دولت جورج بوش قانون فدرال Presidential Records Act را (قانونی که کاخ سفید را به ثبت تمامی مکالمه ها، مکاتبه ها و ایمیل های رئیس جمهور و قرار دادن آنها در دسترس عموم مردم مجبور می کند) تغییر داد تا اطلاعات کاخ سفید را بیش از پیش محرمانه نگه دارد. باراک اوباما پس از وعده انتخاباتی اش مبنی بر این که شفاف ترین دولت تاریخ ایالات متحده را خواهد داشت، (اگرچه در برخی موارد گشایش هایی را ایجاد کرد) اما جلوی ثبت برخی از فایل های محرمانه دولتی را گرفت یا همچنان از انتشار برخی فایل های محرمانه جلوگیری کرد. در مجموع، خبرنگاران کهنه کار کاخ سفید می گویند که تمام روسای جمهور ایالات متحده درباره طیفی از مسائل، محدودیت هایی را برای شفافیت (صراحت)، صداقت و پاسخگویی ایجاد کرده اند. 

اما شرایط قرار است از این هم وخیم تر شود، چرا که عملکرد هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ، کاندیداهای پیشتاز احزاب دموکرات و جمهوری خواه، در گذشته نشان می دهد که هر دو با شفافیت و به اشتراک گذاشتن اطلاعات با شهروندان بیگانه هستند.

در حالی که باراک اوباما با استناد به قانون آزادی اطلاعات ایالات متحده، دسترسی افکار عمومی به اطلاعات را به شدت محدود کرده، وزیر امور خارجه پیشین دولت او اجرای این قانون را کاملا فلج کرده بود. هیلاری کلینتون تمام ایمیل های کاری خود را از طریق سرورهای مخفی در منزلش ارسال کرده و مکاتبات خود در فضای مجازی را از دسترس افکار عمومی و حتی نظارت کنگره خارج کرده بود.

اکنون پلیس فدرال در حال بررسی این مساله است که آیا این اقدام وزیر امور خارجه وقت آمریکا قانون مربوط به حفاظت از اسرار ایالات متحده را نقض کرده است یا خیر. اما هیچ تحقیقاتی لازم نیست تا متوجه شوید که با تشکیل هر دولتی به ریاست هیلاری کلینتون، افکار عمومی قطعا هیچ دسترسی به ایمیل های دولت نخواهند داشت. یک نمونه از آلرژی شدید هیلاری کلینتون به شفافیت، سخنرانی های خصوصی او برای شرکت های وال استریت است که پس از ترک وزارت امور خارجه صدها هزار دلار برایش درآمد داشته است. برنی ساندرز، رقیب دموکرات کلینتون در انتخابات ریاست جمهوری، بارها از وی خواسته است تا متن سخنرانی های خود را منتشر کند تا مشخص شود که آیا رویکرد امروز وزیر خارجه پیشین نسبت به وال استریت آن طور که خودش ادعا می کند، رویکردی سختگیرانه است یا خیر. (درخواستی که هیچ گاه پاسخی دریافت نکرده است.)

دونالد ترامپ هم میانه خوبی با شفافیت و صداقت ندارد. برای چهار دهه، کاندیداهای ریاست جمهوری گزارش های مربوط به سوابق مالیاتی خود را منتشر کرده اند. بیل و هیلاری کلینتون نیز (با تمام انتقادهایی که به پنهانکاری مالی این خانواده وجود دارد) سوابق مالیاتی خود را از سال 1977 میلادی و گزارش های مربوط به درآمدهای خود در هشت سال گذشته را منتشر کرده اند.

ترامپ اما تاکنون از این کار خودداری کرده است. او بارها گفته بود در صورتی که وارد رقابت های انتخاباتی شود گزارش های مربوط به سوابق مالیاتی خود را منتشر خواهد کرد اما نه تنها این کار را نکرده بلکه یک حسابرس دولتی را به خاطر بی میلی خود برای شل کردن سر کیسه اسناد و مدارک مالی اش سرزنش می کند؛ که البته بهانه ضعیفی است.

تنها مانعی که باعث شده تا ترامپ به وعده خود عمل نکند، شخص ترامپ است. اگر نور آفتاب استعاره ای برای شفافیت دولت باشد، ترامپ نقش تاریکی شب را بازی می کند. کارزار انتخاباتی او فهرست سیاهی از خبرنگاران مهم دارد. او حاضر نیست که بگوید چگونه قرار است داعش را ریشه کن کند و در تماس های تلفنی اش خود را جای شخصی دیگری معرفی می کند (روزنامه واشنگتن پست چندی پیش نوشت به یک فایل صوتی دست یافته است که نشان می دهد دونالد ترامپ در دهه های 1970، 1980 و 1990 میلادی با هویت جعلی خود را «سخنگوی ترامپ» جا می زد و با زنگ زدن به مطبوعات، اطلاعات زندگی خصوصی خود را در اختیار آنها قرار می داد) اما آنچه ترامپ را به ناشفاف ترین کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری در تاریخ مدرن ایالات متحده تبدیل کرده، فقدان خلوص و صداقت اوست. گلن کسلر، در واشنگتن پست نوشته است: «هرگز هیچ کاندیدایی چون ترامپ وجود نداشته، کسی که از حقاقیق فراری است و هیچ علاقه ای برای اعتراف به اشتباهات ندارد، حتی وقتی که شواهد متقنی وجود دارد. شما از زبان ترامپ بارها دروغ پس از دروغ می‎شنوید و حالا تصور کنید که دولت تحت ریاست جمهوری او تا چه حد شفاف خواهد بود!»