توسعه شهرهای چند میلیونی یکی از راههای وابسته کردن مردم بوسیله سیستم سرمایه داری با ریشه های صهیونیستی هستش. برای همین این شهرهای چند میلیونی در مقابل هر نوع بحران فراگیری پوسته بسیار شکننده ای دارند. دراینده شهرسازی باید در واحدهای بسیار کوچک تر و خود کفایی مردم هر شهر در تولید مواد غذایی در مهندسی شهرها گنجانده بشه. بطور مثال اطراف شهرها محل تولید مواد غذایی و میوه بشه. در پارک ها بجای درختان فقط سبزدرختان میوه و سیفی جات کاشته بشه تا مردم نیازمند دراین مواقع منبع غذایی برای زنده ماندن داشته باشند. از پشت بام ها و بالکن ها برای تولید سیفی جات و درختان میوه کوتوله بهره برداری بشه یعنی سیستم ساختمان سازی عقیم فعلی به سیستم ساختمان سازی تولید زا بدل بشه. تا بحران غذایی عامل نا امنی وبحران های شهری مردم علیه هم دیگه نشه. سیستم شهری مدرن در این بحران کرونا نشون داد که شکست خورده هست. این اتفاق فعلی میتونه تو همه شهرهای چند میلیونی اتفاق بیفته.