به گزارش مشرق، رضا احسان پور، از شاعران جوان کشورمان در يادداشتي، از انتشار بي قاعده اشعار در فضاي مجازي، گلايه کرد.
وي در اين يادداشت نوشته است： یكی از دوستان اهل شعر كه از جهت اشراف بر اشعار و مطالعه‌ی شعر به نوعی دایره المعارف شعر محسوب می‌شود، چند وقت پیش یكی از غزل‌های مرا در صفحه‌اش به نام مرحوم "قیصر امین‌پور" منتشر كرده بود! كه خب با تذكر برخی از مخاطبان، اصلاح شد.
این مساله برایم از دو جهت جالب شد. یك اینكه حتماً غزل خوبی سروده‌ام كه یك نفر مثل او توانسته است بپذیرد كه مرحوم قیصر می‌تواند شاعر این شعر باشد كه خب از این جهت بدون تعارف حس خوبی به من دست داد.
مورد دیگر این بود كه برایم سوال شد كه چرا باید او دچار این اشتباه شده باشد؟ مصرع اول شعر را در گوگل جستجو كردم و متوجه شدم كه بسیاری از وبلاگ‌ها و سایت‌ها یا این شعر را بدون ذكر منبع منتشر كرده یا انتهای شعر نام مرحوم قیصر امین‌پور را نوشته‌اند.
نكته‌ی عجیب‌تر اینكه رسیدم به یك سری اخبار كه مربوط می‌شد به اولین مصاحبه‌ی "فرزاد حسنی" بعد از جدایی‌اش در یك برنامه رادیویی مشترك با "مهران دوستی"، كه هر دو گویا فقط بخش‌هایی از این غزل را می‌خوانند و بعد از آن بسیاری از سایت‌ها و وبلاگ‌ها هم این شعر را نسبت داده‌اند به فرزاد حسنی!
من چون آن برنامه رادیویی را نشنیده‌ام نمی‌دانم آیا آنها ذكری از نام شاعر كرده‌اند یا نه؟ و از این جهت كه این شعر در كتاب "چه حرف‌ها" كه مجموعه‌ی غزل‌های عاشقانه‌ام است بوسیله انتشارات "فصل پنجم" منتشر شده، خیالم راحت است كه هر كسی به نام هر كسی منتشر كند، باز، شاعر این شعر من هستم و نه شخص دیگری.
موضوعی كه باعث شد این یادداشت را بنویسم، این بود كه حواسمان جمع باشد كه گاهی عدم ذكر منبع و نام شاعر و نویسنده یك اثر، می‌تواند بلایی كه شبكه‌های اجتماعی سر آثار مرحوم دكتر شریعتی، مرحوم حسین پناهی و ... آورد را سر عزیزانی چون زنده‌یاد قیصر امین‌پور هم بیاورد. هر چند گوگل منبع خوب و مطمئنی برای جستجو نیست ولی گاهی می‌شود حداقل برای اینكه با اطمینان كاذب و بدون علم، یك شعر را به یك نفر نسبت ندهیم، آن را در گوگل جستجو كنیم و ببینیم آیا همه شاعرش را یك نفر می‌دانند یا هر كسی چیزی گفته است؟! هر چند ممكن باز هم اگر همه یك چیز بگویند، آن هم اشتباه باشد!
خواهش من این است كه این یادداشت و این شعر را (با نام بنده) بازنشر بفرمایید تا آن دنیا شرمنده امثال مرحوم قیصر امین‌پور نباشیم. پیشاپیش از شما سپاسگزارم.
وي در اين يادداشت نوشته است： یكی از دوستان اهل شعر كه از جهت اشراف بر اشعار و مطالعه‌ی شعر به نوعی دایره المعارف شعر محسوب می‌شود، چند وقت پیش یكی از غزل‌های مرا در صفحه‌اش به نام مرحوم "قیصر امین‌پور" منتشر كرده بود! كه خب با تذكر برخی از مخاطبان، اصلاح شد.
این مساله برایم از دو جهت جالب شد. یك اینكه حتماً غزل خوبی سروده‌ام كه یك نفر مثل او توانسته است بپذیرد كه مرحوم قیصر می‌تواند شاعر این شعر باشد كه خب از این جهت بدون تعارف حس خوبی به من دست داد.
مورد دیگر این بود كه برایم سوال شد كه چرا باید او دچار این اشتباه شده باشد؟ مصرع اول شعر را در گوگل جستجو كردم و متوجه شدم كه بسیاری از وبلاگ‌ها و سایت‌ها یا این شعر را بدون ذكر منبع منتشر كرده یا انتهای شعر نام مرحوم قیصر امین‌پور را نوشته‌اند.
نكته‌ی عجیب‌تر اینكه رسیدم به یك سری اخبار كه مربوط می‌شد به اولین مصاحبه‌ی "فرزاد حسنی" بعد از جدایی‌اش در یك برنامه رادیویی مشترك با "مهران دوستی"، كه هر دو گویا فقط بخش‌هایی از این غزل را می‌خوانند و بعد از آن بسیاری از سایت‌ها و وبلاگ‌ها هم این شعر را نسبت داده‌اند به فرزاد حسنی!
من چون آن برنامه رادیویی را نشنیده‌ام نمی‌دانم آیا آنها ذكری از نام شاعر كرده‌اند یا نه؟ و از این جهت كه این شعر در كتاب "چه حرف‌ها" كه مجموعه‌ی غزل‌های عاشقانه‌ام است بوسیله انتشارات "فصل پنجم" منتشر شده، خیالم راحت است كه هر كسی به نام هر كسی منتشر كند، باز، شاعر این شعر من هستم و نه شخص دیگری.
موضوعی كه باعث شد این یادداشت را بنویسم، این بود كه حواسمان جمع باشد كه گاهی عدم ذكر منبع و نام شاعر و نویسنده یك اثر، می‌تواند بلایی كه شبكه‌های اجتماعی سر آثار مرحوم دكتر شریعتی، مرحوم حسین پناهی و ... آورد را سر عزیزانی چون زنده‌یاد قیصر امین‌پور هم بیاورد. هر چند گوگل منبع خوب و مطمئنی برای جستجو نیست ولی گاهی می‌شود حداقل برای اینكه با اطمینان كاذب و بدون علم، یك شعر را به یك نفر نسبت ندهیم، آن را در گوگل جستجو كنیم و ببینیم آیا همه شاعرش را یك نفر می‌دانند یا هر كسی چیزی گفته است؟! هر چند ممكن باز هم اگر همه یك چیز بگویند، آن هم اشتباه باشد!
خواهش من این است كه این یادداشت و این شعر را (با نام بنده) بازنشر بفرمایید تا آن دنیا شرمنده امثال مرحوم قیصر امین‌پور نباشیم. پیشاپیش از شما سپاسگزارم.