به گزارش مشرق، MMA واژه نامانوس و غریبی است که در چند سال اخیر به شکل خزنده ای در ورزش ایران جای خود را باز کرده. MMA مخفف عبارت «Mixed Martial Arts» و به زبان ساده ترکیب هنرهای رزمی است. به طور کلی به مجموعه ای از رقابت های رزمی حرفه ای اطلاق می شود که در آنها از فنون مختلف رزمی، از انواع مشت و لگد گرفته تا تکنیک های قفل، اهرم کردن ها، پرتاب ها و تکنیک های خاک استفاده می شود.

بیشتر بخوانید:

خروج علی‌اکبری از UFC بخاطر دوپینگ بود یا تحریم؟

هر آنچه در تمامی رشته های تخصصی رزمی از بوکس و ووشو گرفته تا کاراته، تکواندو و جودو و حتی رشته های مهجورتری نظیر کونگ فو و کیک بوکسینگ جریان دارد، مجموع آن را می توان در MMA دید؛ آنچه نشان از بی هویت بودن این رشته نوپا دارد. رشته ای که ریشه ای نداشته و تمامی فنون خشن و بعضا ممنوع سایر رشته های رزمی در آن مجاز است و همین نشان می دهد که با یک رشته بی هویت و بی اعتبار روبرو هستیم.

تشکل های زیرزمینی که در سپهر ورزش جایگاهی ندارند و با بنگاه های مافیایی در ارتباط دارند، روی رشته های بی قانونی همچون MMA سرمایه گذاری می کنند و با تبلیغات وسیع و البته رد و بدل کردن مبالغ کلان و نجومی، این بستر را فراهم می کنند تا ورزشکاران رشته های دیگر را جذب کنند. در حقیقت MMA خود ورزشکار مجزا و تخصصی ندارد و تمامی نفرات حاضر در آن، ورزشکاران حرفه ای سایر رشته ها هستند. 

این رشته البته تاریخ کوتاه و فقیری در ورزش دارد و از قدمت چندانی برخوردار نیست. از دهه 90 بود که این رشته باب شد و آرام آرام با نفوذ دلارهای مشکوک و بریز و بپاش های نامشخص اما هدفدار، توانست جای خود را پیدا کند. MMA نوین از سال 1993 با برگزاری مسابقات UFC در ایالات متحده و به دنبال آن رقابت های PRIDE در سال 1997 در ژاپن کلید خورد. این رقابت ها از آن زمان تا به حال روی این رشته سرمایه گذاری فراوانی شده تا بتواند به عنوان یک ورزش به جامعه معرفی کرده و گسترش دهد. جالب اینکه قوانین این رقابت ها با حداقل محدودیت ها تهیه شده؛ در حقیقت تقریبا هیچ قانون خاصی وجود ندارد و همین سبب رواج خشونت بی حد و حصر شده.

خاستگاه فعلی این رشته تایلند است که بدل به قطب MMA در جهان شده. سرزمینی که تجارت های غیرقانونی در آن حرف نخست را می زند و با برگزاری مبارزات MMA می کوشد تا از این خوان کثیف و گسترده سود سرشاری به جیب بزند. 

فرار استعدادها

مهمترین آسیب این رشته بی تردید فرار استعدادها و نخبه های ورزش کشور است. MMA با توجه به بی هویتی خود، ورزشکار تخصصی ندارد و برای برگزاری مسابقات از ستاره های رشته های دیگر استفاده می کند. ستاره هایی که با وسوسه دلارهای گزاف پا به رینگ می گذارند تا یک مبارزه خشن و نابرابر را تجربه کنند. تشکیلات MMA از جذب ستاره های سایر رشته ها اهداف تبلیغاتی سنگینی را دنبال می کند و حضور آنها را دستاورد بزرگی برای خود می داند و از همین رو تنور این مسابقات را داغ و داغتر می کند. 

در ورزش ایران این مسیر معکوس آرام آرام بدل به اپیدمی شده و ستاره های دانه درشت رشته های مختلف از بوکس گرفته تا تکواندو، کاراته، جودو، ووشو و حتی کشتی را به سمت خود جذب کرده. آنچه مصداق بارز سرمایه سوزی است. ستاره هایی که به ثمن بخس جذب می شوند و دل از رشته تخصصی خود کنده و پا به رینگ خونین MMA می گذارند. ورود ورزشکاران ملی‌پوش ایرانی از رشته‌های مختلف به این رشته می‌تواند زنگ خطری باشد. 

بسیاری از ورزشکاران طراز اول و درجه یک رشته های رزمی بعد از سال‌ها تلاش و سرمایه‌گذاری مسئولان فدراسیون به سطح اول دنیا می رسند و برای خود آوازه و اعتباری کسب می کنند اما این شهرت و تخصص را در جای دیگری هزینه می کنند. ستاره هایی که برای رسیدن به چند هزار دلار سیاه رشته تخصصی خود را رها کرده و جذب MMA می شوند. آنچه مصداق بارز حراج و نابودی ستاره ها در ورزش ایران است. 

انگیزه‌های مالی برای ورزشکارانی که اکنون به سوی MMA سوق پیدا می‌کنند، حرف اول را می‌زند اما پشت این وسوسه پوشالی، فراموشی و تباهی قرار دارد. ستاره هایی که تا زمانی برای تشکیلات MMA تاریخ مصرف دارند که در بورس باشند، در مبارزات نابرابر پیروز شوند و البته در رشته مادر و تخصصی کسی آنها را فراموش نکرده باشد. مسیری صعب العبور که طی طریق در آن اگر نگوییم غیرممکن، اما بسیار دشوار است و ثابت می کند که کسب درآمد و پول در این مسیر خیلی هم ساده نیست. 

در حقیقت، کوچ ستاره های رزمی به MMA یک بازی دو سر باخت است که هم ورزش ایران را تضعیف می کند و هم ستاره ها را در ادامه راه متضرر خواهد کرد. مسئولان ورزش هرچه سریع‌تر باید فکری به حال از دست رفتن سرمایه ورزش ایران کنند یا راهی برای فعالیت قانونی MMA در نظر بگیرند که ورزشکاران مجبور به کوچ به کشورهای خارجی نشوند.

از قمار تا دوپینگ

بی تردید مهمترین ویژگی MMA ولنگاری و بی قیدی آن است. تشکیلات این رشته زیر نظر IOC و هیچ نهاد قانونی دیگری فعالیت نمی کند. همین رویکرد سبب شده تا مسابقات MMA هیچ قانون و مقرراتی در دل خود ندارد و همین لجام گسیختگی سبب شده تا تنها هدف، بردن باشد و این هدف هر وسیله ای را توجیه کند. 

دوپینگ در میان ورزشکاران MMA یک امر بدیهی و مرسوم است. در حقیقت فایترها در این مسابقات بدون دوپینگ پای به رینگ نمی گذارند و برای رسیدن به پیروزی و کسب جوایز و پول بیشتر تمامی اصول یک رقابت واقعی را زیر پا گذاشته و به هر راه ناصوابی تن می دهند. بیهوده نیست تمامی ورزشکاران دوپینگی رشته های دیگر که معمولا با محرومیت های سنگین و طولانی روبرو می شوند، برای ادامه فعالیت، MMA را انتخاب می کنند چرا که می دانند در این مسابقات بدون هیچ حد و مرزی می توانند دوپینگ کنند.

در پشت پرده این تشکیلات اما قمار و شرطبندی وجود دارد که به نوعی ماهیت اصلی را تشکیل می دهد. بخش عمده تبلیغات و جذب هوادار از مسیر قمار و شرط بندی حاصل می شود و گردانندگان این تشکیلات و مسابقات از این خوان گسترده سودهای کلانی و پول های کثیفی را به جیب می زنند. در حقیقت، اقبال عمومی مردم و البته مافیا به MMA برتافته از این شرایط خاص است و افراد به طمع کسب درآمدهای بادآورده و یک شبه اقدام به شرط بندی های عجیب و غریبی می کنند که حتی نتیجه را در بسیاری از مبارزات تحت تاثیر قرار می دهد. ارقام جابجا شده در متن این شرط بندی ها به اندازه ای عجیب و غریب است که معمولا از دریافتی ستاره ها و فایترها فراتر می رود. از همین رو، فایترها ترجیح می دهند نتیجه را بیرون رینگ و روی صفحات شرط بندی و قمار تعیین کنند تا مبارزه. آنچه ثابت می کند که MMA بیشتر از اینکه ورزش باشد، یک کازینوی مدرن و جذاب است!

خشونت لجام گسیخته و ضدفرهنگی

در این رشته هر نوع رفتار و خشونتی برای شکست دادن حریف مجاز است. در حقیقت، مواردی که به عنوان خطا و تکنیک های ممنوعه در رشته های رزمی محسوب می سوند، در MMA اجرا می شوند و همین سبب شده تا برای رسیدن به برد، فایترها رقیب را تا حد مرگ شکنجه دهند. 

خشونتی که بعضا در این مسابقات شاهدیم، به همراه ژست های خشنی که بعضی از مبارزین می گیرند، به شدت به وجهه مثبت هنرهای رزمی آسیب زده؛ خصوصا که با رسانه ای شدن این رقابت ها، مردم مرتبا این صحنه ها را از شبکه های تلویزیونی و سایت های خبری مشاهده می کنند. در رینگ، فایترها مجاز به انجام هر خشونتی هستند و همین نشان می دهد در این مبارزه برد به هر قیمتی هدف است. دقیقا همانند همان مانیفستی که در ایام برده داری میان گلادیاتورها رواج داشت و برده ها در مبارزه با گلادیاتورها تا حد مرگ می رفتند. 

این خشونت لجام گسیخته و عریان دقیقا در نقطه مقابل فرهنگ و ارزش های انسانی قرار دارد و با منشور ورزش و رقابت که در آن صلح و جوانمردی حرف نخست را می زند، در تضاد است. ورزشی که پدیده ای برای لذت بردن، دوستی، همدلی و برشی از ارزش های زندگی است، در رینگ MMA بدل به یک نبرد حیوانی می شود که تمامی ارزش های انسانی را زیر پا ذبح می کند. این همان آفت بزرگی است که یک تهدید بالقوه و خطرناک برای ورزش ایران به شمار می رود. ورزشی که سمبل پهلوانی و سجایای برگزیده اخلاقی بوده و روزگاری بزرگانی چون تختی ها و پوریای ولی ها را در خود پرورش داده، هرگز قرابتی با مبارزات غیراخلاقی MMA ندارد.

در ورزشی که تختی از گرفتن پای حریف مصدومش در فینال المپیک خودداری می کند و پوریای ولی شکست در گود کشتی را به بهای خریدن آبروی رقیب به جان می خرد، هیچ فصل مشترکی با MMA ندارد که برای بردن از هر ابزاری ولو مرگ حریف استقبال می کند. MMA در تضاد فرهنگی با ورزش ایران است و این حقیقت تلخیست که نمی توان آن را نادیده گرفت.

فعالیت خزنده و غیرقانونی

با توجه به شرایط خاص و البته مختصات غیراخلاقی، MMA در ایران ممنوع است و اجازه برگزاری هیچ مسابقه رسمی داده نشده. فعالیت ورزشکاران این رشته غیرقانونی است و مسئولان ورزش به دلیل خشونت زیاد حاضر نیستند این رشته که ترکیبی از ورزش‌های رزمی است را به‌عنوان زیرمجموعه یکی از فدراسیون‌ها بپذیرند.‌ انتشار جسته و گریخته فیلم مبارزه این رشته در رسانه ها بازتاب منفی‌ در جامعه داشته و اثبات می کند MMA هرگز با روحیه و فرهنگ مردم ایران  سازگار نیست. 

مردادماه سال 1396 ممنوعیت فعالیت ورزشکاران در MMA از سوی محمدرضا داورزنی معاون ورزش قهرمانی و حرفه‌ای وزارت ورزش و جوانان اعلام شود ولی با این حال کماکان اخبار بسیاری مبنی بر برگزاری مسابقات این رشته به صورت زیرزمینی منتشر می‌شود.

 برخی سودجویان و فرصت طلبان از هیجان کاذب این رشته و علاقه جوانان سواستفاده کرده و به شکل زیرزمینی و غیرقانونی مسابقات MMA را مخفیانه برگزار می کنند. متاسفانه MMA طی سالیان اخیر در سایه غفلت مسئولان، روایج یافته و بسیاری از جوانان علاقه مند به ورزش به صورت زیرزمینی آن را دنبال می‌کنند.

نحوه حضور جوانان در این مسابقات کاملا مخفیانه و به شکل خاص و با دعوتنامه های محرمانه و تشریفات سری صورت می پذیرد. این اعلان ها برای برگزاری بسیار محرمانه و مخفی انجام می شود. یک یا چند نفر پشت قضیه هستند و به صورت خصوصی دعوتنامه می فرستند. بعد اگر کسی جواب مثبت به این دعوتنامه داد، تعهدنامه ای را امضا می کند.

بیشتر این مسابقات در کشورمان، بدون نظارت در یکسری پارکینگ ها و سوله های مخفی و بی رفت و آمد متروکه اتفاق می افتد که خیلی محرمانه است. هیچ نظارتی بر آنها وجود ندارد و با تعهدی که به صورت مکتوب می دهید، پای همه مسئولیت هایی که متوجه تان خواهد بود، می ایستید. اخبار موثق حکایت از آن دارند که گردش مالی یک نبرد زیرزمینی تا یک میلیارد تومان هم می رسد اما این فقط به جیب کسانی می رود که به عنوان شرط بند پشت صحنه نشسته اند.

اتفاقاتی که لزوم برخورد مجدانه و سفت و سخت نهادهای نظارتی را می طلبد تا بساط خون و قمار از زیرزمین ها برای همیشه برچیده شود.