به گزارش مشرق، یافته های تحقیقاتی نشان می دهد ساکنان شهرها در مقایسه با ساکنان حاشیه شهرها در معرض ریسک بالای بیماری های روانی نظیر افسردگی، اختلالات اضطراب و شیزوفرنی قرار دارند.
از آنجایی که زندگی در شهر مملو از سروصدا و آلودگی است و بسیاری از افراد در فضاهای بسته زندگی می کنند، ریسک استرس مزمن افزایش می یابد.
در این مطالعه مشخص شد فعالیت آمیگدالا در افراد ساکن شهرها بالاتر بود؛ آمیگدالا یک هسته مرکزی در مغز است که نقش مهمی در پردازش استرس و واکنش به خطر دارد.
از سوی دیگر، افراد ساکن در نزدیکی جنگل و مناطق پردرخت دارای ساختار آمیگدالا سالمی از لحاظ فیزیولوژیکی بودند و از اینرو بهتر قادر به رویارویی با استرس در مقایسه با سایر افراد هستند.
سایمون کوهن، سرپرست تیم تحقیق از مرکز پزشکی دانشگاه هامبورگ آلمان، در این باره می گوید: «تحقیق بر روی انعطاف پذیری مغز از این فرضیه دفاع می کند که محیط زیست می تواند ساختار و عملکرد مغز را شکل دهد.»
به گفته محققان، شرایط زیست محیطی بر رشد مغز تاثیرات مثبت دارد.
محققان عنوان می کنند تا سال ۲۰۵۰، حدود ۷۰ درصد جمعیت جهان در شهرها زندگی خواهند کرد از اینرو نتایج این مطالعه می تواند برای طراحی نقشه شهرها مفید باشد.