به گزارش مشرق، مربیان رده‌های نوجوانان و جوانان، به خاطر عملکرد خوبی که در خصوص توخته داشته‌اند و این بازیکن را آماده موفقیت کرده‌اند، شایسته ستایش بسیارند.
توخته در این خصوص به سایت کنفدراسیون والیبال آسیا می‌گوید: «بر این باورم که یک بازیکن مثل خشت خام است و مربی مانند کوزه‌گری است که می‌تواند از این گِلِ نپخته، قطعه هنری زیبایی بیافریند. من به حرف‌های مربیانم گوش سپردم و تمام دستورهایی که آن‌ها به من دادند را تمرین کردم و متعاقباً توانستم نخستین قهرمانی جهان در ردهای سنی را به دست بیاورم.»
بیشتر بخوانید:
برگزاری نخستین بازی ملی والیبال بعد از همه‌گیری کرونا
توخته زمانی که با تیم ایران در رقابت‌های زیر ۱۹ سال قهرمانی آسیا در نایپیدا (میانمار) به میدان رفت، تنها ۱۶ سال داشت . آنجا ایران با کسب عنوان چهارمی به کار خود به پایان داد و جواز حضور در رقابت‌های قهرمانی زیر ۱۹ سال جهان در بحرین را کسب کرد. نتیجه برای تیم ایران بیشتر از حد انتظار بود و آن‌ها توانستند برای نخستین بار از سال ۲۰۰۷ به عنوان قهرمانی جهان برسند. ضمن این که این سرعتی‌زن تیم ایران هم مفتخر به دریافت جایزه‌ای ویژه شد.
«نخستین حضور من، در رقابت‌های زیر ۱۹ سال میانمار بود که چهارم شدیم. این مسابقات مسیر را برای من هموار کرد تا سخت‌تر تلاش کنم و عنوان قهرمانی جهان در رقابت‌های زیر ۱۹ سال در بحرین از آن تیم ما شد. من همچنین به عنوان بهترین مدافع مدافع رقابت‌ها برگزیده شدم.»
توجه ایگور کولاکوویچ سرمربی تیم ملی ایران به استعداد این مدافع جوان جلب شد؛ مربی مونته‌نگرویی این بازیکن ۱۷ ساله ارومیه‌ای را برای رقابت‌های لیگ ملت‌های ۲۰۱۸ به تیم ملی دعوت کرد.
توخته در این خصوص می‌گوید: «خاطره انگیزترین لحظه آن رقابت‌ها، زمانی بود که با تیم ملی در روسیه به میدان رفتم. ما مقابل برزیل بازی کردیم و من در ۱۷ سالگی بهترین عملکردم را از خود به نمایش گذاشتم؛ گرچه در نهایت مقابل این تیم پرقدرت شکست خوردیم.»
این بازیکن جوان همچنین در رقابت‌های قهرمانی جهان هم به تیم ملی دعوت شد و عملکرد درخشانی از خود به نمایش گذاشت. او در آن رقابت‌ها جایگزین محمد موسوی مصدوم شده بود.
سال گذشته، توخته برای رقابت‌های زیر ۲۱ سال قهرمانی جهان به بحرین بازگشت و اعتماد به نفسش به تیم ایران کمک کرد تا با وجود یک شروع سخت، در نهایت برای نخستین بار به عنوان قهرمانی در این رده سنی دست پیدا کنند. اکنون جای چه چیز دیگری در کلکسیون این جوان خالی است؟
«این خواسته هر ورزشکاری است تا همه قله‌های موفقیت را طی کند؛ پس از قهرمانی در دو رده سنی، اکنون دوست دارم در المپیک بازی کنم.»
توخته معلم خود را تاثیرگذارترین فرد در این فرایند موفقیت می‌بیند. مادرش را به عنوان کسی برمی‌شمرد که موفقیت خود را به او مدیون است. مربیان و هم‌تیمی‌های خود را به عنوان راهنمایانی برای موفقیت می‌داند و خودش را الگوی خودش به حساب می‌آورد.
توخته می‌گوید: «من واقعاً والیبال را دوست داشتم و آن را انتخاب کردم چون واقعا به آن علاقه‌مند بودم. زمانی که مدرسه ابتدایی بودم، یکی از معلمان من به نام آقای عدلی، مرا تشویق کرد والیبال بازی کنم. وقتی از من می‌پرسند چه چیزی من را از سایر بازیکنان متمایز می‌کند، به جای این که بگویم چه چیزی از من یک بازیکن ویژه ساخت، می‌گویم چه کسی من را به یک بازیکن ویژه تبدیل کرد؛ من همه موفقیت‌هایم را به مادرم مدیونم. همچنین تشکر می‌کنم از تمام مربیانی که تا به امروز سخت کار کردند تا به من والیبال بیاموزند و بازیکنانی که به دیده تحسین به آن‌ها می‌نگرم. پی برده‌ام که دلیل متمایزتر شدنم، این است که همه آن‌ها در زندگی‌ام حضور دارند. این شهامت را دارم که بگویم الگوی خودم هستم چون من امیرحسین توخته را بیش از هر کس دیگری می‌شناسم.»
او جوان است اما از سنش خردمندتر است؛ به مانند یک بازیکن بزرگسال اعتمادبه‌نفس دارد و قدرتمند است اما هرگز خالی از لذت جوانی نیست.
«یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های یک ورزشکار، این است که دور از خانواده بماند و قادر نباشد تا زمانی برای مطالعه پیدا کند. بسیاری از چیزها هستند که به من در این راه انگیزه می‌دهند اما این خانواده‌ام بوده که من را به سوی اعتمادبه‌نفس سوق داده و به این باور رسانده که به توانایی‌های خود، اعتماد داشته باشم. به عنوان یک ورزشکار و یک فرد، بسیار جدی و با انضباط هستم. همیشه ورزش می‌کنم و ورزش‌هایی که در کنار والیبال دوست دارم بیلیارد، شنا و تنیس روی میز هستند.»
