به گزارش مشرق، روزنامه «جوان» در یادداشتی از «احمد کاظم‌زاده» نوشت:
آزادسازی شرق حلب از زیر اشغال مسلحین وابسته به گروه‌های تکفیری باعث خوشحالی دولت و مردم سوریه و به‌خصوص ساکنان شرق حلب شد که عملاً به گروگان گرفته شده بودند و از آنها به عنوان سپر انسانی استفاده می‌شد. همین احساس را می‌توان در بین مسئولان و مردم دیگر کشورهای منطقه و جهان نیز مشاهده کرد که از همان ابتدای اجرای طرح براندازی دولت قانونی سوریه خود را در کنار آن قرار دادند و با این اقدام از افتادن سوریه به دست گروه‌های تکفیری جلوگیری کردند.
همچنین اگر واقعیت سوریه برای افکار عمومی بین‌المللی و حتی دولت‌ها و سازمان‌های جهانی و منطقه‌ای به‌درستی و بدون تحریف تشریح و تبیین می‌شد، بی‌تردید استقبال‌ها و شادمانی‌ها از آزادسازی شرق حلب بیشتر از این می‌شد. در واقع کسانی که در خلال پنج سال گذشته از مسلحین و همپیمانان تکفیری آنها حمایت می‌کردند نه تنها از آزادسازی شرق حلب استقبال نکردند بلکه ماتم و عزا گرفتند و با توسل به تبلیغات گسترده به سیاه‌نمایی پرداختند و از این طریق کوشیدند هم این پیروزی را بر مذاق مردم سوریه تلخ کنند و هم اینکه به تلاش‌های جبرانی جدید دست بزنند که از جمله آنها می‌توان به کشاندن مجدد موضوع به شورای امنیت و اتخاذ تلاش‌های خزنده برای دامن زدن به اختلاف میان روسیه و ایران اشاره کرد. همه کسانی که در این تلاش‌ها مشارکت دارند در یک مورد نقطه اشتراک نظر دارند و آن اینکه همگی شکست بزرگی متحمل شده‌اند اما در عین حال انگیزه‌ها و دل‌نگرانی‌های متفاوتی دارند. برای امریکا و دولت اوباما آزادسازی حلب نه تنها اعتبار آن را در میان متحدان خود از بین می‌برد بلکه از اینکه در واپسین روزهای تحویل قدرت با دومینوی شکست‌ها در داخل و خارج مواجه شده غیرقابل تحمل شده است.
برای کشورهای اروپایی آزادسازی حلب از این جهت که می‌تواند زمینه بازگشت تکفیری‌های دو‌تابعیتی را فراهم کند دل‌نگرانی‌هایی را ایجاد کرده است، هر چند در بلندمدت آزادسازی حلب برای آنها نیز منافع امنیتی دارد. رژیم صهیونیستی نیز از این جهت که آزادسازی حلب می‌تواند توجه دولت و ارتش سوریه را به جبهه جنوبی برای آزادسازی مناطق تحت اشغال تکفیری‌ها معطوف کند، نگرانی‌هایی را ایجاد کرده است، به خصوص برای عربستان و قطر و ترکیه از این جهت که آرزوهای خود را در سوریه بر باد رفته می‌بینند و نمی‌توانند شکست در حلب را تحمل کنند. نکته قابل توجه دیگر در این زمینه این است که حامیان گروه‌های مسلح و تکفیری سوریه که در سال‌های اخیر با شکست این گروه‌ها مواجه شده بودند انتظار داشتند مذاکرات سیاسی در ژنو به گونه‌ای پیش رود که آنها بتوانند دست کم بخشی از ناکامی‌های نظامی خود را جبران کنند اما اکنون با پیشنهاد پوتین برای برگزاری مذاکرات در شهر آستانه قزاقستان می‌بینند که اگر مذاکراتی هم در کار باشد قطعاً در ژنو نخواهد بود. از این رو در مجموع می‌توان گفت پرخاشگری، سیاه‌نمایی و تحرکات حامیان گروه‌های مسلح در قبال آزادسازی حلب در شکست آنها ریشه دارد و این هم تا حدودی طبیعی است اما در عین حال نباید از برخی تلاش‌های انتقامجویانه غافل بود.
