مشرق_ دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان: اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیهِ مَشْکُوراً وَ ذَنْبِی فِیهِ مَغْفُوراً وَ عَمَلِی فِیهِ مَقْبُولاً وَ عَیْبِی فِیهِ مَسْتُوراً یَا أَسْمَعَ السَّامِعِین.
ای خدا، در این روز سعی‌ام را (در راه طاعتت) بپذیر، گناهانم را در این روز ببخش، عملم را مقبول و عیبم را مستور گردان، ای بهترین شنوای دعای خلق.
اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیهِ مَشْکُوراً وَ ذَنْبِی فِیهِ مَغْفُوراً
خدایا، زحمت من در این ماه مورد قبول تو و گناهم مورد مغفرت تو باشد.
از احادیث و روایات معصومان علیهم السلام استفاده می شود که دو نوع گناه، بسیار خطرناک است:
1- اول گناهان صغیره، مخصوصاً برای افراد متدیّن که معمولًا از گناهان کبیره فاصله می گیرند و چون آنها را با اهمیّت تلقّی می کنند آلوده آن نمی شوند، ولی نسبت به گناهان صغیره این برخورد را ندارند، بدین جهت خطر آلودگی به آن وجود دارد.
2- نوع دوم گناهانی که مخفی و پنهان است و جز انسان و خدایش هیچ کس از آن آگاه نمی گردد.
امیر المومنین علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرماید :
«اللَّهُمَّ اغْفِرْلی رَمَزاتِ الْالْحاظِ، وَ سَقَطاتِ الْالْفاظِ، وَ شَهَواتِ الْجَنانِ، وَ هَفَواتِ اللِّسانِ؛ نهج البلاغه، خطبه 78»؛ «الهی! نگاههای اشارت آمیز، سخنان بی فایده، خواسته های نابجای دل، و لغزشهای زبان را بر من ببخش!»
روایت فوق پیرامون نوع دوم این گناهان بحث می کند. این روایت هر چند در قالب دعا و طلب بخشایش از این نوع گناهان است، ولی در حقیقت نوعی درس برای مخاطبین است که از این نوع گناه پرهیز کنند.
گناهان پنهانی نظیر استهزا کردن و تحقیر نمودن شخص محترم، با نگاه چشم، یا اشاره بی موردی که باعث ریختن آبروی انسان آبرومندی گردد، یا گناهانی که با شوخی های بی مورد، الفاظ بی ارزش و ناشایست انجام می گیرد، شوخی هایی که گاه جدّی تر از جدّی است! و برخی از این طریق، انتقامجویی می کنند! و گناهانی نظیر ریا و خودنمایی که سدّ مهمّی در برابر قبولی طاعات و عبادات محسوب می گردد.
خلاصه باید از این نوع گناهان، که مانعی برای انجام آن جز ایمان و تقوی وجود ندارد، به خداوند کریم پناه ببریم و از خدا بخواهیم که این گناهان را بر ما ببخشد.
وَ عَمَلِی فِیهِ مَقْبُولاً وَ عَیْبِی فِیهِ مَسْتُوراً
خدایا در این ماه رمضان، اعمال مرا بپذیر، عیب‌های من را مخفی کن، بپوشان و کسی را از عیوب من مطلع نکن ، در دعاست که « یَا مَنْ یَقْبَلُ الْیَسِیرَ وَ یَعْفُو عَنِ الْکَثِیرِ اقْبَلْ مِنِّی الْیَسِیرَ وَ اعْفُ عَنِّی الْکَثِیرَ إِنَّکَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیم؛ إقبال الأعمال (ط - القدیمة)، ج1، ص: 76» ای خدایی که طاعات اندک و ناچیز بندگان را می‌پذیری و از گناهان بسیار درمی‌گذری، از من عبادت و آورده ناچیزم را بپذیر و از نافرمانی‌های بی‌شمارم درگذر، همانا تو خود بسیار بخشایش‌گر و آمرزندهای.
تقوا معیار پذیرش اعمال:
خداوند در آیه 27 سوره مائده، داستان فرزندان حضرت آدم علیه السلام- هابیل و قابیل- را ذکر می کند، که هر کدام برای تقرّب به خداوند نذری را آورده بودند و از یکی پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد. آن که نذرش قبول نشد گفت: تو را خواهم کشت! برادر دیگر گفت: « «إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ»؛ خدا تنها از پرهیزکاران میپذیرد».
مفضّل بن عمر میگوید: خدمت امام صادق علیه السلام بودم، موضوع اعمال مطرح شد، گفتم: عملم اندک و ضعیف است. فرمود: خاموش باش و از خدا آمرزش بخواه.
سپس فرمود: عمل اندک با تقوا، بهتر از عمل بسیار بدون تقواست. پرسیدم: چگونه؟ فرمود: آری همانا مردی که به دیگران غذا می دهد، با همسایگان مدارا می کند، و در خانه اش به روی دیگران باز است، ولی اگر موقعیت حرام برایش پیش بیاید و او آن را انجام دهد، این عمل زیاد بدون تقواست، امّا مرد دیگری که هیچ یک از این اعمال را انجام نداده، ولی اگر در برابر کار حرامی قرار گیرد، آن را مرتکب نشود (این همان عمل کم با تقواست که ارزش دارد).
یَا أَسْمَعَ السَّامِعِین
ای خدایی که تو از همه شنونده ها شنوده تر هستی./
