مثنوی «داغ فراق»

سینه مالامالِ درد و داغ و سوز - از لهیبِ آتشی عالم فُروز

ظلمتِ شب مانده پا بر جا هنوز - بسته در زندانِ شب، مردانِ روز

شد زِ نو آدینه‌ای دیگر پدید - هم زُلالِ اشکِ چشمانِ شهید

عاشقان را سینه‌ها پر تاب و تب - تا سَرآید ظلمتِ دیجورِ شب

تا زند سَر از شفق شاید مگر - صبحِ صادق در تَجلایِ سَحَر

ساحلِ چشمانِ عاشق مستِ موج - خیره می‌دوزد نگاهِ خود به اوج

در اُمیدِ آمدن بر شمسِ عشق - می‌کند هر دم رَصَد حالِ دمشق

سوته‌دل از آهِ آتشناکِ داغ - دیده بارانی به صبحِ اشتیاق

بغضِ غم بندد رهِ رفتِ نفس – شیعه تنها در میان، بی‌کار و کَس

سوزِ آهَم می‌زند بر شب شَرار - دورِ از دیدارِ چشمِ مستِ یار

شُد سَحَر آدینه‌ای دیگر، وَلی - نآمد از رَه وارثِ خونِ علی

از شفق ما را نَزَد سَر شمسِ عشق - سَر نیامد عاشقان را حَبسِ عشق

می‌چکد خونِ جگر بَس دیده را - تا کند سیر این دلِ تفتیده را

لاله لاله میزند سَر سینه را – دیده بارانی، غمِ آدینه را

هفت دریا می‌رود از دیده اشک – از فراقش تا اَبَد باریده اشک

آه، ما را تا کجا این درد و داغ؟ – پس چرا نرگس نمی‌روید به باغ؟

کو سَحَرگاهی بر این شامِ فراق؟ - کِی به سر ما را رسد این اشتیاق؟

کِی به پایان می‌رسد این فصلِ سرد؟ - کو شفایی شیعه را بر رنج و درد؟

کرده بر تن مَه سیه شولایِ غم - آسمان بر دوشِ بیرق‌ها عَلَم

شور و غوغایی به پا آورده عشق - می‌چکد خون از سَرِ زُلفِ دمشق

گشته بیرق‌ها علم در دشتِ دل - خاکِ غم را کرده اشکِ ناله گِل

می‌زند بر طبلِ دل‌تنگی نَفَس - سَر، شُدَن بر نیزه را، دارد هوَس

بر لبِ عاشق عطش گُل می‌کند - بی‌قراری دل، چو بلبل می‌کند

سینه می‌سوزد زِ داغِ اشتیاق - می‌زند سر لاله‌ها از چشمِ باغ

سِنجِ غم را می‌زند دستانِ آه - می‌زند زنجیرِ شیدایی نگاه

دیده می‌بارد به دشتِ خُشکِ یاد - می‌دهد زُلفِ پریشانی به باد

آتش از لب می‌زند سَر سینه را - تا بسوزد خِرمَنِ آیینه را

از غمِ سرخِ حسین، اللهِ عشق - بار دیگر شد محرم، ماهِ عشق

بار دیگر بیرقِ سرخ و سیاه - می‌کِشَد تا آسمان از غُصّه آه

مشک و دست و بیرق و اشک و علَم - یادگاری مانده از ماهِ حَرَم

می‌زند بر سینه و بر سَر مَلَک - در غَمِ آن بی‌کَسِ تنها و تَک

کرده بر تن فاطمه رختِ عزا - می‌چکد خون از نگاهِ مرتضا

مجلسِ اشک است و آه است و فغان - صاحبِ مجلس، نگاری قد کمان

بسته بر سَر مَعجری مشکی به مو - یاسِ نیلی، قد کمان می‌آید او

می‌چکد خون از تنِ مجروحِ او - بر سَرِ سَرنیزه جان و روحِ او

دست بر پهلو، نگاری می‌رسد - زهرۀِ احمد تباری می‌رسد

آن هلالی ماه حیدر می‌رسد - یاسِ معجَر کِشته از سَر می‌رسد

کاروانِ اشک و آهی می‌رسد - پُشتِ دَر جامانده ماهی می‌رسد

خورده سیلی بر سَر و رو می‌رسد - آن شکسته کُنجِ ابرو می‌رسد

کِشته معجر دشمن از او می‌رسد - آن لگد خورده به پهلو می‌رسد

می رسد تا مجلس غم پا کند - دیده را از اشک و خون دریا کند

مجلس اه و غم و اشک و فغان - راویِ درد و غم و رنجی گران

صاحب این مجلس اشک و عَزا - کَس نباشد، جز نگارِ مرتضی

حضرت زهرایِ سیلی خورده رو - صاحب مجلس نباشد غیرِ او

نوحه می‌خواند علی را یاسِ عشق - تا خدا با او کند احساسِ عشق

از تبارِ لاله‌ها، قومی سپید - وارثِ درد و غم و رنجی مَدید

بی‌کس و تنها و بی‌یار و وحید - آن گران قربانیِ زهرا به عید

می‌رسد بر مقتلِ عشق و امید - تا به‌رسمِ لاله‌ها گردد شهید

آن امامِ لاله‌ها در دشتِ نور - غرقه خون، خورشیدِ پنهان در تنور

بر سر نِی شد، نمیرد تا که عشق - تا بروید لاله‌ها از خاکِ عشق

تا ز خاطرها مگردد یادِ یار - تا بروید لاله را فصل بهار

کربلا آغازِ راهِ عاشقی است - هرکه این ره را نداند واله نیست

انتهایِ این رَه آخر وصلِ اوست - باده نوشیدن زِ چشمِ مستِ دوست

ساقی آمد از پِیِ هم لاله‌وُش - باده را با خونِ دل، آغِشته خوش

تا بنوشاند بشر را آبِ عشق - ظلم شب را بشکند، مهتابِ عشق

وز ملک آید مقرَّب‌تر بشر - گر بنوشد بادۀِ اثنا عشر

مانده بر جا زان همه ساقیِ نور - ساقیِ زیبایِ صهبایِ ظُهور

بی‌قراری، مستِ مشتاقیِ عشق - آن امامِ ذُخره و باقیِ عشق

مانده برجا آن امامِ عشق و شور - تا به سَر منزل رساند قومِ نور

کرده رخ پنهان ز چشمِ عاشقان - شهرِ دل را کرده آشوب از فغان

تا به خُم جوش آید آن صهبایِ اصل - تا بیاید روزگار عشق و وصل

بسته سَر ساقی، خُمِ شور و شراب - لاجَرَم پوشیده رُخ اندر حجاب

تا بریزد خونِ دل، چشمانِ آب - شعله‌ور دل‌ها شود از التهاب

تا شود دل‌ها مُهَیایِ ظهور - تا به جوش آید به خُم، صهبایِ نور

اندک‌اندک می‌رسد از راهِ دور - کاروانی بسته بر محمل، ظهور

میزند ما را جرس فریادِ عشق - دست و پا در خون زند شام و دمشق

از حلب از لاذقیه از حماه - می‌چکد از چشم عاشق اشکِ آه

مژده ما را می‌دهد حالِ عراق - اندک‌اندک می‌رسد پایان فراق

از یمن بویِ ظهورش می‌رسد - بویِ نزدیکی ز دورَش می‌رسد

این شبِ هجرانِ او سَر می‌رسد - انتظارِ ما به آخَر می‌رسد

وارثِ میراثِ حیدر می‌رسد - نام زهرا بسته بر سَر می‌رسد

نورِ چشمانِ محمد می‌رسد - عاشقان را عشقِ سَرمَد می‌رسد

می‌رسد تا زنده نام حق کند - عاشقی را حاکمِ مُطلق کند

رختِ یک رنگی تنِ اَبلَق کند - پُر جهان از لاله و زنبق کند

داغِ او بر سینۀِ آلاله‌ها - در غمِ او دیده غرقِ ژاله‌ها

در میانِ اشک و آه ناله‌ها - می‌رسد از رَه، امامِ لاله‌ها

های مردم، بی‌قراری‌ها کنید - در فراقش گریه زاری‌ها کنید

از غمش در سینه عاشورا کنید - در سحرگاهان دعا او را کنید

تا که شاید او نظر بر ما کند - کربلایی آید و بر پا کند

در دلم شور است و غوغا از غمش - مثنوی گویم زِ چشمِ مَریمَش

های مردم، بویِ باران می‌رسد - پادشاهِ شهسواران می‌رسد

باده و ساقی و ساغر می‌رسد - آن شرابِ نابِ کوثر می‌رسد

شیعه را ماهِ مُنوَّر می‌رسد - مُنتقِم بر کُشتۀِ دَر می‌رسد

یوسفِ گم گشته از رَه می‌رسد - می‌شکافد پرده را، مَه می‌رسد

عاشقان را کِشته داغَش بر صلیب - می‌رسد او در سحرگاهی قریب

او که زلفش می‌دهد گل بویِ سیب - برده دل را طاقت و صبر و شکیب

بسته بر سَر حیدری زُلفی دوتا - از فراقش قامت غم گَشته تا

دل به یغما برده از یارانِ عشق – می‌رسد بوی ظهورش از دمشق

از نسیم طُرِّۀِ پُرچینِ او - تا مَلَک هم شد به کفرِ دینِ او

بر ملک ترسم نگاهش خون کند - گر که رخ از پرده او بیرون کند

عرشیان را می‌هراسم از لبَش - کُشتنِ عاشق بود چون مذهبش

خون چه می‌ریزد نگاهت یارِ ما - رحمتی کن بر دلِ خون‌بارِ ما

رَسمِ عاشق کُشتَنَت را وا بِنِه - رحمتی کن، مِنَّتی بر ما بنه

یا بِکِش ما را به دارِ عشق خویش - یا مَکُن درد و غمِ دوری تو بیش

یا که سَر بر دارم آور، ای صنم - یا به کعبه نعره زن، مهدی منم

دل دهد جان، بهرِ خوش عهدیِ تو - بشنود انّی اَنَا المَهدیِ تو

کرده ما را ای غمت مصلوبِ عشق - دل به تنگ آمد بیا ای خوبِ عشق

بس کن آقا این فراق و دوریَ‌َات - تا به کی بر ما غمِ مهجوریَ‌ات

عمرمان طِی شد به بی‌برگ و بَری - در میانِ حسرت و ناباوَری

ترسم آقا بی تو مرگم سَر رسد - ناگهان مُرغِ اجل از دَر رسد

بی تو می‌ترسم سَر آید روزگار - این خزان بر ما نگردد نوبهار

آفتابِ عاشقی ما را بیا - جانِ زهرا، صبحِ فردا را بیا

ای نهان از دیده دلدارا بیا - کُن سَحَر، این شام یلدا را بیا

ای نگاهت قبلۀِ آیینه‌ها - داغِ عشقت تا کجا بر سینه‌ها؟

سهمِ ما تا کِی زِ عشقت اشک و آه؟ - تا به کِی گویم غم و دردم به چاه؟

یوسف زهرا نمی‌آیی چرا؟ - کِی به پایان می‌رسد این ماجرا؟

ای شقایق سر به دارِ مویِ تو - تا کجا ما را فراقِ رویِ تو؟

تا کجا تا کِی فراقت، یارِ ما؟ - تا کجا این محنتِ بسیارِ ما ؟

تا کجا تا کِی سبو نوشِ غمت؟ - لاله‌ها دل‌تنگِ چشمِ مَریَمَت

تا کجا بر دَر بدوزَم دیده را؟ - کِی به پایان میرسد این ماجِرا ؟

داغِ عشقت بر جگرها پُر شَرَر – کِی شود شام غریبانت سَحَر؟

یوسف زهرا فراقت کُشتمان - بس که زد خنجر غمت بر پُشتمان

چاره‌ای کُن بر غم و بر دَردِمان - داغِ دوری دَر زِ پا آوَردِمان

می‌کنم از خونِ دل، هر شب وُضو - قبله گاهِ دل، نمی‌دانم جُز او

غرقه اندر اشک و آهی جان گداز - تا سَحَر خوانم به‌سویِ او نماز

در نمازم بَس کنم او آرزو - بر لبانم لاله می‌روید از او

او امامِ عاشقِ آلاله‌هاست - یوسفِ گُم گشتۀِ زهرایِ ماست

او که چشمانش تجلیگاهِ راز - می‌رسد آخر سحرگاهی به ناز

به امید ظهور حضرت یار ...
سحرگاه جمعه دوم محرم‌الحرام 1437 منصور نظری