماجرا چیست؟
چند ماه بعد از آغاز خشونت‌های قومی تکان‌دهنده در ایالت مانیپور، این ایالت دچار وضعیتی شده که بسیاری آن را در آستانه جنگ داخلی می‌بینند. درگیری‌ها میان اکثریت «میتی» مانیپور و قوم کوکی در این ایالت بیش از ۱۰۰ کشته و ۴۰۰ زخمی به جا گذاشته است.
حدود ۶۰ هزار نفر آواره شده‌اند و در ۳۵۰ اردوگاه مختلف پناه گرفته‌اند. نزدیک به ۴۰ هزار نیروی امنیتی -از ارتش، شبه نظامیان و پلیس- تلاش می‌کنند که درگیری‌های را پایان دهند. از زمان شعله‌ور شدن خشونت‌ها، تنها یک‌چهارم از ۴ هزار اسلحه‌ای که از تجهیزات پلیس به سرقت رفته، به صورت داوطلبانه بازگردانده شده است.
سطح بی‌اعتمادی میان گروه‌های درگیر به شدت بالا گرفته و دو طرف دعوا نیروهای امنیتی را به جانبداری متهم می‌کنند. بیش از ۲۰۰ کلیسا و ۱۷ معبد ویران شده یا آسیب دیده است. خانه وزرا و قانون‌گذاران ایالتی و محلی هدف حمله قرار گرفته و به آتش کشیده شده است.
زندگی عادی کاملا مختل شده است و منع آمد و شد شبانه در بیشتر مناطق ۱۶ گانه مانیپور ادامه دارد،
بینالاکشمی نپرام، از موسسه صلح زنان در شمال شرق هند می‌گوید: شاهد تاریک‌ترین دوره در تاریخ مانیپور هستیم. تنها طی دو روز خانه‌ها به آتش کشیده شد و آدم‌ها شکنجه و سوزانده شدند. در تاریخ معاصر مانیپور چنین خشونت‌هایی سابقه نداشته است.
هشت ایالت در منطقه دورافتاده و ناآرام شمال شرق هند، با جمعیتی حدود ۴۵ میلیون نفر، بیش از ۴۰۰ قوم و قبیله را در خود جا داده است. مذاکرات متعدد صلح برای میانجیگری بین گروه‌های مختلف منطقه سال‌هاست که نتیجه ملموسی نداشته است. مانیپور که با میانمار مرز مشترک دارد، با خشونت‌های قومی ناآشنا نیست.
این ایالت با ۳۳ اقلیت قومی، به شدت متکثر و در عین حال بسیار ناهمگون است. حدود ۴۰ گروه شورشی در مانیپور فعال هستند. شورشیان میتی، ناگا و کوکی درگیر خشونت‌های مسلحانه طولانی بوده‌اند و بارها نیروهای امنیتی هند را در اعتراض به مجموعه قوانین جنجالی ضد شورش هدف قرار داده‌اند. این مقررات که با عنوان «قانون اختیارات ویژه نیروهای مسلح» شناخته می‌شود به نیروهای امنیتی قدرت بازرسی و توقیف می‌دهد. شبه نظامیان میتی، ناگا و کوکی همزمان با یکدیگر هم بر سر اختلافات ارضی در جنگ بوده‌اند.
اکثریت میتی‌ها حدود بیش از نیمی از جمعیت ۳/۳ میلیونی مانیپور را تشکیل می‌دهند. حدود ۴۳ درصد از جمعیت ایالت از اقلیت‌های کوکی و ناگا هستند؛ قبیله‌هایی قدرتمند که در تپه‌زارهای کم‌ارتفاع زندگی می‌کنند. اغلب میتی‌ها پیرو آیین هندو هستند در حالی که دین اکثر کوکی‌ها مسیحیت است.
درگیری‌های قبلی قومی -و مذهبی- در مانیپور جان صدها نفر را گرفته است.
جرقه خشونت‌های گسترده ماه مه به خاطر اختلاف بر سر سیاست‌های ضد تبعیض زده شده و کوکی‌ها علیه تقاضای میتی‌ها که به دنبال جایگاه حقوقی برای قبیله خود بودند، اعتراض کردند. اما این موضوع به تنهایی وضعیت در حال انفجار خشونت‌های قومی را در مانیپور توضیح نمی‌دهد.
تنش‌های نهفته در منطقه ریشه در تاثیرات متقابل عوامل مختلفی دارد؛ از جمله شورش‌های متمادی، جنگ جنجالی اخیر علیه مواد مخدر، مهاجرت غیرقانونی از کشور جنگ‌زده میانمار، دعوای زمین و نبود فرصت‌های شغلی که باعث می‌شود جوانان به عضویت در گروه‌های شورشی رو بیاورند.
دولت ایالتی مانیپور به رهبری حزب بهارتیا جاناتا و سروزیری «ان بیرن سینگ» که از میتی‌هاست، کارزاری جنجالی علیه مواد مخدر به راه انداخته و کشت خشخاش را هدف قرار داده است. این دولت ادعا می‌کند که از سال ۲۰۱۷ بیش از ۷هزار هکتار از مزارع خشخاش را نابود کرده که بیشتر آنها در مناطق کوکی نشین واقع شده است.
این اقدام، سینگ باعث اختلاف میان بخشی از قوم کوکی و دولت محلی شده است. او هشدار داده است که روستاهای کشت خشخاش -که غالبا در بخش کوکی‌هاست- از کمک‌های رفاهی دولت محروم می‌شوند.
مسئله زمین هم در مانیپور بسیار حساس است. حدود ۶۰ درصد جمعیت این ایالت تنها در ۱۰ درصد زمین‌های آن در دره ایمفال زندگی می‌کنند. میتی‌ها از این مسئله شاکی‌اند که افراد این قبیله و دیگرانی که عضو قبیله خاصی نیستند، اجازه خرید زمین و سکونت در مناطق تپه‌ای را ندارند. آنها همچنین خواهان جلوگیری از ورود بدون محدودیت «خارجی‌ها» هستند؛ کسانی که از کشورهای همسایه مانند بنگلادش و میانمار به قصد زندگی وارد مانیپور می‌شوند و به گفته میتی‌ها تعدادشان در چند سال گذشته به شدت افزایش یافته است.
سنت کوکی‌ها برای کوچ گسترده به مناطق مختلف باعث ایجاد روستاهای جدیدی شده و به بحران زمین دامن زده است. تازه این تمام ماجرا نیست. دعوایی بر سر مالکیت دو تپه در ایالت مانیپور بین میتی‌ها و کوکی‌ها در جریان است. میتی‌ها این تپه‌ها را مقدس می‌دانند اما کوکی‌ها می‌گویند زمین‌های دامنه این تپه‌ها سرزمین اجدادی آنها است که با خطر غصب شدن روبرو است.
باگات اوینام از دانشگاه جواهر لعل نهرو می‌گوید: در پنج سال گذشته خشم و خصومت بین دو قبیله روز به روز بیشتر شده. بخشی از به عادات و اعتقادات بومی و سنتی آنها مربوط می‌شود و بخشی دیگر به موضوع دست‌اندازی به زمین‌های یکدیگر.
انتقادها از نارندرا مودی، نخست وزیر هند به دلیل سکوت عمدی در برابر خشونت‌ها بالا گرفته است. بسیاری از وزرا و قانون‌گذاران ایالتی از حزب حاکم بی‌جی‌پی به دهلی رفته‌اند تا برای حل و فصل و مدیریت بحران برنامه‌هایی ارائه دهند.
کوکی‌ها از دولت مرکزی می‌خواهند که مستقیما وارد عمل شود و به دنبال دولتی جدا برای قوم خود در ایالات مانیپور هستند؛ خواسته‌ای که می‌تواند مخالفت قبیله ناگا را به دنبال داشته باشد که خود خواسته‌ای مشابه دارند.
ده نماینده از مجموع ۶۰ نماینده منتخب در مجلس ایالتی مانیپور و سه وزیر از کابینه ۱۰ نفره آقای سینگ از قوم کوکی هستند. سوبیر بهائومیک، نویسنده کتاب «آتشبار متقابل شورشیان: شمال شرق هند» می‌گوید اعطای خودگردانی به قبایل می‌تواند راهی برای فرونشاندن بحران باشد. او به عنوان نمونه ایالت شمال شرقی تریپورا را مثال می‌زند که یک‌سوم جمعیت آن قبایلی هستند و در مجموع بر دو سوم زمین‌های ایالت در قالب «شورای خودگردان منطقه‌ای» حکمرانی می‌کنند. کسانی هم هستند که نگرانند اگر ابتکاری جدی برای «گفت‌وگوهای بین مذهبی و بین قومی» ارائه نشود، مانیپور در یک جنگ داخلی تمام عیار فرو خواهد رفت.