فیلم روایتش را از دوران نوجوانی احمد شروع می­کند و خاطرات دوستان و همکلاسی­‌ها و اعضای خانواده­ی احمد را روی تصاویری شبهِ مستند از زندگی او می­شنویم (فرمی که تا انتها حفظ می‌شود)؛ امّا برخلاف رویه معمولِ داستان‌­های این­‌چنینی، اسير كليشه نمي­شود و اصراري ندارد که بگوید «وی در خانواده­ای مذهبی چشم به جهان گشود...». احمد فرزند یک خانواده­ی معمولی است؛ درسش نه خوب است و نه بد؛ گوشه­‌گیر و قدرت­‌طلب است، حتّی در مدرسه و محلّه دعوا و کتک­‌کاری هم می­کند؛ در شیرینی­‌فروشی پدرش کار می­کند، پدری که تجدید فراش کرده و احمد چندان دلِ خوشی از او ندارد. فیلم، دست کم در ابتدای راه، تلاش نمی­کند احمد را یک شخصیتِ آسمانیِ فوقِ بشري تصویر کند... و همین امر باعث می­شود مخاطب با قهرمانِ داستان و فرمِ خاص روایتِ فیلم همراه شود.

ایستاده در غبار، صرف‌نظر از محتوا و دقتِ عملش در واگويه كردن بخشي از تاريخ معاصر (كه بررسي‌اش كار مورّخان است و خارج از حوصله و محدوده‌­ي اين يادداشت)، از لحاظ فرم و ساختار، در کاری که می­خواهد انجام دهد بسیار موفّق است، و حال و هوای مستندگونه‌اش فوق‌العاده طبیعی درآمده – چنانکه جمله­‌ی ابتدای فیلم که یادآوری می­کند «هیچ­یک از تصاویر استفاده شده در این فیلم واقعی و آرشیوی نیستند.» کاملا لازم و ضروري به نظر می­رسد.

استفاده از صداهای ضبط شده­‌ی احمد متوسّلیان، فیلمبرداری حرفه‌­ای با دوربین روی دست و نگاتیو شانزده میلی­متری، موسیقی متن خوب که به موقع حماسی و پرحجم می‌شود و به وقتش لابلای تصاویر می­‌خزد، و بالاخره بازی­‌های خوب و یکدست بازیگران نه چندان نام آشنا، «ایستاده در غبار» را به فیلمی موفّق از لحاظ سینمایی تبدیل کرده و نشان می­دهد که کارگردان جوان فیلم به زبان سینما مسلّط است. با این حال قصّه­‌ی فیلم، که خوب و گیرا شروع می­شود، اندکی بر مدار تکرار می­افتد و نهایتا در طول فيلم، گه­گاه جذّابیتش کم میشود.

فیلم: ايستاده در غبار

کارگردان: محمّد حسين مهدويان

پدرام عبهر