به گزارش مشرق، ساختاری با عنوان سازمان تیم‌های ملی فوتبال ایران که نمونه‌برداری از عنوان سازمان لیگ برتر بود تقریباً از نیمه دوم سال 1395 ایجاد شد. پس از موفقیت تیم‌های فوتبال جوانان و نوجوانان و صعود به جام‌های جهانی که کادر اصفهانی مدیریت فدراسیون فوتبال را، از میراث موفقیت‌های مدیریت گذشته خشنود کرده بود.

سازمان تیم‌های ملی بر همین اساس تأسیس شد. با محوریت تبلیغ حول محور موفقیت‌های فدراسیون 5 ستاره و صعود تمامی تیم‌های ملی به جام‌های جهانی و البته با این اندیشه که احتمالاً تکرار چنین موفقیت‌هایی چندان دشوار نیست. البته که به نظر می‌رسد تیم‌های ملی بیش از سازمان شدن به ساختاری منضبط و تصمیماتی مدبرانه نیاز داشتند.

تیم‌های فوتبال نوجوانان و جوانان پیش از شکل‌گیری سازمان تیم‌های ملی جهانی شدند و پس از آن با آغاز عملیاتی فعالیت‌های محمدرضا ساکت در سمت‌های متعدد از جمله رئیس سازمان تیم‌های ملی، رئیس مرکز ملی فوتبال، دبیرکل و سایر بخش‌ها رفته‌رفته روزگار فوتبال پرستاره ایران بی‌ستاره شد.

نخستین فعالیت این سازمان کاهش اختیارات کمیته فنی و اعمال نفوذ مستقیم در انتخاب مربیان بود. ابتدا امیرحسین پیروانی به عنوان سرمربی تیم زیر 23 سال انتخاب شد و در فرصت کمتر از یک ماه تیمش را برای حضور در مسابقات قهرمانی آسیا آماده کرد. طبیعتاً این آماده‌سازی نتیجه موفقی به همراه نداشت و تیم زیر 23 سال نخستین ناکامی را به نام سازمان تیم‌های ملی ثبت کرد.

انتخاب دوم سازمان جدید با ریاست ساکت، حضور فرهاد پورغلامی روی نیمکت تیم جوانان بود که راهی انتخابی مسابقات قهرمانی زیر 19 سال آسیا در این رده سنی شد و باز هم حاصلی به جز شکست و ناکامی نداشت. تیم جوانان حتی از راهیابی به مرحله نهایی مسابقات بازماند و در دور انتخابی حذف شد.

در گام بعدی عباس چمنیان که دوران موفقی را با تیم نوجوانان پشت سر گذاشته بود، صعود به جام جهانی 2017 هند و صعود به جمع 8 تیم برتر مسابقات را تجربه کرد، مجدداً به عنوان سرمربی تیم نوجوانان راهی رقابت‌های قهرمانی نوجوانان آسیا شد؛ البته این بار با سازماندهی و برنامه آماده‌سازی متفاوت از دوره قبل تحت مدیریت سازمان تیم‌های ملی که شکست سوم را برای سازمان تحت مدیریت ساکت رقم زد.

بیشتر بخوانید:

چرا به وعده ایجاد امنیت عمل نشد؟

امروز باید سرمربی تیم‌ملی معرفی شود

انتخاب‌های این سازمان در رده بانوان هم حاصلی به جز شکست در رده‌های نوجوانان، جوانان و امید نداشت در حالی که رئیس سازمان تیم‌های ملی بر ضرورت استفاده از حسین عبدی در این رده سنی تأکید داشت، اما به کارگیری مربی مرد (برای نخستین بار) با عنوان ظاهری مشاور هم در تیم‌های بانوان ثمری نداشت و در این بخش همانطور که انتظار می‌رفت سیاست‌های سازمان تازه تأسیس نتیجه‌ای نداشت.

ناکامی بی‌سابقه، سهم فوتسال و فوتبال ساحلی هم بود، وقتی تیم ملی فوتبال ساحلی برای نخستین بار رکورد عدم صعود به مسابقات جام جهانی و ناکامی در رقابت‌های آسیایی را به نام خودش ثبت کرد. تیم ملی فوتسال زیر 20 سال که در دوره قبلی مسابقات قهرمانی آسیا عنوان نخست را از آن خود کرده بود، این بار در خانه و مسابقاتی که به میزبانی تبریز برگزار شد در جایگاه سوم ایستاد.

تنها افتخار و موفقیت قابل توجه در زمان تأسیس این سازمان را می‌توان صعود به جام جهانی 2018 روسیه دانست که آن هم با حفظ ساختار قبلی توسط کارلوس کی‌روش و مخالفت‌های مستمر سرمربی پرتغالی با سیاست‌های سازمان تازه تأسیس شکل گرفت. اختلافات عمیق کی‌روش و ساکت در این مدت هرگز قابل پنهان کردن نبود و بارها منجر به مجادله‌های متعدد در اردوهای تیم ملی شد. با این حال پس از حضور 8 ساله کی‌روش در تیم ملی و انتظار برای کسب موفقیت در جام ملت‌های 2019 هم باز نتیجه‌ای جز شکست حاصل نشد.

با این وجود از زمانی که تیم ملی فوتبال بزرگسالان هم تحت نظر مستقیم سیاست‌های سازمان تیم‌های ملی قرار گرفت، نتایجی بهتر از شکست مقابل بحرین و عراق کسب نشد. همانطور که سرمربی جدید تیم ملی هم بیش از اینکه با نظر اعضای کمیته فنی انتخاب شود، خروجی نشست‌های محرمانه رئیس سازمان تیم‌های ملی با رئیس فدراسیون فوتبال بود.

نتایج تیم فوتبال زیر 23 سال و حمید استیلی به نوعی آخرین دستپخت سازمانی است که قرار بود ضامن حفظ ستاره‌های آسمان فوتبال ایران باشد، اما ناکامی‌های خودش را با تیم امید پیروانی آغاز کرد و با تیم امید استیلی به پایان برد.

با آرزوی موفقیت برای تیم ملی فوتبال بزرگسالان در راه صعود به جام جهانی 2022 قطر باید گفت نتایج تیم امید در مسابقات مقدماتی المپیک در تایلند 10 گانه ناکامی‌های سازمان تیم‌های ملی فوتبال ایران با مدیریت ساکت را رقم زد تا نشان دهد بیش از آن که فوتبال نیاز به تجمیع قدرت در یک سازمان خودساخته داشته باشد محتاج تقسیم صحیح وظایف و تصمیم‌گیری‌های منطقی در فضایی کارشناسی با حضور متخصصان متعهد است.

فوتبال بیش از هر زمان دیگری به تغییر نیاز دارد با نیروهایی جوان و خوش فکر که به همفکری و همگرایی با مشارکت همه اهالی فوتبال باور نداشته باشند، نه افرادی که می‌خواهند به تنهایی برای 18 تیم ملی، مرکز ملی فوتبال، حوزه اسپانسرینگ و مارکتینگ و تمامی ابعاد و بخش‌های مختلف فدراسیون تصمیم‌گیری کنند.