حسینیه مشرق-  بعد از مرگ معاویه بن ابی سفیان، شیعیان کوفه از بیعت با فرزند او (یزید) خودداری کردند و وقتی خبردار شدند، امام حسین (ع) نیز از مدینه خارج‌شده‌اند، شروع به نگاشتن نامه به ایشان نموده و در آن نامه‌ها، از امام (ع) خواستند تا به کوفه سفر کند و اعلام کردند که حاضرند، در رکاب امام حسین (ع) علیه یزید و دستگاه جبّار و ستم‌گر اموی مبارزه کنند.

شیخ مفید می‌نویسد: «... وأنفذوا قیس بن مُسهِر الصیداوی وعبدالله وعبدالرحمان (ابنا شدّاد الأرحبی) و عماره بن عبداللّه السلونی الی الحسین (ع) و معهم نحو مئه و خمسین صحیفه من الرجل والإثنین والأربعه ثم لبثوا...».[۱] یعنی؛ کوفیان، قیس بن مُسهِر، عبدالله وعبدالرحمان (فرزندان شداد) و عماره را به‌سوی امام حسین (ع) روانه ساختند، درحالی‌که با آن‌ها، حدود یک‌صد و یا پنجاه نامه از طرف یک، یا دو و یا چهار نفر بود...

وی در ادامه می‌افزاید، در نوبت‌های بعدی نیز هانی بن عروه و... نامه‌هایی نوشتند تا اینکه تعداد آن‌ها، خیلی زیاد شد و امام حسین (ع) وقتی انبوه نامه‌ها را مشاهده کردند، تصمیم به فرستادن نماینده خود مسلم بن عقیل (ع) به‌سوی کوفه برای به دست آوردن واقعیت نگارش نامه‌ها و وفاداری کوفیان و اتمام حجّت بر آن‌ها، گرفتند.

سید ابن طاووس  می‌گوید: «فورد علیه فی یومٍ واحدٍ، ستّ مئه کتابٍ و تواترت الکتب حتی إجتمع عنده فی نُوب متفرقه، إثنا عشر الف کتاب».[۲] یعنی؛ در یک روز، شش صد، نامه به دست حضرت رسید و آن‌قدر، نامه‌ها زیاد شد تا اینکه در چند نوبت،  ۱۲  هزار نامه شد.

ابن سعد می‌گوید: «مسلم بن عقیل در نامه‌ای که به امام حسین (ع) نگاشت، خبر از بیعت دوازده هزار نفر داد و فرستادگان اهل کوفه نزد حضرت رسیدند و دیوانی را آوردند که اسامی صد هزار نفر، در آن بود».[۳] درهرحال، تعداد نامه‌ها، بسیار زیاد بوده است. اگرچه مقدار دقیق آن‌ها را به دلیل اختلاف روایات تاریخی، نمی‌توان مشخص کرد.

 

 

 

 

 

پی نوشت:

 

[۱] مفید، الإرشاد...، ص ۲۰۳ ؛ بلاذری، انساب الأشراف، ج ۳  ص  ۱۵۸ ؛ ابن اعثم، پیشین، ص ۴۹ ؛ خوارزمی، پیشین، ص ۱۹۴ ؛ سبط ابن الجوزی، تذکره الخواص، ص ۲۱۵ ؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج ۳  ص ۲۴۱ ؛ ابن اثیر، الکامل، ج ۴  ص ۲۰ .

[۲] سید ابن طاووس، کتاب الملهوف فی قتلی الطفوف، ص ۳۵ ؛ امین عاملی، أعیان الشیعه...، ج ۱  ص ۵۸۱ .

[۳] مجله تراثنا؛ شماره  ۱۰  ص ۱۷۴ .

[۴] ابن عساکر، ترجمه الإمام الحسین (ع)، ص ۲۰۷ ؛ مسعودی، مروج الذهب و معادن الجوهر، ج ۳  ص ۵۴ .

[۵] مفید، الإرشاد، ج ۲ ، ص  ۳۸ ؛ کتاب الملهوف...، پیشین، ص  ۳۷ ؛ ابن اثیر، الکامل، پیشین، ج ۱ ، ص  ۵۸۹ ؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج ۴۴  ص ۳۳۵ .

[۶] ابن قتیبه دینوری، الإمامه و السیاسه، ج ۲  ص  ۵ .