سرویس ورزش مشرق – تابستان ۱۳۹۵ هنگامی که بازیهای المپیک ۲۰۱۶ ریو به پایان رسید، کشتی گیرها متوجه برهم خوردن کادر فنی تیم ملی شدند (هم در رشته فرنگی و هم آزاد)، وزنه برداران تا مدتها خبری از فدراسیون نداشتند و این اوضاع در همه رشته هایی که سهمیه المپیک داشتند مشهود و البته باعث اندوه بود!
اتفاقی تکراری که همواره در بازگشت کاروان المپیک ایران از این بازیها شاهدش بوده ایم! درست در روزهایی که ورزشکاران رشته های مختلف کشورهای پیشرفته استارت المپیک بعدی را از همان روزها و هفته های ابتدایی پس از بازگشت به کشورشان می زنند، ورزشکاران و مدیران ایرانی شاغل در فدراسیون های مختلف المپیکی، ابتدا باید یک سال صبر کنند تا ببینند تکلیف ریاست فدراسیون شان چه می شود، بعد هم یک سال منتظر تعیین کادر فنی باشند و یک سال دیگر هم در انتظار اینکه چه میزان بودجه از سوی کمیته ملی المپیک برای المپیک بعدی در نظر گرفته می شود. در نهایت در یک یا حداکثر یک سال و نیم پیش از شروع بازیها وارد فاز عملیاتی شده و اقدامات جدی برای این رویدار بزرگ و مهم بین المللی را استارت بزنند!
اما این بار اتفاقی درباره المپیک رخ داده که اگر درست به آن توجه شود، می تواند یک توفیق اجباری برای ورزش ایران باشد. درست در روزهایی که ورزشکاران کشورهای پیشرفته (در ورزش) مانند چین، آمریکا، روسیه، فرانسه، ژاپن، آلمان و همه آنهایی که در جدول توزیع مدال، اغلب جزو بالانشین ها هستند با شوک یک سال تمرین بیشتر و صبر برای ورود به المپیک مواجه شدند ورزشکاران ایرانی با فرجه بیشتر برای کسب آماده سازی مواجه شدند!
ذوق زدگی غلامرضا محمدی و محمد بنا(سرمربیان تیمهای ملی کشتی آزاد و فرنگی) از وقفه یکساله المپیک ۲۰۲۰ توکیو را از یاد نبرده ایم که حدود یک ماه پیش، وقتی متوجه این موضوع شدند چطور از آن استقبال کردند! این اتفاق شاید همان فرصت نداشته همیشگی ورزش ما در ادوار گذشته بود که به هر دلیلی آن را نداشتیم ولی این بار یک سال فرصت بیشتر برای مهیا شدن در اختیار رشته های المپیکی مان قرار گرفته است. فرصتی که اگر به درستی از آن بهره ببریم شاید نتایجی درخشان در تاریخ حضور ایران در المپیک برایمان رقم بخورد.
اتفاقی که می توان برعکسش را برای کشورهای همیشه برنده حدس زد! ورزشکاری که ۴ سال در اردوهای مداوم، زندگی با شرایط حرفه ای و سخت بوده و ماهها و هفته ها دوری از خانواده را تحمل کرده بود تا روی سکوی المپیک بایستد حالا باید یک سال بیشتر همه آن روزهای سخت و دشوار را تحمل کند! اگر این وضعیت جدید توأم با حضور ویروس کرونا حاصلی جز ورزشزدگی نداشته باشد، حتما روی عملکرد کلی ورزشکاران و قهرمانان رشته های مختلف تأثیر می گذارد. درست برعکس ما که هر بار با کادر فنی تیم های ملی حرف زده می شود از کمبود زمان و فرصت اندک برای آماده سازی ورزشکاران شان گله می کنند.
گرچه این فرصت، در یک حالت هم می تواند تهدیدی جدی برای کاروان المپیکی ما باشد و آن بی تفاوتی و خودباوری غلط از سوی ورزشکاری که تصور کند دیگر لزومی برای یک سال تمرین بیشتر نیست! در همین یک سال ممکن است در رشته های انفرادی ستاره هایی ظهور کنند که رکوردها را جابجا کرده و خطری جدی برای امیدهای مدال ایران باشند. البته همین خطر می تواند رشته های تیمی ما را هم تهدید کند. حرکت درست یا اشتباه در این مسیر یک ساله، می تواند نتیجه کلی کار را مشخص کند. نقش کادر فنی تیم ها برای نگه داشتن انگیزه بالای ورزشکاران المپیکی و برگزاری رقابت های انتخابی در برخی رشته ها را هم نباید نادیده بگیریم.
نکته مهم دیگری هم که این تعویق یکساله دارد گرفتن سهمیه های باقیمانده است و با رفع مصدومیت ها و بالا رفتن آمادگی برخی قهرمانان کشورمان شانس کسب سهمیه بالاتر خواهد رفت.
