امروز یکی از اهالی بغداد می‌گفت: در زمان جنگ یکی از موشک‌های ایران در منطقه‌ی الکراده به مدرسه‌ای اصابت می‌کند و چند دانش‌آموز کشته می‌شود. به دستور صدام آن سال «سال طفل شهید» نامگذاری شده و همه معلمین موظف به گرامیداشت آن شده بودند. معلمین و مبلغین می‌بایستی با سخنرانی و مراسم پرهزینه موجب ایجاد کینه در دل دانش‌آموزان و مردم نسبت به ایران می‌شدند.
چرا ما نتوانستیم بمباران دبیرستان زینبیه میانه و مدارس بروجرد و بهبهان و... را به تصویر کشیم و از آن در جهت تهییج افکار عمومی علیه دشمن استفاده کنیم؟! بمباران‌هایی که در آن صدها دانش‌آموز مظلومانه به شهادت رسیدند.
باور می‌کنید در جریان بمباران شیمیایی حلبچه که هزاران نظامی ایرانی به همراه مردم حلبچه شهید و مجروح شدند، باز نتوانستیم درست بهره‌برداری کنیم و نقاب از چهره‌ی مجامع بین‌المللی برداریم؟!
صحنه‌های مظلومیت ایران در جنگ هشت ساله بسیار زیاد است و تاریخ از بسیاری از وقایع آن بی‌اطلاع است.
این بغدادی می‌گفت: ابزار تبلیغاتی این‌چنینی و در دست‌داشتن قدرت رسانه‌ای، صدام را در ادامه دیکتاتوری‌اش تواناتر کرده و باعث تسهیل اقتدار او در ایجاد رعب و وحشت از ایرانی‌ها و اعزام اجباری مردم به جبهه‌های جنگ شده بود.