به گزارش مشرق، «مهدی فضائلی» در یادداشتی نوشت:

حدود یکسال و نیم مانده به پایان دوره ریاست جمهوری آقای روحانی، استعفای وی به موضوعی نسبتا" پردامنه در بین برخی نخبگان و سیاستمداران تبدیل شده است.

استعفای آقای روحانی از سوی سه جریان با سه هدف متفاوت مورد توجه قرار گرفته است.

بیشتر بخوانید:

«نه» به استیضاح «بله» به کارنامه نیست!

استعفای فریب، فرار، فشار

نخستین جریان علاقمند به استعفای آقای روحانی، دشمنان انقلاب اسلامی به سرکردگی آمریکاست. 

این جریان بدنبال بی ثبات کردن ایران یا حداقل بی ثبات نشان دادن آن است و استعفای رئیس جمهور یا هر چالش سطح بالا بین مجلس با دولت یا یک جریان سیاسی داخلی با دولت می تواند این خواسته را محقق کند. 

استعفای دولت ایران پس از استعفای دولت های لبنان و عراق، پازل آمریکا در منطقه را نیز تکمیل می کند.

دومین جریان علاقمند به استعفای آقای روحانی، بخشی از جریان اصلاحات است.

این جریان بیشتر با هدف رها کردن خودش از زیر بار مسئولیت ناشی از حمایت روحانی و همچنین تقویت گزاره "نمی گذارند" و نوعی "مظلوم نمایی " برای روحانی این خط را دنبال می کند. 

و سومین جریان هم بخشی از نیروهای انقلابی هستند که بدلیل ناکارآمدی مفرط دولت و با هدف نجات کشور از دست آن،این پیشنهاد را مطرح کرده و بدنبال استعفای روحانی است. 

صرف نظر از اینکه اساسا" آقای روحانی حاضر به استعفا می شود و یا اینکه ترجیح می دهد در قدرت بماند و ضمنا" آینده سیاسی خود را حتی المقدور صیانت نماید، عنایت به اهداف سه جریان فوق الذکر و غلبه خواست دشمن در این میان و تبعات ناشی از استعفای احتمالی رئیس جمهور کافی است تا به نامطلوب و خسارت بار بودن این گزینه واقف شویم.

بهترین گزینه برای تامین منافع کشور باقی ماندن همین دولت است تا یا در زمان باقی مانده از سوی یک مجلس واقع بین و کارآمد و برخوردار از عقلانیت انقلابی بکارگرفته شود و از این حالت رخوت و کم تحرکی خارج شود و یا برای دوره ای طولانی پنبه تفکر غیر انقلابی و دلبسته به غرب زده شود.