به گزارش مشرق، روز سرد و برفی آذرماه است، حال و هوای شهر عادی به نظر می‌رسد هرچند به دلیل برودت هوا ادارات تعطیل‌شده‌اند اما تقریباً تمام مغازه‌ها از میدان مرکزی تا چهارراه جنگلده باز است.

کمتر از ۲۰۰ متر از چهارراه جنگلده، در فاصله‌ای کمتر از ۵۰ قدم با خیابان اصلی دو مغازه نیمه‌تمام قرار دارد. برف نشسته بر روی زمین به‌شدت خیابان را لغزنده کرده است.

آجرهای ایتال شکسته و نخاله ساختمانی، یک کیسه تکیه داده‌شده به نخاله‌ها، یک گالن نفت ۲۰ لیتری آبی‌رنگ تنها چیزی است که در نگاه اول به چشم می‌خورد اما در کمال ناباوری از پشت نخاله‌های ساختمانی بانویی بلند می‌شود.

کنجکاوانه وارد این فضا می‌شوم. دو بانو پشت نخاله‌ها در کنار هم آرمیده‌اند.


می‌گوید در سال جدید شب‌ها اینجا می‌خوابد و دعا می‌کند صاحب مغازه تصمیم نگیرد که این بنا را تکمیل کند وگرنه همین سرپناه را هم از دست می‌دهد. شب گذشته با پیگیری یکی از خیرین شهرستان دو پتو و مایحتاج اولیه در اختیارمان گذاشته شد.

شهرداری ما را بیرون می کند

می‌پرسم چرا چادر در اختیارتان قرار ندادند و پاسخش کمی دردآور است؛ توضیح می دهد چادر نخواستیم چون شهرداری دوباره ازاینجا هم بیرون مان می‌کرد و دیگر سرپناهی نداشتم.

راجع به خانواده‌اش می‌پرسم و می‌گوید که به آلزایمر مبتلاست و گاهی فراموشی به سراغش می‌آید اما خوب به خاطر دارد یک دختر و دامادش در تهران زندگی می‌کنند و هرازگاهی به دیدنش می‌آیند.


می‌گوید: همسرم حدود هشت سال پیش فوت کرد و خانواده همسرم در روستای اسلام‌آباد و خانواده خودم در زاهدان ساکن هستند، اینجا هم کسی را ندارم. خانواده همسرم دختر و پسرم را از من گرفتند و من را از خانه بیرون کردند و یکسالی است که سرپناهی ندارم.

سرش را پایین می‌اندازد در فکر فرو می‌رود و با خود می‌خندد، خنده‌ای که بیشتر به نیشخند شبیه است و می‌توان به عمق دردهایش پی برد.

پولم کافی نبود درمانم نکردند

بدنش می‌لرزد، لباس تنش اندک است و به او پیشنهاد می‌کنم زیر پتو خودش را گرم کند، به من نگاهی می‌کند و می‌گوید: چند روز است که به خودم می‌لرزم، بیشتر از ده سال است بیماری عفونی دارم اما پول درمان آن را ندارم. یک‌بار در بیمارستان گنبد و یکی دو بار گرگان بستری شدم اما چون پول کافی نداشتم خیلی زود ترخیصم کردند.