به گزارش مشرق،  عبدالله شهبازی استاد علوم سیاسی و پژوهش‌های تاریخی  و مدیر سابق موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، وابسته به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران یادداشتی درخصوص اعتراضات و ناآرامی های اخیر کشور عراق در کانال تلگرامی اش نوشت:

«جامعه عراق از بیماری‌هایی رنج می‌برد شبیه به بیماری‌های جامعه ما. دولت متکی بر درآمد نفت؛ نوعی دولت رانتیه که وارث نظام دولت‌محور بعثی است. مانند انقلاب ما پس از سقوط صدام دیوان‌سالاری گذشته عریض و طویل‌تر شد تا جایی که امروز حدود هشت میلیون نفر حقوق‌بگیر (چهار میلیون کارمند شاغل و قریب به چهار میلیون بازنشسته و تحت پوشش نظام تأمین اجتماعی) از جیب دولت و از درآمدهای نفتی ارتزاق می‌کنند. مهاجرت گسترده به شهرها و حاشیه شهرها و تخلیه روستاها، ظهور نسل نوجوان و جوانی که دوران صدام را به یاد ندارند و نوستالژی آن دوران به ایشان منتقل شده، فساد دیوان‌سالاری و احزاب رسمی و البته «احساس فساد»ی که به شکلی اغراق‌آمیز بیش از فساد واقعی است، نسبت بسیار بالای توقعات غیرواقعی در جامعه بویژه در نسل جوان و مقایسه خود با کشورهایی چون امارات و ترکیه و قطر و غیره و غیره از بیماری‌هایی است که جامعه عراق از آن رنج می‌برد.

در عین حال عراق با ایران تفاوت‌هایی دارد که مهمترین آن نقش محوری رهبری آیت‌الله خامنه‌ای در ایران است که توانسته و می‌تواند تا حدود زیادی مانع از فروپاشی سیستم شود.

نقش حشد الشعبی در جلوگیری از کودتا در عراق نقش بسیار مهمی است وگرنه فضای امروز بسیار مناسب است برای کودتای خونین که در عراق سابقه طولانی دارد، از عبدالکریم قاسم تا صدام، و تکرار مدل کودتای ژنرال السیسی در عراق.

به یاد داشته باشیم که کودتای ۲۰۱۳ ژنرال السیسی در مصر بر بنیاد و در تداوم تظاهرات گسترده مردمی،‌ بویژه جوانان، تحقق یافت. یعنی وضعی کم و بیش شبیه به تظاهرات‌های خیابانی کنونی عراق ولی با تخریب و آشوب کمتر. بعدها روشن شد که هم الیگارک‌های مصری مانند نجیب ساویرس و هم دولت‌های جنوب خلیج فارس و هم کانون‌های آمریکایی- غربی نقش مهمی داشتند در تحریکات و سازمان‌دهی این تظاهرات گسترده مردمی.

در این وضعیت نقش تحریکات کانون‌های منطقه‌ای و غربی و اسرائیلی بسیار زیاد است. اسرائیل در عراق سابقه طولانی کار و شبکه‌سازی دارد مضافاً که یهودیان در عراق، بویژه در بغداد و بصره و کردستان، از دوران عثمانی بسیار ذینفوذ بوده‌اند.

ناسیونالیسم عربی- دینی، که مقتدی صدر منادی آن است، خطر بزرگی است هم برای آینده عراق هم برای آینده ایران. تفکر مقتدی صدر به استقرار نوعی حکومت مقتدر با دعاوی دینی (زعامت سیاسی- دینی) تمایل دارد آمیخته با ناسیونالیسم عربی. به این دلیل صدر ابایی ندارد از اتحاد تاکتیکی با دولت‌هایی چون سعودی و امارات. مقتدی صدر بازیگری است قدرت‌طلب و جسور که پایگاه قابل‌اعتنا و به خوبی سازمان‌یافته دارد. او هیچ ابایی ندارد که برای نیل به قدرت از حمایت کانون‌های خارجی استفاده کند و اگر ایران را مزاحم راه خود ببیند رودرروی ایران بایستد.»